Wordt eens volwassen, vrouwen!

Ik zag vandaag een lange trailer van de film ‘De Force’. Ik herkende de twee hoofdrolspelers, maar wist niet waarvan. Ik ben namelijk helemaal niet thuis in de Franse film. Ik zag ooit Le Grande Bleu in beschonken toestand. Ik vond de film geweldig. Ik keek ‘m een jaartje later nog eens, nuchter nu, en ik dacht: Goh, wel veel blauw. En zo gaat het meestal met mij en Franse films, ik moet ze zien met een wijntje op en dan zie ik alle lagen. Aangezien mijn alcohol consumptie de laatste jaren echter niet om over naar huis te schrijven is, kijk ik liever geen Franse films meer.

Maar goed, ik zag die trailer en vroeg me af, wie zijn die luitjes ook al weer. Al na een halve minuut dacht ik: die kerel lijkt wel Eric Cantona. Ik verwierp de mogelijkheid natuurlijk meteen, aangezien Cantona bij mijn weten voetballer was. De actrice kon ik niet echt thuis brengen. De trailer duurde ongekend lang: vrouw wordt verliefd op criminineel, crimineel ook op haar, crimineel komt in de problemen en gijzelt de vrouw om de cops ervan te weerhouden hem neer te schieten. Dan volgt er een explosie en daarna eindelijk de aftiteling: De Force, starring Eric Cantona (huh? toch!) en Isabelle Adjani.

Isabelle Adjani? Ah, ja die! Ik kon het bijna niet geloven. De vrouw die ooit zo ontzettend mooi was, zag ik nu met monsterlijke lippen en een huid zo strak dat ie leek open te scheuren. Maar het meest vreemd waren nog wel haar ogen, die een wonderlijk verbaasde blik hadden gedurende alle scènes die ik zag: bij verdriet, bij liefde, bij angst. ‘Expressie is noodzakelijk voor een actrice’ dacht ik altijd, maar blijkbaar is dat helemaal niet waar. Belangrijker is dat je jezelf toetakelt voor een rol, voor een man, voor jezelf. Dat je je transformeert tot iets tijdloos, iets waarvan mensen zeggen: ‘Kijk, dat was ooit vast een mooie vrouw. Lang geleden’.

Waarom doen vrouwen dit? Waarom laten ze zich snijden, spuiten, schuren terwijl ze niemand kennen die er beter van is geworden. Sterker nog, de voorbeelden van materiaal uit de lach-of-ik schiet show zijn talrijk. Ik noem alleen maar een Meg Ryan, Nicole Kidman, Carla Bruni, Tori Amos… een Linda de Mol. Deze vrouwen hebben best een gezond verstand, en toch denken ze: ‘Bij mij zal het anders zijn. Bij mij zet de plastisch chirurg op een geloofwaardige wijze de tijd stil’.

Maar er komt toch een moment dat ook deze vrouwen in de spiegel kijken en denken: ‘Het is niet gelukt. De tijd tikt door en ik word godverdomme lelijker ouder dan zonder al die ingrepen’. Of dat ze op een dag een blad openslaan, waarin hun transformatie van natural beauty tot plastic fantastic vrouw gedocumenteerd wordt. Hebben ze dan werkelijk geen enkele vriendin die zegt: ‘Doe het niet, accepteer nou gewoon dat je ouder wordt, dat mannen niet meer op je geilen, dat je niet meer de minnares kunt spelen in de film maar gecast wordt voor als moeder, oma… of helemaal niet meer gecast wordt.’

That’s life, for Gods sake, deal with it. (Ik schrijf dit in het Engels, voor het geval dat een Meg Ryan zichzelf zo nu en dan googlet en bij deze blogpost uitkomt). Geef niet de schuld aan de maatschappij, de industrie of de mannen die dit soort zaken van vrouwen zouden eisen. Het zijn nog altijd de vrouwen zelf die de keuze maken hun lippen/borsten/jukbeenderen/whatever te laten opblazen tot springkussens. Het zijn dus ook de vrouwen zelf die kunnen beslissen ‘to grow old gracefully’, zonder verzuurd te raken en zonder hersteloperaties die nodig zijn om de zwevende siliconen onder hun oksels vandaan te laten halen.

Word eens volwassen vrouw. Dat heeft de natuur namelijk zo bedoeld.

12 Reacties

  1. ben er zeker van dat juffrouw Ryan zichzelf nu en dan googlet..en op bladzijde 200 deze post tegenkomt..

    p.s.de strekking van dit stukje onderschrijf ik naturellement (OZ..) vollédig: vrouwen die een plastische slager nodig hebben voor hun eigenwaardegevoel, zijn geen vrouwen, maar..ja, wat eigenlijk.

  2. Zeker OZ, wij strijden moedig voort. Ik vraag me alleen iets anders af: moet word nou wel of niet met dT in dit geval. Ik dacht van niet (zie laatste zin) maar Molovich dacht blijkbaar wel (zie kop). Aangezien hij er voor door heeft geleerd zal ik het wel mis hebben.

      1. Het moet met dt, want je hebt het over vrouwen. Zou je het gehad hebben over één vrouw, dan is het met een d.
        (Trouwens, ik heb die titel erboven gezet, niet Molovich die het vergeten was. Ik had hem gisteren al gelezen op je eigen site, Vrouwke. Of ik hem helemaal goed geciteerd heb, met die komma en dat uitroepteken, dat weet ik niet, dus ik heb het beste maar gedaan. Met dt dus.
        Vergeeft mij, lezers!

  3. Weinig eten en drinken, het makkelijkst is dit te bewerkstelligen door weinig tot niets in huis te hebben en hard te werken zodat je het min of meer vergeet tot het te laat is om naar de winkel te gaan.

    En dan een beetje botox en een ooglidcorrectie ofzo. Eventueel haar verven.

    Dan kan je (M/V) er op je vijftigste nog als veertig uitzien, voor wat dat nou weer waard is.

    Uitstekende link, Rigo! Ik ben nu toch al jaren ’taalprofessional’, zou dit dus moeten weten, maar Ben bracht me waarempel even aan het twijfelen.

    1. En moge de vrouw de van hoofdredacteur waardig oud worden, met rimpels en zo. Maar niet te snel hè, eerst van de kindjes genieten! Felicitaties aan de hele familie!

      1. O, dat dringt wat later tot mij door…. feliciteren….huh?….nieuwe aanwinst….huh? kindjes Hee, meervoud?! Gefeliciteerd Max met de geboorte van je tweede kind.

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *