Een claim van pakweg vijf miljoen

Er is één motto in mijn leven dat ik met hand en tand verdedig: ik date geen Amerikaansen. Uit zelfbescherming. U kent toch Amerika, dat puriteinse walhalla?

Wanneer je de media een beetje gevolgd hebt de laatste paar decennia, weet je dat het voor een man levensgevaarlijk is een Amerikaanse te daten: voor je het weet hangt je een gevangenisstraf van een paar jaar boven het hoofd, en een claim van een enkele miljoenen dollars, omdat een of andere op geld beluste bitch een vrij-situatie samen met jou, zó heeft geënsceneerd, dat je de klos bent… en een mogelijke verkrachter voor politie en justitie en de massaal uitgerukte pers.

Op zo’n moment ben je al zo goed als kansloos, aangezien de publieke opinie in dat merkwaardige land, waar ze sinds jaar en dag het zondige ‘f-word’ niet op de beeldbuis toelaten, bijkans altijd de kant van de vrouw kiest: het zielige, huilebalkerige vrouwtje, dat onvrijwillig genomen zou zijn door die vunzige, oversekste Europeaan.

Wanneer je in de Staten in laten we zeggen een kantoorsituatie, je bloedmooie collega vergast op een complimenteus ‘hey babe, you’re looking absolutely gorgeous’, kun je er donder op zeggen dat je een claim van enkele honderdduizenden dollars aan je broek hebt, vanwege seksuele intimidatie. Ik chargeer een ietwat, maar u begrijpt wat ik bedoel.

Ja, die Amerikanen: ze zijn volkomen krankzinnig. Gelukkig worden er zeer regelmatig uitstekende speelfilms geproduceerd in Hollywood, anders zou je dat land haast volledig links kunnen laten liggen. Het televisielandschap in de VS lijkt op een schreeuwerig pubermeisje van dertien jaar, dat met een irritante, kirrende stem een wasmiddel aan de man/vrouw probeert te brengen. Het zou best nog enkele eeuwen kunnen duren, voordat er op de Amerikaanse televisie een talkshow zal verschijnen, die qua diepgang enigszins in de buurt komt van de betere Duitse of Nederlandse praatprogramma’s. Of je moet kinderlijke, van tevoren geschreven cliché-oneliners, onderbroken door reclameblokken van vijftien minuten, diepzinnig vinden.

Goed, Amerika dus. In dat land was ik laatst op bezoek voor m’n werk, een paar dagen slechts. Op een vrijdagmiddag bevond ik me in een trendy bar in een zijstraat van Central Park West. Ik had juist een drankje genomen, samen met een collega van mij, een Nederlandse die zich even tevoren had geëxcuseerd, ze voelde zich niet lekker en nam een taxi terug naar ons hotel. Ik zei dat ik nog even bleef hangen. Niet veel meer dan vijf minuten later kreeg ik oogcontact met een dame, een paar tafeltjes bij mij vandaan. Ze knipoogde naar mij. Aanvankelijk dacht ik dat ze een vuiltje in haar oog had, maar even later was het weer raak: een bescheiden, doch overduidelijke knipoog.

Ik schrok: een Amerikaanse probeerde mij te versieren! Wat nu te doen? Ik probeerde mijn coolness te bewaren. Het was een vrouw die er ongelooflijk lekker uitzag. Strakke kantoorkloffie: een ultrakort mantelpakje in champagnekleur, daaronder slanke pantybenen in twee hoge, zwarte pumps. Wat zag ik nu? Ze bewoog haar tong ostentatief langzaam langs het geile oppervlak van haar dieprood gestifte lippen. Plotseling was ik in het bezit van een stijve. Ik ging wat verzitten omdat deze, door zijn onverhoedse opkomst, wat knelde in mijn broek. De vrouw sloeg mij gade. Misschien had ze iets gemerkt van de veranderingen in mijn biologische huishouding. Ze lachte en wenkte mij. Uiterlijk probeerde ik geen sjoege te geven, van binnen kookte ik over van lust.

Ik wil haar neuken, in een gevaarlijk, potentieel dodelijk steegje in Harlem, dacht ik. Dat zei ik haar evenwel niet.

Bang voor een claim van enkele miljoenen dollars aan mijn broek, de volgende ochtend, nam ik een yellow cab terug naar mijn hotel. Echter niet voordat ik de vrouw, op het moment dat ik haar passeerde, de woorden ‘sorry, I’m married’ had toegefluisterd. Een schijterige daad, een botte leugen bovendien: ik was zo vrij als een vogeltje.

Op het moment dat de taxi stopte voor het hotel, drukte ik de chauffeur van Indiase afkomst een fooi van tien dollar in zijn hand, waarna ik in een wilde tred naar de kamer van Marijke, mijn Hollandse collega, ben gestormd. Ik klopte aan bij haar en in nog geen tien minuten had ik haar het hof gemaakt. Bijkans buiten mezelf van woede ben ik haar vervolgens beukend tegen de minibar op staan neuken, kwaad op mezelf vanwege mijn lafheid met betrekking tot de mooie Amerikaanse. Een gemiste kans. Die meid in die bar was zo heet, dat ik een claim van pakweg vijf miljoen dollar graag op de koop toe had genomen.

Maar ja: achteraf is het altijd makkelijk praten.

 

5 Reacties

  1. Maar niet nadat ik de vrouw, op het moment dat ik haar passeerde, de woorden ‘sorry, I’m married’ had toegefluisterd. <== OMG! WAT een overgeeflijke LAFHEID!

Laat een antwoord achter aan Sikbock Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *