Zomergasten met Molovich (14) – Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Zowel bij Connie Palmen als bij Max J. Molovich stromen de warme tranen over hun beide wangen. Connie Palmen geeft Max J. Molovich zijn bevlekte zakdoek terug. Max J. Molovich aarzelt niet en snuit zijn neus luidruchtig.

Connie Palmen: Wat enorm droevig, dat lampje. Helemaal alleen in de regen. En dan die nare man aan het eind, die komt vertellen dat wij gek zijn, omdat we gevoelens hebben voor een lamp. Nu ja, als het gek is om gevoelens te hebben voor een lamp, dan zijn we misschien ook gek.

Max J. Molovich: (In zijn beste Gnarls Barkley-imitatie) Maybe I’m craaaazy… Maybe you’re…

Connie Palmen aarzelt niet en valt in. Samen zingen zij verder.

Connie Palmen in duet met Max J. Molovich: …craaaaazy… Maybe we’re craaaaazy… probably…

Connie Palmen: Tsja, Max… misschien zijn we allemaal wel gek.

Max J. Molovich: Misschien wel Connie, wie zal het zeggen?

Connie Palmen: Kabouter Piebelzwaai misschien. (Begint om zich heen te kijken en te roepen:) Kabouter Piebelzwaai, kabouter Piebelzwaai!

Max J. Molovich: Hij is weg denk ik.

Connie Palmen: Nu ja, het zij zo. Droevig is het allemaal wel. En om de sfeer erin te houden, stel ik voor dat we maar meteen doorgaan naar Michel Gondry, zoals ik had beloofd. Je keuzefilm.

Max J. Molovich: (Blaast handkusje naar Connie Palmen.)

Connie Palmen: (Vangt handkusje op en plakt het op haar wang.) Jaja, het is niets. Goed… Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Over de onmogelijkheid van de liefde en de waarde van herinnering. Waarom, Max? Waarom zo’n droevige film?

Max J. Molovich: Eerlijk gezegd werd ik niet zo droevig van. Wel een beetje natuurlijk, maar het was een gelukkig soort droefheid. Het soort droefheid dat door je heen stroomt wanneer je bedenkt dat het leven eindig is, terwijl je net een moment van gelukzalige perfectie beleeft. Het moment, kortom, waarop dat moment van gelukzaligheid voorbij is en je weer teruggeworpen wordt op aarde. Die droefheid is een warm soort droefheid.

Connie Palmen: Waarom maakt Eternal Sunshine et cetera jou dan droevig gelukkig?

Max J. Molovich: Omdat het zo menselijk is. Hij gaat over het leven en waar het in dat leven om draait. Ik had het eerder over James Ellroy en Louis Ferdinand Céline. Geweldige schrijvers, maar het zijn cynici. Het leven is klote en de mensheid is door- en door verrot. Daar komt het op neer. En als ik dat lees, dan denk ik ook: ja, het leven is zinloos en de mensen zijn slecht. Eigenlijk kunnen we de boel maar beter opblazen. Of laten we doen wat Theo Maassen ooit heeft voorgesteld: we planten ons niet meer voort, we maken op wat er nog is en de laatste doet het licht uit. Zijn we ervan af. Maar gelukkig is er nog een ander soort kunstenaars, het soort dat wél het vermogen heeft zich in een ander mens te verplaatsen en dat niet bang is mij hoop te geven.

Connie Palmen: Zoals daar zijn?

Max J. Molovich: Zoals bijvoorbeeld Jonathan Safran Foer dat deed in Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij. En zoals Paul Thomas Anderson dat deed in Magnolia. Diep humane kunstwerken over het menselijk onvermogen, maar met zoveel tederheid gebracht dat ik het er al warm van krijg als ik er alleen maar aan denk.

Connie Palmen: En Michel Gondry doet dat dus in Eternal Sunshine. Leg even uit waar het over gaat.

Max J. Molovich: Het gaat over Jim Carrey en Kate Winslet die elkaar ontmoeten in de trein. Ze hebben elkaar nooit eerder gezien, maar toch hebben ze het idee elkaar te kennen. En beetje bij beetje kom je erachter dat ze vroeger een relatie hebben gehad, maar dat ze allebei een bedrijf hebben ingeschakeld dat een machine heeft ontwikkeld, waarmee je je herinneringen kunt wissen.

Connie Palmen: Klinkt nogal vergezocht.

Max J. Molovich: Valt wel mee hoor, in Japan is zo’n machine al op de markt.

Connie Palmen: Echt waar?

Max J. Molovich: Nee. Hahahaha. Had ik je mooi te pakken, Connie, had ik je mooi te pakken!

Connie Palmen: (Geïrriteerd.) Jaja. Ga nu maar verder.

Max J. Molovich: Oké. Wij zijn vervolgens getuige hoe Jim Carrey zijn herinneringen aan Kate Winslet laat wissen. Maar naarmate de procedure vordert, komt hij erachter dat zijn verleden met Kate uit meer bestaat dan slechte herinneringen. En dat het juist de mooie herinneringen zijn die het leven de moeite waard maken. Kortom, halverwege de procedure wordt het Jim duidelijk dat zijn herinneringen aan Kate eindeloos veel meer betekenen dan alleen de pijn die ze nu veroorzaken. Waarna hij naar een manier gaat zoeken om de boel saboteren.

Connie Palmen: Liefde overwint alles, zelfs al is het een fatale liefde.

Max J. Molovich: Precies. Uiteindelijk is het allemaal de moeite van het meemaken waard. Dat hele leven, met alle ellende. En we begrijpen elkaar niet, maar zolang wel blijven proberen, zijn we niet geheel machteloos.

Connie Palmen: Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee of dit ergens op slaat, maar dat doet er niet toe… We zijn bezopen, zal ik maar zeggen. laten we gaan kijken. Moet men nog iets weten voordat het fragment komt?

Max J. Molovich: Nee, het is eigenlijk geen fragment, maar een cover van Everybody’s Gotta Learn Sometimes door Beck.