Een klein probleem van opvoedkundige aard

Mijn zoon wordt volgende maand twee. Hij lust geen aardbeien. Tenminste, niet als wij ze hem geven. Bij ons eet hij eigenlijk alleen maar brood met appelstroop of hagelslag, beschuit met muisjes, pasta, aardappelen en worst. En koekjes. En ijsjes. Op de crèche eet hij alles. ‘Vandaag heeft ie weer drie borden linzensoep gegeten. Hij eet zo goed!’ Krijgen wij dan te horen. Aardbeien vindt hij ook erg lekker. Maar dus niet als hij ze van ons krijgt.

Nu dachten wij altijd dat dit door de groepsdruk kwam. Alle kinderen eten aardbeien, dus eet ik ook aardbeien. (Mijn zoon zegt trouwens wel aan de lopende band het woord aardbei. Het is een van zijn lievelingswoorden, maar dat komt door deze aflevering van het immer geniale Buurman & Buurman.) Bieden wij hem een aardbei aan, dan keert hij zijn hoofd af en zegt hij een niets aan duidelijkheid over latende ‘nee’. (Nee is trouwens een ander lievelingswoord van ‘m. Ja zegt hij nog niet [behalve soms ‘o ja!’], maar nee des te meer. Hij kan het op vele verschillende manieren zeggen. Mijn favoriete ‘nee’ is meer een ‘neh’, zeer gedecideerd, afkeurend uitgesproken, alsof hij een jurylid is in een talentenjacht.)

Nu had mevrouw Molovich gistermiddag een bakje aardbeien op tafel gezet. Terwijl mijn zoon aan tafel zat. Vervolgens was zij even naar de keuken gelopen. Toen ze terug kwam, lag er een aardbeienkroontje naast het bakje aardbeien. Op zijn t-shirt, ter hoogte van zijn rechterborst, zat bij mijn zoon een aarbeienvlek. Hij keek quasi-onschuldig voor zich uit. Als hij had kunnen fluiten had hij gefloten.
‘Heb jij net een aardbei op?’, vroeg mijn vrouw.
Mijn zoon schudde zijn hoofd. ‘Nee’, zei hij.
We hebben nog gezocht naar de aardbei, maar niks kunnen vinden. De conclusie moet wel luiden dat onze zoon liegt. Maar hij liegt niet om iets waar wij boos om zouden worden, hij liegt juist om iets wat wij toe zouden juichen. Mijn voorlopige analyse is dat hij niet vastgepind wil worden. Hij wil aardbeien kunnen blijven weigeren. Want als hij toegeeft aardbeien lekker te vinden, dan is het hek van de dam.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

14 Reacties

  1. Ik heb een zus gehad die wittebrood met ham niet lekker vond, maar wittebrood met ham en daarop ketchup een heerlijkheid. Dat was toen ze ongeveer zes jaar was.
    M.! Ga zo voort!

    1. Of de aardbei is opgelost in het niets, wat zou betekenen dat mijn zoon magische krachten heeft. Of de aardbei is onder een kast gerold. Of mijn vrouw liegt, inderdaad, en verzint dit om mij afhankelijk te maken.

  2. off topic doch goed om te weten: #TipvanOudZeikwijf voor ouders van niet-etende kinderen: Geef standaard een spuit slagroom bij het eten. Ook voor bij de broccoli, de kip of de spruitjes. Succes verzekerd.

  3. De Hoorn van Afrika roest mijn zoon voorlopig nog aan zijn in luier gestoken reet. Pijnlijk natuurlijk, dat hij zo weinig geëngageerd is. Maar het is niet anders.

  4. @molovich:
    standvastige zoon heb je:
    wordt later vast géén CDA-politicus.
    (alhoewel: hij kan al ’n behoorlijk potje stalen-gezicht-liegen..)

  5. Het mysterie is opgelost. De aardbei lag onder een kast. Met één hapje eruit. Ik vermoed dat hij ‘m snel heeft weggegooid toen hij zijn moeder eraan hoorde komen.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *