De verwarde man op de begraafplaats

Ik ben onlangs 58 jaar geworden, ik woon in Enschede. De politie van die plaats heeft me aangehouden wegens roof van de begraafplaats aan de Hengelosestraat. Ze zeggen dat ik een beetje in de war ben.
Dat ben ik niet, en ik eet nu al jaren eerlijk vlees, noten, fruit en honing. Mijden doe ik melk en brood of andere graanprodukten. Het paleodieet, het dieet van de grotbewoners. Want onze magen en maagzuren verschillen niet van de hunne!
Ik zal u zeggen hoe het zit. Die begraafplaats heet de Westerbegraafplaats, terwijl we in het oosten van Nederland zitten. Dat is één. Ja, u kunt natuurlijk wel zeggen: maar Duitsland dan? Vanuit Duitsland gezien, ligt de begraafplaats misschien wel in westelijke richting, maar hoeveel Duitsers liggen er op de Westerbegraafplaats? Nou?
Ik heb inderdaad wat dingen meegenomen van die begraafplaats. Beeldjes, vazen. Maar die heb ik georganiseeerd meegenomen, om ze op een later tijdstip weer terug te kunnen zetten. Heb ik daar tijd genoeg van leven voor? Ik zou denken van wel: vanochtend heb ik drie tomaten meegenomen uit de C1000, waarvan er twee correct en geheel zijn overgekomen, en daarvan heb ik gesnoept in mijn schuurtje.
Wat wil ik nu met die vazen, beeldjes en bloemen, zult u zich afvragen. Welnu. Allereerst moet u het zien als een artistieke prestatie. En nee, u krijgt geen dia’s van hoe ik eruit zie, want niet het uiterlijk, maar het werk is van een kunstenaar het belangrijkste. ‘U ziet er niet uit als een kunstenaar,’ zei de politie ook, brutaal. ‘Moet dat dan?’ vroeg ik.
Waar het om gaat: zoals narcissen verwelken, vooral als ze op een begraafplaats staan (dat komt door de dood die in het grondwater zit), zo krimpen de vazen en beelden die daar staan. U zult zeggen: krimpen, maar ze zijn van steen! Jawel, maar toch krimpen ze ineen. Door de vereenzaming.
Ik heb getracht die vereenzaming te doorbreken door ze samen te brengen in mijn schuurtje. Dat wil er natuurlijk niet in bij de Hermandad, net zoals mijn paleodieet er niet in wil bij de dames en heren geüniformeerden. U moet fruit eten!, riep ik. Er zal voor mij gezorgd worden, zeiden ze.