Egootjes

In de jaren tachtig werden wij, de jongeren, om de oren geslagen met restanten ideologieën uit de jaren ’60-’70. Zoals vreemdgaan dat moest mogen, jaloezie dat juist niet mocht, en de kreet: “Van een ander kun je pas houwen als je van jezelf houdt.”

Alle drie de grootste flauwekul als u het me vraagt, zeg ik met de kennis van nu. Vreemdgaan, heb ik meer dan eens mogen vaststellen, mocht alleen degene die de slogan hanteerde. Zodra zijn of haar wederhelft zich diezelfde recht meende toe te eigenen was het gedaan met de peace, love & happiness. Opeens kwam heel wat jaloezie te voorschijn, en dat mocht subiet ook al.

Van zichzelf hield niemand in de jaren ’60-’70, althans niet uit zichzelf. Ze waren stuk voor stuk de rigide provincie ontvlucht, waaraan ze benauwende herinneringen overhielden over een liefdeloze jeugd tussen godsdienstfanaten van de hoogste plank. Getucht en gesterkt in het aanzien Gods waren die stakkers uitgegroeid tot desperate wezens, bereid elke zucht van vrijheid-blijheid als een laatste strohalm te omarmen.

In onze jaren echter, is er, afgezien van een paar godvergeten Marokkaantjes die nog ouderwets en wekelijks afgeranseld worden op hun Koranlessen, vrijwel geen ziel in ons kikkerlandje die geen honingzoete kindertijd heeft meegekregen. Al die prinsen en prinsessen hebben de paringsrijpe leeftijd bereikt onder onophoudelijke liefkozingen en overvloedige complimenten van hun genitors, wat resulteerde, behalve in nietsontziende brutaliteit, in een grenzeloze liefde voor het ik.

De gevolgen hiervan zijn velerlei. Aan de ene kant is er een openlijk beleden, agressieve haat tegen de Klager. Iemand die zijn ongenoegen tegen je durft te uiten, over iets wat je gedaan zou hebben dat een negatief effect op die persoon zou hebben gehad: on-ver-teer-baar. Een regelrechte aanklacht. Een aantasting van het onwrikbare grondrecht van het van jezelf houden. We gaan ondertussen collectief door met keihard muziek draaien, onder de ramen van slaperige mensen brallen, in de lange rijen voordringen, haaientanden consequent negeren, fietsers inhalen zodat  ze op de rem moeten trappen of nooit en nimmer richting aanwijzen (richting wat?). Enzovoorts en zo verder.

Onze kindjes zijn het verlengde van onszelf. Die mag u, als buitenstaander die er last van heeft, natuurlijk niet vermanen, hoe erg ze zich ook gedragen. Kinderen vermanen, dat deden we vroeger in dorpjes, niet anno 2011 in de grote stad, waar 18- zich naar hartenlust mag misdragen. Wat minder voor zich spreekt is dat de huidige generaties ouders zelf ook niet hun kinderen durven aan te spreken op sociaal ongewenst gedrag. Want, stel, we zouden agressief uit de hoek kunnen komen, of nog erger, NEGATIEF! Dat zou pas een smet zijn op het blazoen van onberispelijkheid dat we van onszelf eisen om mateloos van onszelf te houden. Tegen een ander, op straat bij voorbeeld, mogen we wel bruut uitvallen, zeker als het Klagers zijn. Dat zijn vreemden, die tellen niet mee, en die hebben bovendien, per definitie, altijd ongelijk.

Nooit, nooit zult u iemand nog horen roepen: “Van een ander kun je pas houwen als je van jezelf houdt.” Van open deuren in trappen houden wij prinsjes en prinsesjes namelijk niet. Dat doet zeer aan onze tere voetjes.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

9 Reacties

  1. Toen de 8-jarige zoon van een kennis mij afgelopen winter zijn sneeuwpop liet zien schoot ik in de lach en riep: “wat een misbaksel. Echt het mooiste sneeuwmisbaksel dat ik ooit heb gezien”. Het kind keek mij verbaasd aan, hij was helemaal van de leg van mijn opmerking, dat zag ik wel. Zijn moeder werd zo boos dat ze mij ter plekke ter verantwoording riep over mijn negatieve opmerking. Haar zoon werd opgevoed met complimenten en bevestiging, dat mocht ik niet zo maar onderschoffelen hier. “Hij heeft al zo’n low self esteem!!!” Vanaf dat moment wist ik dat het nooit meer goed zo komen met hem.

  2. Eindelijk Queen Karó gezien, vrijdag. Wat lief, zij moest, bij gebrek aan (opvoed)ouders en -leraren, zichzelf opvoeden en ging een moeilijk zwemdiploma halen.

    Die hippies in de commune verzorgden toch ook wel eens wat overlast voor de buurt??

  3. Pingback: Mijn jeugd | Nurks
  4. Het is voor de hedendaagse ouders die toeteren dat als hun kind zich misdraagt dat zij zoiets niet doen wel heel gemakkelijk om zoiets te beweren! Maar die ouders snappen schijnbaar niét dat elk kind nou eenmaal fouten maakt en nooit voor 100% een engeltje kan zijn!
    Veel ouders hebben het inderdaad zo druk met zichzelf of zij willen altijd lief tegen hun kroost zijn dat ze zelfs niet meer doorhebben dat het ooit met hun kinderen fout gaat. Zouden zij het daarbij óók zo leuk vinden als die kinderen bij hen thuis de hele boel op stelten zetten, vreselijk brutaal tegen hun vader en moeder zijn of dat hun interieur door die kinderen wordt gesloopt of ze zelfs de huizen van die idiote ouders in brand steken en dan de “lieve” kinderen een klopje op hun wang geven? Hierna zullen die ouders er zelfs, zonder veel overtuiging, tegen de kinderen zeggen: “Niet meer doen, hoor!”
    In sommige kinderboeken zoals Pietje Bell, De Kameleon, Dik Trom en Sjakie en de chocoladefabriek maar ook in de Donald Duck had je trouwens genoeg vaders en moeders die hun kroost vreselijk (over)verwenden of uit onverschilligheid en liefde toestonden dat die kinderen anderen schade berokkenden todat het helemaal uit de hand liep en die ouders er zélf het slachtoffer van werden. Gelukkig kwamen sommige ouders toch nog tot inkeer en begonnen ze hun misdragende spruiten daarna stevig op hun achterwerken te slaan en dat was maar goed ook!
    Ik heb daarnaast al eens eerder op allerlei sites op internet vermeld dat een bepaalde christelijke vader in de jaren ’70 zijn twee dochters eveneens streng maar liefdevol opvoedde al was dat voor die meiden later geen beletsel om hun vader een keer financiël te benadelen!
    De twee meiden, Vivian en Bianca, wilden namelijk in 1979, kort voor Sinterklaas, een aankomende “verloofde” van Vivian (zij studeerde met hem in Ede en hij toen bij hen op bezoek kwam voor een aankomende schoolopdracht) gastvrij onthalen met een appeltaart en ze besloten om die samen met hun twee vriendinnen Esther en Simone te gaan kopen in het dorp.
    De vier meiden haalden alleen ongemerkt geld uit de portemonnee van die vader waarna zij in Scherpenzeel het gebak kochten. De student, die voor leraar studeerde op de PABO, en de vader lieten zij hier geheel onkundig hierover maar één van die meisjes, Simone, vertelde later niettemin toch de waarheid maar niet bepaald met veel spijt en misschien met enige trots!
    Dit wekte natuurlijk de woede op van de bestolen vader maar daar hij echter als christen andermans kinderen niet mocht slaan besloot hij uiteindelijk om de “bedrogen” student voor zijn karretje te gaan spannen. Deze kreeg de opdracht (alsof hij Oom Tom was die door zijn akelige meester Simon Legree werd gedwongen om een “luie” slavin af te tuigen maar dit, eveneens als christen, halsstarrig weigerde) om de vier stoute meiden een langdurige traktatie op hun achterwerken te verkopen en de student kon niet weigeren omdat dit anders toch niets had uitgehaald!
    Alsof de jongeman een echte strenge leraar was weigerde hij inderdaad niet, stemde deze zonder morren toe en hij nam Simone, Esther, Vivian en Bianca om beurten over de knie en gaf ze allemaal een flink pak voor hun broek! De jongedames waren achteraf wel heel erg blij dat ze het langdurige portie billenkoek tenslotte niét van die strenge vader hadden gekregen want die sloeg tenslotte wel twee keer zo hard!
    Na de grote hoeveelheden billenkoek te hebben uitgedeeld was de straf voor Vivian, Bianca, Esther en Simone voorbij maar waren ze hierdoor in hun hart zelfs nóg veel meer van de student gaan houden en hebben ze hem later ongetwijfeld op dikke zoenen getrakteerd! Veel meiden werden in die jaren, zover ik dat al op internet had gelezen op allerlei sites, thuis altijd zo streng opgevoed en zij vonden het naderhand niet eens erg ook!

      1. @Gnaues, wat bedoel je precies met je reactie op het desbetreffende artikel? Toen ik dit verhaal in 2013 op de opgeheven site van Anne & Bill las stonden daar talrijke verhalen in van meisjes en jonge vrouwen die in het verleden vaker op hun achterwerken werden geslagen dan jongens of mannen!
        Daar het verhaal uit Scherpenzeel voor mij zo boeiend overkwam was vooral omdat Vivian, Bianca, Esther en Simone dat pak slaag gelukkig NIET kregen, in tegenstelling tot al die anderen, terwijl ze van achteren niets aan zouden hebben! Anders was dat verhaal er bij mij niet ingekomen en in de tijd dat dit gebeurde was ik 9 jaar oud, ik ben dus 11 jaar jonger dan de desbetreffende student, en speelde ik op de basisschool voor Zwarte Piet. Ik heb daar toen niemand hoeven af te ranselen al gaf ik 4 jaar later wel een stout meisje op dezelfde school, Ingrid genaamd, op dezelfde manier een flink pak voor haar broek als dat die vier meiden in Scherpenzeel ondergingen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *