Café de Vermiste Kat (4)

Ik bestel m’n vierde biertje van de dag. En een Dalton Sandwich (ossenworst met rode uitjes op desembrood). Ook de broodjes in Café de Vermiste Kat zijn vernoemd naar vermiste katten. (Dalton was een twee jaar oude lapjeskat. Laatst gezien op de Westerstraat ter hoogte van een wasserette. Zijn vermistposter hangt nu naast het schoolbord waarop het menu staat.) K.C. (hij heette eigenlijk Kees, werd door iedereen Keesie genoemd, wat hij zelf dus als K.C. schreef), de acht jaar geleden overleden man van Dini en oprichter van café De Vermiste Kat, trok zijn ideeën graag door tot in de kleinste details. Hij ging zelfs zo ver dat hij louter tijgerbrood gebruikte, maar daar was Dini alweer een tijdje geleden vanaf gestapt. Ze probeerde nu mee te hinken op de hype die desembrood heet.

Buiten is het ronduit smerig weer. Een kille decemberregen slaat in vlagen tegen de ramen. Shira windt een onbekende man om haar vinger, Dennis speelt Wordfeud op zijn iPhone, Liesbeth staart in haar glas rode wijn. Ze denkt ongetwijfeld aan haar levenswerk: 75 variaties op het huilende zigeunerkindje. Ze had het kindje kubistisch geschilderd, impressionistisch, abstract-expressionistisch, naturalistisch, als een Russisch icoontje, als een middeleeuwse heilige, als een prinsenkind van Velasquez, alsof Lichtenstein het had geschilderd, alsof Kadinsky het had geschilderd, alsof Karel Appel het had geschilderd, alsof Bacon het had geschilderd.

Ze exposeert in de galerie van een maitresse van Aat Velthoen. De kritieken waren vernietigend. Volgens de kunstcriticus van het gratis verstrekte buurtkrantje was het originele, op het Waterlooplein gekochte zigeunerkindje waarmee de tentoonstelling opende, veruit het beste werk dat in die ruimte te zien was. Sinds de opening, nu drie maanden geleden, drinkt ze minstens drie keer zo veel. Ze is flink vermagerd, een schim van zichelf. Ze verzuipt nu in de zwarte slobbertruien waarmee ze tot voor kort zo graag van tafel tot tafel fladderde, terwijl ze riep dat ze een liefdesvleermuis was.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

5 Reacties

  1. Je zult zeggen, daar heb je hem weer. Maar in dit geval is het weer nodig. Een perfect verhaaltje, zónder de laatste alinea. Die mag in zijn geheel weg, naar mijn smaak.
    Schrappen is een grote deugd, geloof me.

  2. Je hebt gelijk. For the record zal ik ‘m hier nog even plaatsen. Dat mensen begrijpen waar uw reactie hierboven op slaat: “U kunt zich voorstellen hoe blij de klandizie van De Vermiste Kat was toen bleek dat er door de mislukte expositie iets geknapt was in Liesbeth.”

  3. Juistum. Eén van je andere schrijvers, of respondenten, zou zeggen: een +1 verhaal! Ik durf hier wel een 10+ van te maken.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *