Marianne Zwagerman, de engste vrouw van Nederland

Ik hou van vrouwen. Leuke blondines zijn top. Ik was dan ook blij toen ik afgelopen vrijdag Marianne Zwagerman in beeld kreeg bij Pauw en Witteman. Zo op het oog een vrolijk blondje. Succesvol, grappig en mooi. En grappig. En succesvol. En mooi. Ze had nog een leuk jurkje aan ook. Toen begon ze over haar boek. Ze zei dat ze er vrouwen mee wilde helpen. Dat was alarmbel één. Mensen die op tv verkondigen dat ze de mensheid willen redden met hun nog van de drukpers nadampende boek, lijken wat mij betreft op Nigeriaanse filantropen: ‘Ik ga je rijk maken. Stort een klein bedrag.’

Ik dacht nog even dat het aan mij en mijn zelfhulpboekscepsis lag. Maar toen ging alarmbel twee. Hoe langer ik naar mejuffrouw Zwagerman keek, hoe meer ze me deed denken aan mijn docent fysische chemie van vroeger op de universiteit. De meesten docenten aan een faculteit scheikunde zijn typische nerds: jongens die van nature slecht in hun vel en in hun kleren zitten, met een bril met een pleister die wel eens van hun gezicht geslagen is. Met de jaren worden ze door hun vrouwen beter gekleed, maar je blijft de nerd er dwars doorheen zien: onhandige mimiek, praten met consumptie. Onaantrekkelijke, maar aandoenlijke mannen. De docent fysische chemie was anders: sportschoolbreed, gebronsd. Hij droeg gladde pakken, reed in een rode sportwagen en maakte schuine grappen tijdens de les. Hij vond zichzelf een toffe peer en dacht dat wij dat ook vonden. Dat vonden we niet. We vonden hem eng, vooral de meisjes. Omdat zijn uiterlijk pure mimicry was, nabootsing van een ideaalbeeld uit een tijdschrift. Na vijf minuten met hem in een ruimte wist je het: dit is geen snelle jongen, dit is een hyperintelligente nerd die na jarenlange studie met uiterste precisie een snelle jongen imiteert.

Stylisten
Ook Marianne is het ‘gelukt’. Na ettelijke jaren ijverig studeren, in haar geval waarschijnlijk met een kudde stylisten en media-coaches erbij, heeft ze zichzelf naar het beeld van de leuke, vlotte blondines uit de VROUW-bijlage van haar Telegraaf herschapen. Marianne zegt dat ze er zo leuk uit is gaan zien omdat ze gelukkig geworden is. Dat ze andere vrouwen ook gelukkig wil maken. Geloof haar niet. Haar boek heeft een simpel doel: normale vrouwen zich klote laten voelen over hun normaal zijn, en daar nog geld mee verdienen ook.

Gestoord en gefrustreerd
Want Marianne is niet normaal. Ik kan je, zonder het gelezen te hebben, alvast vertellen wat haar boek is: een zelfhulpboek à la dat van Schwarzenegger, waarin hij uitlegt hoe jij ook wereldkampioen bodybuilden en superfilmster kunt worden. In het meest gunstige geval haal je daar je schouders over op. Want je bent een gemiddelde man die tevreden is met zijn werk, het dak boven zijn hoofd en wat gezelligheid. In het ergste geval koop je dat boek en ga je proberen na te doen wat die Schwarzenegger gedaan heeft. Gaat je nooit lukken, want je bent niet er gestoord en gefrustreerd genoeg voor.

Kil rekenapparaat
Mensen als Marianne en Arnie vallen in een buitencategorie. Ze hebben een stoornis, die ze dwingt in alles beter te willen zijn dan iedereen om hen heen. Marianne Zwagerman was een succesvolle carrièrevrouw. Maar dat was niet genoeg. Ze wilde ook nog leuker zijn dan alle andere vrouwen om zich heen. Heeft ze jarenlang keihard aan gewerkt. Helaas, niet gelukt. Ze kan niet overweg met gewone mensen, ze aardt alleen maar goed in het bedrijfsleven. Een man behouden, een gezin stichten, kinderen krijgen: niet weggelegd voor Marianne. Omdat iedereen die langer dan vijf minuten met haar in een ruimte is het weet: dit is een Nina Brink, een Margaret Thatcher, vermomd als leuke blondine. Je ziet het kille rekenapparaat dat percentages en winstverwachtingen uitspuwt er dwars doorheen.

Marianne’s boek is een giftige appel, waarmee een als leuke vrouw vermomde heksenkoningin alle Sneeuwwitjes van dit land wil vergiftigen. Trap er niet in meiden.

10 Reacties

  1. Zo’n Range Rover loopt 1 op 7 met wind mee en weegt meer dan 2,5 ton. Dat zegt eigenlijk alles over hun eigenaars.

  2. Vrouwen prefereren het sperma-DNA van leeghoofdige Alpha-males met de grootste gekleurde staart boven dat van de staartloze Bèta-nerd-bollebozen en stimuleren zo via de seksuele selectie de aanwas van de eersten ten koste van de tweeden.
    Dit effect wordt op natuurlijke wijze gecorrigeerd doordat Blondestaartbimboos zich vanwege hun blitse carrière niet voortplanten terwijl donkerbeenharigebètamutsen dat ondanks hun veeleisende dienstbetrekkingen wel doen.

  3. De engste vrouw van Nederland is en blijft Erica Terpstra. By far. Gevolgd door Liesbeth List. Ik weet nog niet waar Marianne Zwagerman komt. Ik heb haar optreden bij Pauw en Witteman dan ook (nog) niet bekeken. Ik heb inmiddels wel de inleiding van haar boek gelezen. En het boek lijkt me niet een Arnie-achtige poging om net alsof iedereen Arnie kan worden. Of in dit geval dus Marianne Zwagerman. Ze erkent dat haar bloeddorstigheid niet bij alle vrouwen voorkomt, terwijl dit wel noodzakelijk is om te bereiken wat zij heeft bereikt.

    (Overigens praat Marianne Zwagerman steeds over ‘bloeddoddigheid’, wat een samentrekking zou zijn tussen bloeddorst en doddigheid. Waarbij ze er kennelijk vanuit gaat dat ik weet wat doddigheid is. Ik vermoed dat doddigheid iets met een soort vrouwelijke charme te maken heeft. Of seksuele uitstraling. Whatever. Het is een gedrocht van een woord.)

    Anyways. Uit die inleiding maak ik op dat mevrouw Zwagerman op z’n minst een poging heeft gedaan om zichzelf niet al te serieus te nemen en dat ze niet de bedoeling heeft om andere vrouwen te bekeren, en al zeker niet om ze de illusie te geven dat dit voor iedereen is weggelegd. Wat dat betreft valt het volgens mij allemaal wel mee.

    Los daarvan meen ik uit de titel van het boek op te maken dat zij vrouwen die niet hebben wat zij heeft met een zeker dedain bekijkt. Ik heb het linkje bekeken, dat uitkomt op een filmpje uit 2007. Het cijferspuwfilmpje, zal ik het maar noemen. En daar zie je: Marianne Zwagerman was vroeger een ontzettend mutserig carrièrevrouwtje. Tenminste, zoals zij er daar uit ziet, dat is het beeld dat ik van een muts heb. Brilletje, kort haar, ewr in d’r accent, sjaaltje om. En al die cijfers kunnen opdreunen als het beste meisje van de klas. Mutseriger kan ik het niet verzinnen. Als je ziet hoe ze er nu uitziet (als blonde vamp – of dat nu gelukt is of niet), dan komt inderdaad de vraag boven borrelen wie van de twee zij nu is. Vermoedelijk geen van beide. The Talented Miss Zwagerman.

    Het boek van Zwagerman wordt overigens, zoals op de kaft te lezen valt, ‘hinderlijk onderbroken door Jan Dijkgraaf’. En alles wat Jan Dijkgraaf aanraakt, zo heb ik al eens betoogt, verandert in stront: http://chimsky.wordpress.com/2010/05/19/stront/

    Ik vertrouw op het zelfreinigend vermogen van de kosmos.

    1. Erica Terpstra heeft twee zoons en is daarom by very far tot de macht 11 minder eng dan kinderloze carrieredodden Blaatstraas.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *