America’s good for it, aflevering 2: Ashes to ashes, your pensions to dust!

Today’s episode: ashes to ashes, your pensions to dust!

“AAAAAHH!!” riep Bobbert naar de rest. “AAAAAAAHHH!!!” riep hij nog een keer, inkrimpend van inspanning en woede.
“WAT HEBBEN JULLIE GEDAAN!!” riep hij weer. De anderen keken hem een beetje schaapachtig aan.

Lachband: HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA

Italië snoof zijn neus. “HOU JE BEK!!” gilde Bobbert, hem met trillende hand aanwijzend, “WAT DE FUCK HEB JIJ ZITTEN UITSPOKEN!!”
Italie snoof weer, maar verdrietig.
“HOE HEBBEN JULLIE DIT ZOVER KUNNEN LATEN KOMEN!!” riep Bobbert. Hahaha die ader op zijn voorhoofd ontplofte bijna! Duitsland hoopte er in elk geval op, dat Bobbert dood zou gaan aan een hersenbloeding. Hahahaha!!!
“De kosten van levensonderhoud zijn gewoo…”, begon Duitsland.
“HOU JE BEK!!” gilde Bobbert in haar gezicht. Ze knipperde tegen de spetters.
“ER LIGT HIER GENOEG JUNKVOER WEG TE ROTTEN OM TWEE HUIZEN EEN JAAR LANG TE VOEREN!! MET AL DIE SCHIMMEL EN VERVUILING EN -” hij wees boos naar het aggregaat, “- DIE FUCKING KOOLMONOXIDE HIER HOUDEN JULLIE STRAKS EEN HEEL ZIEKENHUIS TWINTIG JAAR LANG WINSTGEVEND!!”
Frankrijk dacht na. Maar winst is goed, dacht hij, en…
“VAN ONS GELD!!” gilde Bobbert in het bijna iets willen zeggende gezicht van Frankrijk. Nu niet meer.

Bobbert greep zijn voorhoofd vast, en bewoog zijn hand naar zijn kin, zijn gezichtsplooien meetrekkend.
“We moeten dit oplossen,” zei hij.
“Weer een echte baan nemen, een begin maken aan de schulden aflossen. Zuiniger aan doen. Kijk eens naar die tuin,” wees Bobbert. Frankrijk en Duitsland keken naar het metershoge onkruid achter de tuindeur.
“Die kunnen we onder handen nemen. Een moestuintje beginnen, of…”
Frankrijk en Duitsland keken elkaar aan.
“… En we kunnen ook feestjes houden zonder pizza en hamburgers, vroeger zette ik altijd schotels met gesneden wortels en komkommer op tafel, dat is gezond EN smakelijk….”
Frankrijk keek nu in paniek naar Duitsland.
“…En we moeten Amerika van zijn schuldenverslaving af laten kicken. China, wat vind jij ervan dat Amerika altijd geld van je leent zonder wat terug te betalen?”
China dacht na.
“Yes, America should pay back China. Please.”
“Precies,” zei Bobbert, “Dus, niets meer aan ze uitlenen totdat ze wat terugbetalen, begrepen?”
“Yes of course, China had enough,” zei China breed glimlachend.
“Streng zijn, China,” maande Bobbert.
“Firm,” lachtte China, met een vuist door een denkbeeldig oppervlak zwaaiend.

“Ja,” zei Duitsland, “Een goed idee. Maar… We kunnen natuurlijk ook Amerika het helemaal laten oplossen.”
“Ja, goed idee,” zei Frankrijk.
“Wat?” vroeg Bobbert.
“Ja precies,” zei Duitsland tegen Frankrijk, “Dan hoeven wij niet zo rigoureus te veranderen. Amerika verdient het meeste van iedereen, die kan best een paar van de schulden afbetalen!”
“Je denkt toch niet serieus dat Amerika in staat is te betalen,” zei Bobbert.
“Amerika verdient het meest van iedereen,” zei Duitsland standvastig. “Amerika staat er garant voor. Ik heb daar vertrouwen in.”
“Ja precies, ik ook,” zei Frankrijk.
“Een goed compromis,” besloot Duitsland, “Dan zullen we ook wel bezuinigen. Op onze spullen. Het aggregaat minder hoog stoken, het water minder koken,” besloot het slim. Woah! Duitsland ging de goede kant op!! Einde van de problematiek!!

“En dan ruimen we ook wel een beetje op. Laten we maar beginnen voordat Amerika thuis komt,” zei Duitsland, “Jullie weten hoe…”
Op dat moment sloeg de deur open. “BUUUUuuuu-uuUUUHHHHRRRRHHHP,” klonk het, waarna een beker milkshake in de kamer werd gegooid. Half vol. Het ding knalde tegen de muur en vloog open over de huistelefoon.
“Hey bitchezzz,” zei Amerika, een prop hamburgerverpakking tegen het hoofd van Duitsland gooiend. “Hehehe,” lachte hij de zuur kijkende Duitsland toe, waarna hij over de bankleuning sprong en krakend op de zitting landde.
“Wat een teringzooi hier,” zei hij.
Duitsland en Frankrijk keken nerveus.
“Doe die verwarming eens wat hoger,” zei Amerika, “Ik heb getraind. Me spieren worden koud.”
Hij keek goedkeurend naar zijn gebruinde massieve lijf, wat drillend uit de openingen van een sportbroekje en een halter shirt kwam stulpen.
“En gooi dat raam open. Ik wil frisse lucht. Varkensstal hier,” grinnikte hij tegen Italië die opkeek, geen idee had wat er aan de hand was, en mee lachte.
Duitsland jaagde het aggregaat op tien om de elektrische kachel te laten loeien, Frankrijk gooide het raam open, beide de beschuldigende blik van Bobbert wegkijkend.

“Hoe gaat het, Amerika?” vroeg Bobbert zuinigjes.
Amerika zoog wat lucht naar binnen.
“Lekkerrrrrrr,” zei hij, het woord boerend. Hij lachte trots.
“Je hebt nogal een paar schulden uitstaan, als ik het goed heb.”
Amerika lachte. “I’m good for it.”
“Best een hoop,” zei Bobbert nadrukkelijk.
“I’m good for it!” lachte Amerika, “Ik heb weer een salarisverhoging gehad omdat ik zoveel zeehonden doodknuppel. 3 procent erbij. Paattsss,” lachte hij naar de andere landen, die meelachten. Pfjieoew! Amerika verdiende weer meer! Schuldenprobleem opgelost.
“Ga je die verhoging gebruiken om je schulden af te lossen?” verpestte Bobbert van der Gal de sfeer.
“Why??” vroeg Amerika, zijn gezicht vertrekkend in komische verbazing. “I’m good for it! Volgend jaar knuppel ik alle overgebleven zeehonden dood en verdien ik NOG meer. En trouwens, er is een nieuwe halterset uit. Dat ding kicked ASS. HEBBEN!” zei hij lachend tegen China, die begrijpend heftig knikte, en hikkerig lachte: “Uhu uhu huu.” Amerika lachte vrolijk mee.
“Hoe staat het met me huiswerk, China!” lachte Amerika. China stopte met hardop lachen, knikte en ging weer zitten op de grond, tussen zijn boeken. “Goed zo,” beaamde Amerika.

Duitsland en Frankrijk wilden weglopen, maar Bobbert verbrak weer de comfortabele stilte.
“Ik hoor dat het eigenlijk niet zo goed gaat met dat bedrijf waar je werkt. Dat de zeehonden opraken. Misschien moet je een begin maken met schulden afbetalen. Voor het geval dat.”
“Pfffffffrrrt,” deed Amerika. “Door dat doemdenken van mensen zoals jou, dáárdoor raken zeehonden op. Beetje positief blijven!!” lachte hij vrolijk,  de andere landen lachten vrolijk mee. Iedereen behalve Bobbert van der Gal.
“Ik maak me eerlijk gezegd zorgen, Amerika.”
Er was even stilte. Amerika keek rond en zag nu overal wat voorzichtig twijfelende gezichten.

“I’m good for it!” riep Amerika weer. “Hier,” zei hij, demonstratief zijn portemonnee pakkend en erin tellend.
“China, hoeveel had ik vorige week van je geleend?”
“30 dollars, please,” zei China. Bobbert keek verwachtingsvol toe.
“Kan ik 35 van je lenen?”
China knikte gretig beleefd, en gaf Amerika 35 dollar. Bobbert patste zijn hand tegen zijn voorhoofd. Amerika keek veelbetekenend de rest van het huis aan.
“Hier, heb je die 25 die je nog van me kreeg,” zei hij nadrukkelijk. Hij drukte het geld met ferme druk in China’s hand.
“Keep the change.”
“Thanks you,” reageerde china beleefd.
“Told ya I was good for it,” zei Amerika, een tiendollar biljet oprollend met tabak ertussen tot een sigaar, opstekend. “Puf… Pof… America always pays it bills.”

“Eentje,” mompelde Bobbert. Iedereen viel stil. Oei.
“Wat?” vroeg Amerika kalm.
Alle andere landen keken beschuldigend Bobbert aan.
“Ik wil alleen zeggen dat…”
“Twijfel je aan mij?”
Amerika klonk eng kalm. Bobbert werd nerveus. Maar godverdomme, dit moest toch uitgepraat kunnen worden?
“Ik wil alleen zeggen dat jouw salaris…”
“Het hoogste salaris van iedereen in dit huis?” vroeg Amerika beleefd. En zo fucking eng kalm.
“Je hebt een uitstaande schuld van 14.600 dollar,” zei Bobbert.
“Veertien…”
“En NOG een schuld van 16.100 dollar,” zei Bobbert.
“Nou dat is…”
“Schulden, en dan heb je nog beloftes uitstaan voor 115.000 dollar,”
“Jezus man ik heb het dikste salaris van iedereen in dit huis.”
“Je verdient 14.900 dollar,” zei Bobbert, “Per jaar. En je geeft 1.403 dollar meer uit aan rotzooi dan je binnenkrijgt. Elk jaar. Weer. Oh nee: meer. Elk jaar. Weer.”
Amerika zette zijn thousand-yard-stare op, en deed langzaam zijn handen achter zijn nek, waardoor zijn gespierde schouders, borstkas en biceps goed naar voren kwamen.
“Ik zei toch, dit jaar kwam slecht uit. Het was een uitzondering omdat ik die…”
“Dude dat zeg je elk jaar,” zei Bobbert.
Amerika’s thousand-yard-stare sloeg los van de muur en zweepte op Bobbert, die iets terugdeinsde.
“I’m good for it,” sprak Amerika langzaam en duidelijk. “Moet ik het bewijzen? Moet ik het perse echt bewijzen?”

Amerika stond op, en deed zijn shirt uit. Een machtig, groot, gespierd lijf ontblonk zich voor alle landen hun ogen. Amerika haalde diep adem, en flexte zijn spieren. Woah, hij kon zijn borstpieren uit zichzelf bewegen, afzonderlijk van elkaar. Hij had misschien een bierbuik, maar die zag er onder dat geheel eigenlijk ook nog imposant uit. Damn, want hij was groot. Twee meter bijna, en iets van 160 kilo. “China, hier komen,” beval hij dreigend. China knikte heftig, stond op en ging grijnzend naast Amerika staan. Het magere scharminkel verdween haast in het niets.
“Hee China,” lachte Amerika, China op zijn schouderblad slaand. China vloog een stuk naar voren en moest hoesten, maar deed zijn best het zo snel mogelijk in lachen te laten omslaan.
“Hu uhu huu hu,” hikte hij.
“China,” zei Amerika. China knikte breed lachend.
“Hoeveel geld ben ik jou nu – in totaal – schuldig?”
“Thanks you,” zei China, “Yes, 1200 dollars, please.”
Amerika knikte, en glimlachte richting de anderen.
“1200 dollars. Ok. China, hier heb je een kadootje.”
Hij drukte China iets in de handen. China keek er met verbaasde ogen naar: het was een deurbel. Van de deur gerukt.
“Het is een symbolische knop. China, ik beloof je, zodra jij op die knop drukt, betaal ik je ALLE schulden terug. Geen vragen. Geen IOU’s. Gewoon geld. Meteen. I’m good for it.”
“Uhuu hu huu,” lachte China, begrijpend knikkend, zijn vinger naar de knop bewegend.

WHAMP. Amerika sloeg zijn hand over de schouder van China, tegen de muur aan. Hij leunde naar voren.
China keek nerveus heen en weer. Zijn vinger bewoog langzamer.
“HEE,” brulde Amerika, “Hm. He, even me keel schrapen, China.”
China slikte. Amerika pakte met zijn vrije hand een bierblikje van het dressoir, en verfrommelde het krakend tot een prop voor China zijn ogen.
China lachte niet meer hardop. Amerika boog verder naar voren, en drukte een hand op een schouder van China.
“Hoe gaat het, China?” vroeg hij, de schouder knedend. Dat deed zeer, maar China deed zijn best beleefd te blijven lachen.
“Uhuu yes, I…”
“Beetje fit? In vorm? Nee he? Beetje slapjes.”
“Yes, thanks you, I…”
“Ik geef 700 dollar per jaar uit aan fitness en vechtsport en nunchaku’s en ik heb een ninja-zwaard, China,” zei Amerika.
“Yes most impressive,” zei China bewonderend, “I would like to buy some nunchaku’s too then we can..”
“Ik dacht het niet, China,” gromde Amerika, “Jij geeft genoeg uit aan die onzin.”
“But yes I want to be, ahh, buff, like…”
Amerika patste zijn rechtervuist met een harde klap in zijn open linkerhand, vlak voor het gezicht van China, die heftig knipperend terugdeinsde.
“IK DACHT HET NIET, CHINA.”
“Yes thanks you,” zei China, met trillende hand een paar IOU’s uit zijn zak halend, “But it would be great honour, if you could help, I thought I could maybe spend some of these…”
Amerika sloeg de IOU’s uit China’s hand, en keek hem dreigend aan.
“Oh yes, ok thanks you,” zei China beleefd.
Amerika stond zo dichtbij dat zijn adem de brilglazen van China deed beslaan. Het arme land begon nu geheel te trillen.
“Waarom zou je willen trainen als ik er ben om je te beschermen, China?” gromde Amerika, wat kleingeld uit China’s zak plukkend.
“Dit zie ik wel als jouw “Dankjewel”, China.”
Amerika keerde zich naar de andere landen.
“En jullie? Willen jullie dat ik me schulden betaal? Dat de nood aan de man komt? Ik moet toch ook eten? Vergeet niet waar jullie spaargeld en gouden juwelen worden bewaard.”

“Wat?” fluisterde Bobbert tegen Frankrijk.
“Hij zei dat onze spullen op zijn kamer het veiligste liggen,” fluisterde Frankrijk, ongemakkelijk kijkend, “Omdat hij de sterkste van ons allemaal is.”

“Hier,” zei Amerika, de deurbel graaiend uit China’s hand. “Daar pas ik wel op.”
Amerika keek naar Bobbert en Frankrijk. Daarna terug naar China, even zijn blik fixerend totdat die beleefd herhaaldelijk zijn hoofd boog, dan weer rondkijkend naar de andere landen. Nederland deed net of zijn aandacht volledig werd opgezogen door de computer. Italië snoof nerveus.

“Zo. Dit is gelukkig weer in veilige handen. Ik heb jullie net allemaal beschermd tegen een ramp. Als ik failliet ben, denk je dat ik dan nog China ga betalen om me huiswerk te doen? En als China niet daarvoor betaald wordt, denk je dan dat China geld genoeg heeft om jullie onzin te gaan betalen?”
Duitsland dacht aan de zelfgebreide onderzetters die China altijd beleefd afnam voor geld. Een hoop geld. Frankrijk schuifelde met zijn voeten, denkend aan de kurken poppetjes, met gezichtjes, die China altijd braaf van hem kocht. Hoeveel hij er ook maakte. Hoeveel hij er ook door China zelf liet maken.
“Je betaalt hem alleen met IOU’s!” probeerde Bobbert nog.
“Dus? Kijk hoeveel IOU’s er rondgaan in dit huis! Meer dan dollars! Ik vind mijn IOU’s zo langzamerhand de belangrijkste valuta die er is,” zei Amerika.
“JE MAAKT ZE ZELF!” riep Bobbert uit, “ZELFS ALS JE GEEN SCHULD HEBT SCHRIJF JE DIE DINGEN! IK HEB HET GETELD! WEET JE HOEVEEL WAARDE DIE GESTOORDE IOU’S VAN AMERIKA BIJ ELKAAR HEBBEN??” richtte hij zich nu tot de andere landen, “612.000 DOLLAR!! Hebben jullie ooit zoveel geld gezien hier?? DIT SYSTEEM SLAAT NERGENS OP!”
“Nee?” zei Amerika zelfverzekerd, “Stop het dan maar. Als het toch nergens op slaat. Als jullie daar allemaal beter van worden. Weet je wie er beter van worden? Mensen die zo diep mogelijk in de schulden zitten. Mensen die de ballen hebben om going for broke te gaan.”

Duitsland en Frankrijk keken Bobbert aan. Daarna weer Amerika. Vluchtig terug naar Bobbert, met twijfel in hun ogen.
“Ik begrijp het wel,” sprak Duitsland zachtjes tegen Bobbert. “Maar als ik me onderzetters niet kan verkopen, waar moet ik dan van leven?”
“Ja mijn kurkpoppetjes zijn mijn lust en me leven,” zei Frankrijk.
“MAAK IETS NUTTIGS!!” gilde Bobbert, “NEEM DIE TUIN ONDER HANDEN! WE KUNNEN ONZE EIGEN GROENTES EN FRUIT TELEN!! DAT SCHEELT GELD!! WE KUNNEN DE MUREN STUCEN!! HET HUIS OPKNAPPEN IN RUIL VOOR GELD!!”
Duitsland keek naar de tuin. Jezus, ja. Ze had vroeger wel eens getuinierd. Maar dat was zwaar werk. Onderzetters breien… Dat was makkelijk. En ze had er een cursus voor gevolgd. Zou zonde zijn om dat maar weg te gooien. En China kocht die onderzetters toch?
“Een baan leuk vinden is ook belangrijk,” zei Frankrijk aarzelend, “Als het kan. Ik bedoel, er moet gedaan worden wat nodig is, maar als ik kan rondkomen van poppetjes maken van kurk dan vind ik dat dat dan ook moet kunnen…”
“Natuurlijk,” zei Amerika, “De tuin en het huis opknappen. Ja! We huren het maar! Voor wie doen we het dan? De volgende bewoners zeker? Laat ze het lekker zelf doen.”

Bobbert keek ze aan. Sprakeloos. Hij keek naar Amerika, die triomfantelijk zijn blik negeerde. Glimlachend naar de muur, zijn handen weer achter zijn hoofd.
“Echt geld, echte waarde intresseert jullie geen reet,” zei Bobbert, “Zolang jullie maar nutteloze prullaria kunnen kopen of verkopen met nepgeld.”
Hij keek de landen boos aan, maar kreeg geen reactie. Behalve van Nederland, die de andere landen ook beschuldigend aankeek vanachter zijn computer waar hij net voor 18 dollar aan credits had gekocht zodat hij een leuk hoedje kon kopen voor een poppetje in een online spel.

“Zoek het maar uit,” zei Bobbert, “Ik verlaat dit gekkenhuis. Stik maar in je rotzooi.”
Hij stampte richting de deur, zwaaide hem aggressief open, deed een stap naar buiten en aarzelde toen. Hij draaide zich boos om.
“Ik heb die eigenaars van dit huis nooit gezien,” zei Bobbert, “Maar eens zullen ze langskomen en zien wat jullie ermee hebben gedaan. En dan zullen ze fucking woest zijn.”
“Oh really,” snoof Amerika, zijn spierballen opzettend, “Eigenaren? Laat ze maar komen. Wie willen ze meebrengen om ons te vertellen wat we moeten doen?”
Hij zette een spottend gezicht op. “Zes miljard man?”
“Whatever,” zei Bobbert, weglopend en de deur achter zich dichtslaand.

THE END!

Kijk ook naar de derde aflevering, waarin Amerika bedreigd wordt door de gekke malle schuldsanering! Zal hij wegkomen met een voorstel om 2.800 dollar te bezuinigen over een periode van 10 jaar? 280 dollar minder uit te geven per jaar? Nog maar 1.100 dollar meer uit te geven dan er binnenkomt? Per jaar? Hahaha! Oh America! Don’t worry, we know: you’re good for it!!

Lachband: HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA

7 Reacties

  1. Het is nu niet meer na te gaan of ik me de wereldpolitiek precies zo voorstelde vóór dat ik Kippfest las, maar zo voelt het. In ieder geval.

  2. Die prijs heb ik al! MIJN KNAPHEID AHAHAHAHA! Ik zal binnenkort (nu even niet want ik moet naar de fillem) wel de dingen neerposten waar ik dit op gebasseerd heb. Bijna alle getalletjes heb ik in elk geval van http://www.usdebtclock.org/
    Wel naar boven afgerond op een paar 100 miljard, omdat ik het wel nog een maandje actueel wil houden ofzo. Er zal wel geen klote van kloppen, maar dat doet de werkelijkheid zolangzamerhand ook niet meer.

  3. Ongelooflijk. Maar naast de economische inzichten, biedt deze sitcom toch vooral een meedogenloos weergave van het menselijk tekort.

  4. I am from the toilet of white epuroe, the southern part, specifically Greece. In my early teens I was intuitively very conservative and anti-sexual Revolution, I then became a liberal, then returning to my early idea that 99,999% (metaphorically all ) people are morons and their opinions are insignificant, I evolved from liberal to stalinist, in my first adolescent years I gradually turned from stalinism to esoteric fascism and technofutilism and more or less returned to my free intuitive conservative I had as a young kid before the storm of propaganda got me and I felt so proud when I did.I am living a kind of schizophrenic life, I believe in culture, however I can’t find anything suitable (yet) to relate to here in this shithole where conservatism = jew-like behavior, dogma, insane religion, servitude, irrational narrow-minded beliefs etc. I believe in preserving ethnic heritage, but I see the Greek people as so bastardized that I don’t think any of us resemble to the Ancient Greeks. Therefore, I belive a very radical solution here is the only solution. If there is any solution at all.I am an ANUS follower but I like amerika too. However I believe it would be better helping personally all of us troubled young people with social articles, articles about preserving clear thought of avoiding propaganda, of avoiding depression, servitude and passivity, I believe that we should fix ourselves, meet our (sensible) needs and when we are good with ourselves and feel a sense of mild fulfullment then become warriors and start activism and the spreading of healthy values and ideas.In short, this goes to you authors of Amerika, I think there is some broken but intelligent, depressed but inherently innovative and creative, confused but not sold-out, youth out there. It is not binary CONSERVATIVE/HARD WORKING/CULTURED/FEARLESS OR WASTED/SHITHEAD/MALLCORE/FATALISTIC/DRUNK/EMO there are good people over the edge, please help them with more individual-targeted self-preservation social articles. Not saying to boost egos and nurture ego-mania, but it is pity seeing good people dying of depression, being weeded out because of bitternes off (general) rejection. Look at Ted Kaczynski, if I got it right, he may never had a relationship with a girl. The first thought of many (without knowing who we are talking about) would be This is a looser, and a coward but I say again, look at Ted Kaczynski, you know

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *