Voor de tweede keer in korte tijd heeft er een verwarde man een concert verstoord nog voordat het begonnen was. Ditmaal was de Philips Harmonie het spreekwoordelijke haasje. Vlak voordat ze wilden beginnen aan een uitvoering van Der Fledermuis kwam een man, in keurig rokkostuum gestoken, het podium op.
Gerrie Praalwiegel (hobo) zat op de eerste rij van het orkest en schrok zich een ongeluk. “Wij wisten natuurlijk wat er in Amsterdam gebeurd was. Maar als het dan gebeurt…” De heer Praalwiegel haalt diep adem. “Als het dan gebeurt, dan zit je als verstijfd. De verwarde man maakte een buiging naar het publiek en draaide zich vervolgens om…”
De getraumatiseerde hoboïst knijpt zijn ogen fijn. Met gesloten ogen: ‘De blik van die man. Ik zal het nooit kwijtraken. Zo kil, zo ijzingwekkend kil. Hij deed zijn armen wijd en iedereen ging als verdoofd zitten.” De verwarde man bleek een steekwapen in zijn hand te hebben. Praalwiegel: “Mijn instinct zei: weg hier, en snel! Maar mijn benen weigerden. Ik keek als gehypnotiseerd naar de man die zijn wapen hief, de tong langs zijn lippen liet flitsen en als een volslagen maniak met zijn armen begon te zwaaien. Uit een soort reflex begonnen wij allemaal Der Fledermaus te spelen. Ja, je moet toch wat op zo’n moment.”
Het normaal zo rustige orkestlid steekt bibberend een sigaret op. “Al elf jaar gestopt, meneer. Al die jaren de verleiding kunnen weerstaan. Zelfs de vernederingen van Halbe Zijlstra heb ik sigaretloos doorlopen.”
Maar de nachtmerrie van afgelopen dinsdag werd ‘m teveel. “De man bleef maar door gaan. Eerst met die eigenaardige, schokkende bewegingen, daarna vloeiender. Maar altijd met dat steekwapen dreigend in zijn hand. Zijn blik veranderde continu. Kon in een fractie van een seconde van ijzingwekkend kalm in volkomen verwilderd veranderen. Heel eng.”
Uiteindelijk ging de verwarde man maar liefst acht minuten lang door. De bewegingen werden naar het einde toe steeds heftiger en maniakaler. Praalwiegel: “Ik dacht: straks ontploft hij nog!”
Maar de verwarde man ontplofte niet. Hysterisch lachend kwam hij tot een einde. Hij boog naar het publiek en liep het podium af. “Wat dat betreft is het met een sisser afgelopen. Maar deze gebeurtenis heeft bij veel van mijn collegae een onuitwisbare indruk achtergelaten. Ik weet niet of ik ooit nog het podium op durf.”
De koningin heeft al die tijd het concert niet bijgewoond. Een begripvolle Praalwiegel: “Ik geef haar geen ongelijk. Het was zeer, maar dan ook zeer angstig.”
Prachtige metafoor voor ‘alle leiders zijn verwarde mannen’.