Gewichtheffen

Piet van der Kruk is een man voor wie ik veel bewondering heb. Hij was een gewichtheffer (hij is van 1941), die meedeed aan de Olympische Spelen van 1968 in Mexico, daar werd hij negende. Het gewichtheffen bestond toen nog uit drie onderdelen: drukken, stoten en trekken. Het drukken (dat was: de halter ter hoogte van je borst naar omhoog brengen) is in 1972 afgeschaft, want het gaf teveel blessures.

Piet heeft later nog wel meer gedaan, zo is hij al zo’n twintig jaar lang sportcommentator bij Eurosport. Hij doet het gewichtheffen. Ook in die werkkring kan hij bij mij geen kwaad doen. Hij zegt alles driemaal, hij is voortdurend aan het woord, hij vergist zich voortdurend, hij is zeer begaan met alle sporters, hij behandelt de kijkers alsof ze domme veulens zijn, kortom, hij doet alles verkeerd. Niemand heeft hem ooit geleerd: je moet het met wat minder doen, Piet.

Zo is nu het wereldkampioenschap gewichtheffen bezig, en dan kan Piet van der Kruk natuurlijk  niet ontbreken: ‘Goedemiddag, dames en heren, jongens en meisjes, dit is het wereldkampioenschap gewichtheffen, vrouwen tot 58 kilogram, vanuit een mooie sporthal in Disneyland te Parijs, Frankrijk. Vrouwen tot 58 kilogram en ze zijn klein, zo’n 1 meter 50 gemiddeld, maar ze zijn o zo sterk. U ziet hier de ruimte achter het podium, waar iedere gewichtheffer een eigen plankier voor zich heeft ingericht gekregen. En hier ziet u de coaches, bezig met het loven en bieden, want ze moeten zelf het gewicht opgeven dat hun gewichtheffer gaat tillen en daar moeten ze een handtekening onder zetten, zodat er later geen discussies kunnen ontstaan.’

U merkt wel: over het gewichtheffen valt zeer weinig te vertellen, maar probeer dat Piet maar eens aan zijn verstand te wurmen.

‘En daar is Kon, de Maleisische, schiet op, meisje, je hebt nog 25 seconden! O nee, dat is niet Kon, de Maleisische, dat is Maloevajeva, de Bulgaarse, die van nationaliteit is veranderd. Ze is nu Turkmeense, en ze gaat 98 kilogram proberen te tillen en daar gaat het niet helemaal goed mee. Ze haalt het gewicht iets te ver voor zich uit en dan wordt het vanzelf zwaarder, jawel, drie rode lampen. Er zijn drie scheidsrechters, als er twee rode lampen worden gegeven, dan is de beurt fout. Als er twee witte lampen worden gegeven, dan is de beurt goed! Maar het beste kun je dus drie witte lampen krijgen, dan is de beurt altijd goed. Maar deze beurt was technisch niet perfect. Dat kunt u ook zien in de slow motion. Dáár gaat het gewicht teveel horizontaal en dan kun je dat niet meer houden. Daar gaat Maloevajeva weer terug naar haar coaches en die geven haar opbeurend commentaar, want ze gaat die 98 kilogram zometeen wel weer proberen te tillen. Nee! Ja! Nee! Nu komt Jong Su uit Korea, uit Taipei bedoel ik, die in haar eerste beurt 95 kilogram had gehaald en die  nu, in haar tweede beurt, 98 kilogram zal proberen. Wat Maloevajeva gaat doen, weet ik nog niet. Ze lijkt me niet geblesseerd, misschien wil ze even wat tijd nemen.’

Een fantastische sportcommentator! Piet van der Kruk, blijf bij ons!

3 Reacties

  1. Wat ik me wel ‘ns heb afgevraagd: hoe komt nou dat lijstje genaamd ‘aanbevolen’ (volgen er vijf stukkjes uit het Nurksarchief) onder elk stukje op Nurks tot stand? Is dat een computerdingetje, at random? Of heeft de schrijver van het stukje dat daarboven staat, het hele archief uitgeplozen? En met welke criteria? Op z’n Bol punt coms; “mensen die dit leuk vonden,die vonden dit ook cool”?

  2. Goed punt, Rigo. Ik heb Max Molovich even geraadpleegd en het blijkt dat een mannetje in Cold Hawkins (V.S.) dat voor ons regelt. Dat mannetje (had ik de naam goed verstaan als Leonard Scott Dover, Max?) doet ook aan paragliden en, binnenshuis, aan het edele pokerspel, wat misschien de soms vreemde aanbevelingen verklaart.

Laat een antwoord achter aan Rigo Reus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *