In de studio zit Connie Palmen met open mond naar het scherm te staren. Max Molovich glimlacht en slaakt een zucht. Connie Palmen blijft naar het scherm staren. Max schraapt zijn keel. Connie Palmen blijft naar het scherm staren.
Max J. Molovich: Nog een glaasje wijn, Connie?
Connie Palmen schrikt wakker.
Connie Palmen: Hè, wat? Ja, lekker. O sorry… ik was helemaal… tjongejonge…
Max J. Molovich: Verbijsterend, niet?
Connie Palmen: IJzingwekkende televisie. Dat dit mag gebeuren… Daar moeten we toch met z’n allen wat tegen doen? Maar wat? Niets waarschijnlijk? We kunnen niets doen. We staan machteloos! Dussssss… laten we verder gaan, ik zie aan de gebaren van floormanager dat we tijd te kort komen. We moeten helaas wat fragmenten laten vallen.
Max J. Molovich: Helaas schimmelkaas.
Connie Palmen: Hahaha… schimmelkaas… Euhm, ik stel voor dat we jouw blokje over het Kwaad in alle Vormen wat inkorten. Je wilde het in dit kader nog hebben over Gandhi, Rik Felderhof, de dochter van Tommy Hilfiger en over dolfijnen, zeg maar waar je het over wil hebben.
Max J. Molovich: Goh, Connie, een moeilijke keuze, maar dan wil ik het toch het liefst hebben over de grootste dreiging die boven ons hoofd hangt, het Kwaad dat alle Kwaden eigenlijk in zich verenigt: de dolfijnen.
Connie Palmen: Weet je, Max, dat doet mij zeer veel deugd. Ik stond namelijk altijd helemaal alleen in mijn diep gewortelde angst voor en ongegronde haat jegens dolfijnen. Ik heb die beesten altijd gewantrouwd, maar wist nooit waarom. En als ik er wat over zei op een of ander feestje of zo, dan werd ik altijd aangekeken met blikken die vuur spuwden. En vervolgens met de nek. Zelfs Hans deed net of ie me niet zag als ik over dolfijnen begon. Op de 75e verjaardag van Remco Campert bijvoorbeeld… niemand die met me wilde praten… Stond ik daar, in de keuken, tegen de kat van Remco te beppen over mijn angst voor dolfijnen… Ik hoop dus dat jij mij kan uitleggen wat er zo onheilspellend is aan de dolfijn.
Max J. Molovich: Ik zal mijn best doen, Connie. Kijk. Wat jou vermoedelijk dat gevoel van onbehagen geeft, is de grenzeloze behaagziekte van de dolfijn tegenover de mens. Werkelijk niets gaat ze te ver om in onze gunst te komen. Die trucjes die ze doen, dat gesnater, dat enthousiast knikken met hun kop… en ze weten maar al te goed wat ze doen. Dat zie je aan die eeuwige, zelfingenomen glimlach van ze. Die glimlach die niet van hun kop is te rammen. Het is die glimlach trouwens die hun ware aard verraad.
Connie Palmen: Leg uit.
Max J. Molovich: Wel, ik kreeg ooit argwaan toen ik te horen kreeg dat hare koninklijke hoogheid Prinses Irene zich had laat onderpissen door dolfijnen. Ik dacht, dit kan niet waar zijn… Hoe kun je een natie beledigen?
Connie Palmen: Door haar kroonjuwelen onder te pissen.
Max J. Molovich: Precies. Maar ja, ik kon nog niets hard maken. Totdat er op 11 september 2001 twee vliegtuigen in het WTC vlogen.
Connie Palmen: Daar zaten de dolfijnen achter?
Max J. Molovich: Wellicht, maar daar gaat het me niet om. De dagen daarna kregen wij geregeld de tronie van Osama bin Laden te zien en wat mij onmiddellijk opviel, wat bij mij zeg maar insloeg als de bliksem, was die glimlach van Osama bin Laden. Die onnatuurlijk vrome glimlach. Die glimlach waarmee zelfs het vasthouden van een kalashnikov een uiting van goddelijke blijheid was. En ik wist meteen op welke onuitstaanbare koppen ik die glimlach eerder had gezien.
Connie Palmen: Bij de dolfijnen.
Max J. Molovich: Precies Connie. Bij de dolfijnen.
Connie Palmen: Ongelooflijk.
Max J. Molovich: Ik schrok me ook rot, toen ik erachter kwam.
Connie Palmen: Dat kan ik me voorstellen.
Max J. Molovich: Het waren echter alleen nog maar vermoedens, gebaseerd op een overeenkomst in een glimlach.
Connie Palmen: Op z’n zachtst gezegd: een subjectieve bewijsvoering, zoals men dat in de advocatuur noemt.
Max J. Molovich: Is dat zo?
Connie Palmen: Geen flauw idee. Ga verder.
Max J. Molovich: Oké. Ik kon dus niets hard maken. Tot, ineens, drie jaar later, de orkaan Katrina als een blessing in disguise huis kwam houden in het Zuiden van Amerika. Toen de orkaan was overgewaaid, bleek dat er, uit een speciaal trainingskamp van de Amerikaanse marine, 36 dolfijnen waren ontsnapt, die alle waren getraind om terroristen uit te schakelen (lees hier het artikel in de Guardian). En toen wist ik: de geschiedenis is zich aan het herhalen.
Connie Palmen: Hoezo?
Max J. Molovich: In de jaren ’80 werd Saddam Hoessein door de Amerikanen geholpen om het tegen Iran op te nemen. Hij kreeg wapens en alle ruimte. Twintig jaar later moeten de Amerikanen al hun capaciteiten aanwenden om de man uit het zadel te bombarderen. In diezelfde jaren ’80 wordt Osama bin Laden getraind om tegen de Russen in Afghanistan te vechten. In 2001 gebruikt Bin Laden zijn opgedane kennis om Amerika te raken waar het pijn doet. En nu zet men al zo’n vier jaar alles op alles om de man uit zijn grot te jagen. Zonder succes. Dan denk je: daar zal men wel van geleerd hebben. Maar nee hoor, dan gaan ze de dolfijnen bewapenen om terroristen te bestrijden. Dus je kunt op je vingers natellen wat er gebeurt…
Connie Palmen: Over twintig jaar gebruiken de dolfijnen hun opgedane kennis om ons te vernietigen.
Max J. Molovich: Precies.
Connie Palmen: Nu heb jij een propagandafilmpje van de dolfijnen gevonden, is het niet?
Max J. Molovich: Ja. Daar stuitte ik bij toeval op, toen ik aan het zoeken was naar filmpjes over Thaise massage. Ineens kwam ik een filmpje tegen, dat ‘The Message’ heette en waarin dolfijnen figureerden. Wat ik zag, leek een gewoon filmpje over dolfijnen. Het was een beetje slechte kwaliteit. Je zag de dolfijnen onder water zwemmen, je zag ze springen en schroefsprongen maken… heel onschuldig. Op de geluidsband hoorde je dat typische gesnetter van die beesten. Het enige wat verdacht was, was de titel.
Connie Palmen: En toen ben je ermee naar Jean-Luc Duvureaux gegaan, de bastaardzoon van Jacques Cousteau.
Max J. Molovich: Ja. Jean-Luc beheerst dolfijnentaal. Aan hem heb ik gevraagd te vertalen wat de dolfijn op de geluidsband te zeggen had.
Connie Palmen: Met het volgende, verbijsterende resultaat tot gevolg. U kunt hier overigens lezen wat Max eerder over dolfijnen heeft geschreven.
