MIEREN, deel I van deel III

Wat de schijtfuck is het met dat KANKERKLIMAAT?? Fakking KANKERBRUILOFT. Hee als ik ooit ga trouwen en dan roep: “Woah hee zou het niet romantisch zijn te trouwen in de zomer, want dan is de kans op een lekker zonnetje het grootst”, hee, ok, STOMP DAN EVEN DUBBELDWARS MIJN VOORTANDEN DOOR MIJN NEK HEEN. Godcholera. En dan trek ik nog het boetekleed aan ook! Misschien had ik gewoon de tijd moeten nemen een zomerpak te kopen. Misschien had ik gewoon mijn per abuis verkeerd gekochte dunne shirt met korte mouwen (verkeerd want met korte mouwen) (JA IK BEN TOCH GEEN HOMO OFZO?) moeten dragen in plaats van (dat dan weer wel) stilistisch verantwoord “Om de dooie dood niet” te zeggen. Misschien, als ik dan toch al dat vervloekte dikke winteroverhemd ging dragen, had ik er niet nog een t-shirt onder moeten doen. Maar 12 jaar geleden had ik eens een overhemd gedragen zonder t-shirt eronder en toen begon ik onwijs naar zweet te stinken! Dus waar praten we over?

Nou ja, doodzweten dus. Misschien had ik gewoon me jasje uit moeten trekken in plaats van strontkoppig de paal uit te hangen in die bloedkankerhittetyfuskutzon. Helemaal kijkend naar al die andere gasten die slechts gekleed in hemden met korte mouwen aan kwamen kalken. Homo’s.

Heck, misschien had ik zelfs dat water kunnen aannemen maar als je zoveel fouten maakt kan je maar beter erin doorvolhouden. Kijk maar naar Koning Leonidas! Denk je dat als hij tot zijn zinnen was gekomen bij Thermopylae er 2000 jaar later een epische film over hem zou zijn gemaakt?? Nee dus. VOLHOUDEN.

(Btw, ik wil dus zeker niet beweren dat heel dapper een miljoen Perzen tegenhouden een slecht idee is, ik zeg alleen dat zoiets proberen met 299 van je maten het equivalent is van een strandbal een feestje noemen.)

Nou ja ik kon in ieder geval weer naar huis, waar het marginaal 0,3 graden koeler was. En hee, 0,3 graden koeler is toch 0,3 graden dichter bij “Vooruit dan maar” en 0,3 graden verder verwijderd van “Ik wacht tot jullie slapen en dan snij ik jullie allemaal de kelen door”, TOCH?

Als de trein zou meewerken dan. Welke trein dan ook. Ik moet morgen vroeg me nest uit en ik wil nog wat tijd voor me eigen en… SCHIJTSTRONT waarom is nou elke fucking trein zo net te laat dat ik mijn aansluiting kan uitzwaaien omdat ik toch niets beters te doen heb in die twee uur dat ik op de volgende trein kan wachten? In die galcholerahitte?

Eenmaal thuis was alles wat ik wilde een uurtje neerploffen en ik ben een kluizenaar verdomme ik laat me gewoon met rust even en want een filmpje of zo, maar en dus want: WAT DE FAKKING FAKKING FAKKING FAKKING FAK FAK?? MIEREN? OVERAL?!!? Me tas neerzettend en eigenlijk gelijk weer optillend want mieren (OVERAL) stapte ik door mijn woonkamer en keuken als over een gestoord dansvoetenpatroon. OVERAL!! OVER ME KEUKEN!! BIJ! MIJN! VOER!! Kolonnes over de grond en… godve… TRING. TRING. De …tele… Godverdomme! Foon! Opgepakt en geïrriteerd opgenomen, half luisterend naar mijn babe aan de andere kant FUCKING MIEREN OVERAL!! Godverdomme genoeg gehad hiervan nu. Ik pakte een blaadje en begon te drukken. Mier dood. FOK. Spieren. Spannen. Hard. Ik… En weet u?? Nou????

Misschien, maar eerst wat anders. Een intermezzo over MIJN HOND.

MIJN HOND

Ten eerste, mijn hond is niet mijn hond. Het is de hond van mijn Teutoonse Babe. Toen ze in Griekenland woonde had een vriend van haar de puppie op straat gevonden en naar huis genomen, zo van, “Kijk eens, leuk.”
Nu wil ik niet beweren dat ze in Griekenland een hekel aan alle dieren hebben, zo doen ze bijvoorbeeld onwijs veel voor vogels, nestjes bouwen enzo, best leuk, dus, maar, ik wil wel beweren dat ze in Griekenland een hekel hebben aan alle dieren behalve vogels.
Dus, in tegenstelling tot die vriend die dacht “Kijk eens, leuk. Gezien? Goed, dan zetten we hem weer netjes buiten zodat hij daar dood kan gaan” had mijn Teutoonse Babe zoiets van: “Nou dat is zielig dus dat doen we maar niet dus hou ik hem maar.”
(Even tussendoor hoor, maar KUT. TYFUS. KANKERMIEREN. KANKERKUTBEESTEN. Sorry, dat moest ik kwijt. GODVERDOMME. KANKERONDIEREN. Sorry.)
Goed, dat beest is van Griekenland terug naar Duitsland verhuisd, en nu naar ons kleine Neerland. Globetrotterdog!

Fig: Een compositioneel hoogst begaafde hond met vis.

Hij heet Niko, en hij heeft geen ballen. Dat was omdat die ballen hem een beetje te bruusk en wild maakten, dus hop snip snap ballen eraf. Zo gaat dat. Mensen laten ze veertig jaar lang uit TBS klinieken ontsnappen om kleine kinderen te verkrachten, maar als het karakter van je hond je niet bevalt snij je gewoon zijn ballen eraf. En hij reageerde er ook heel relaxed op! Maar ja misschien kwam dat dus omdat hij zijn ballen kwijt was.
Het is dus nu best een relaxed beest, wou ik zeggen. Nerveus, misschien, en ietwat overmatig begeistert door watervogels maar hee dat beest is toch traag en loom wegens gebrek aan ballen dus als hij daar een beetje lam achteraan wil sjokken, wie ben ik om hem dat beetje plezier te misgunnen in zijn balloze bestaan? Jaag er toch achter aan, jaag en wees vrij, jaag en voel je … oh kut.

Tijdens dat overdenkend had hij er wis en waar en zojuistachtig er echt eentje te pakken gekregen. Zo’n meerkoet. Zo’n kutmeerkoet, dat dan wel, maar toch. Ik ben misschien haatdragend, maar dat betekent niet dat al wat ik haat dood moet. Dank u beleefd tot de koekoek, ik ben onderdeel van een beschaafde diersoort. Wij roeien alleen dingen dood uit die lekker smaken, of die in de weg van rijkdom zitten, of met wat ik graag ‘escalatie van onbegrip’ noem, gelijk aan dat fluisterspel wat kleuters leren. U weet wel: kleuter 1 moet in kleuter 2 zijn oor fluisteren: “Tante Agaath zit heel erg in de put” en Kleuter 2 dat in Kleuter 3 zijn oor, enzovoorts totdat Kleuter 26 “Splagaat in welke kut?” vraagt. Haha humor! Met verstand gaat dat net zo, omdat het natuurlijk heel erg beperkt is. Het begint met een 300.000 jaar oud maf boek geschreven door mafketels, bijvoorbeeld, zoals de Koran. Dan heb je mafketel 2 die na 300.000 jaar dat boek nog steeds serieus neemt. Dan heb je weer Mafketel 3 die dat niks vind en daardoor een 300.000 jaar oud maf boek serieus neemt, en dat extrapoliseert op een compleet volk. En dan heb je Mafketel 4, die zo’n leip serieus neemt en die dan weer gaat overtreffen met waanzin. Waardoor mafketel 5 weer verontwaardigd is. Pendulum discussies: boos zijn dat het balletje je kant uit komt en dan zelf het des te harder wegslaan. DRIE MAAL RADEN WAAR DIE DAN UITEINDELIJK WEER UITKOMT EN HOE HARD HAHAHAHA!

Vaak zitten dan allebei de partijen te waarschuwen voor een nakende geweldsexplosie, niet doorhebbende dat ze er allebei zelf verantwoordelijk voor zullen zijn.

He, ik noem maar een voorbeeld, een lompe politicus wordt aangeklaagd wegens discriminatie en haatzaaien en uiteindelijk vrijgesproken onder het mom van “Het is grof en op het randje, maar niet strafbaar”. Dan heb je in het nieuws iets over randgroepjongeren die rouwstoeten disrespectvol naroepen en dan komt Mafketel 2: “Ja nou als die politicus dit en dat mag dan mag dit dus ook HE? Want dit moet nou allemaal kunnen TOCH?”
Fokking hel, alsof het mongoolse kind twee koekjes uit het koekblik neemt in plaats van één en zijn zwaar verontwaardigde normale broertje daarop dan maar 100 euro steelt uit de versleten handtas van zijn dementerende oma want: “Ja, Joey stal ook dat koekje dan mag dat toch he? He? TOCH?? JOEY MAG ALLES EN DEZE SAMENLEVING ZAL AAN ONBESCHAAFDHEID TEN ONDER GAAN MAMMA!!!”
Haha humor!!

Maar goed, dat neemt niet weg dat mijn hond een meerkoet tussen zijn kaken had.
“Niko! Niko! Los! Laat los!” zei ik, hopend dat hij er gewoon een beetje speels op knaagde en dat beest zou piepen als iets uit een tekenfilm en er dan uit gekatapulteerd zou worden ofzo. Nou, die hoop dat dit allemaal wel goed zou komen werd verslonden door de realiteit gelijk dat beest door die hond. De meerkoet opende zijn mond, hoestte wat bloed op, en liet het toen in een dikke straal uit z’n bek lopen. Uh oh.
“Niko! Foei! Los!” probeerde ik nog maar een keer, gelijk, en das de kunstenaar in mij he, altijd gekweld bezig zijn avec mon métier, overdenkend hoe ik dit in verhalen zou moeten verwerken. Hoe zou ik hier een lollige draai aan kunnen geven? Dat mensen denken “Ja, het leven is kut, maar gelukkig kunnen we er allemaal nog wel om lachen hee”.
Het is immers wat het is: een vogel wordt doodgebeten en hoest nou bloed op wijl residerend in de bek van mijn hond. Niet echt bijster grappig. Ik zou het kunnen zoeken in de overdrijving, zoals ik het meestal doe: iets meemaken, en dan surrealiseren. Dat de hond het beest in zijn bek doet en zijn kaken inspant en dat je dan langzaam dat meerkoetkopje groter ziet worden, en die ogen meer bloeddoorlopen totdat PATS!! Dat hele hoofd ontploft en die hersenen uit het gekraakte voorhoofd spuiten als grijs pus uit een steenpuist, en dat dat beest dan doodgaat terwijl er helderrood bloed uit zijn bek stroomt HAHAHAHaaa…. Ja I dunno. Misschien moest ik de humor maar meer in de omschrijving stoppen, zoals grappige metaforen ofzo. Of even grappig afdwalen, zo van “Het bloed was vuurrood. Net als mijn bankrekening. Haha, aan het eind van mijn salaris heb ik altijd een stukje maand over!!”
Ja I dunno. Misschien moest ik voor de pure horror gaan. Krakende botten, gillen in nachten van dromen waar meerkoeten in bloed mijn naam braken. Oh wee is mij!
Ja I dunno. Zou wee mij zijn? Het blijft een meerkoet. Tsja. Nee. Ik moet bekennen dat ik echt geen idee had hoe ik dit het best kon verwerken in een van mijn projecten. “Los! Foei!” probeerde ik dan maar weer, en woah! Dit keer werkte het gewoon! Er is nog hoop voor een happy end!

Flop. Het beest viel uit zijn bek, strompelde twee stappen, viel op z’n zij en spartelde daar wat met een vleugel. Uh oh. De hond ondertussen keek zwaar kwijlend naar de vogel, hangend in zijn lijn, zo’n hondse grijns op zijn bek met van die hooggeheven oren die ik altijd geïnterpreteerd heb als: “Hebben. Graag.”

Jezus Christus hond, ken jij geen schaamte? Dilemma twee diende zich aan, echter: euthanasie. Zo’n beest laten kreperen leek me niet ideaal, maar wat dan? Zou ik erop moeten springen? Het was gras, dus zou ik het beest waarschijnlijk alleen maar in de grond stompen en waarschijnlijk niet op de meest pijnloze manier. Het zou wel helpen bij die humor-angle, misschien.
Nou ja, ik besloot maar de hond zijn karwei af te laten maken.

“Schijt. Kut, pak hem dan maar ook,” zei ik, de lijn los latend. Nou, dat deed hij! Hij pakte het op als een hondenkoekje en knaagde er enthousiast op. Oh wat was hij blij! Krrrraaaaahkk, hoorde ik de ruggengraat en ribben breken. Jumjumjum, vond de hond, smakelijk krakend! Wat een feestdag!

Ook niet echt mijn meest ideale idee van euthanasie dacht ik pijnlijk toekijkend maar christus het was een split-second beslissing! Ik had effe geen minibedje met morfine en een huilende meerkoetfamilie bij me, ok??

Het werd allemaal nog pijnlijker; zo had ik eerst de hoop dat het een meerkoet mannetje was die zijn vrouw beet (wat die beesten volgens mij vaak genoeg doen) en dat zijn vrouw hem niet durfde te verlaten omdat ze niet wist of ze alleen de kinderen kon opvoeden maar nu zou ze gedwongen worden en het zou moeilijk worden maar godverdomme, ze zou slagen en later ook de ware liefde vinden bij een degelijke meerkoetman.

Nou, misschien was het mannetje inderdaad doodgebeten, maar niet door Niko, niet toen. Niko had een broedende moeder te pakken gekregen zag ik een dag later aan het verlaten nest vol eieren. Uh oh. Oeps. Euthanasie en meervoudige abortie op een dag. Goed gedaan, Doctor Death, dacht ik, de hond zijn huppelende loop nakijkend. Een maand lang liepen we langs het lijk van die meerkoet, totdat het gemummificeerd genoeg was naar Niko’s delicate smaakpapillen, en hij het in stukken scheurde en opat. Dat vond ik dan wel weer wetenschappelijk gezien te interessant om te missen, dus filmde ik hem, ik kokhalzend van de lucht, hij knagend op een van die pissebedachtige poten van dat beest, liggend temidden van een als een door een explosie uiteengereten beest. “Waarom ben ik toch wat ik ben,” fluisterde ik, een betere lichthoek zoekend. Uit de wind.

Hetgeen wat mij nadien het meest dwars zat was de hond zijn nonchalance met het hele gebeuren. Moeder doodgebeten? Ok, dat was dat, daarna weer gewoon verder huppelen naar andere interessante dingen. Oh kijk, een drol. Snuiffsnuifsnuif. Dit was godverdomme de hond waar ik naast ging zitten op de bank om hem te knuffelen! De hond die zo blij was als ik een lekker mergpijpje voor hem had meegenomen, haha, dan vroeg je hem een trucje te doen en deed hij gewoon zijn hele repertoire omdat hij het zo graag wou hebben!! Haha of hoe ik zat te walgen van die diereningewanden voor hem klaar te maken terwijl hij dat zo lekker vond! En dan dit??? Je gaat toch geen onschuldig beest opvreten??

Fig: Kijk die schattige poeperd nou!! Hoe kon je hond? Ik denk dat hij gewoon verkeerde vrienden had. Zoiets doet hij gewoon niet.

Ik bedoel, met hamburgers kan je nog denken van “Nou dit was vast een kwaadaardig varken” of “Als koeien net zo slim waren als mensen en ze zouden beseffen wat wij met koeien doen zouden zij precies hetzelfde doen met ons” maar hoe kun je dit goedpraten? Het was een onschuldige moeder die haar toekomstige kroost beschermde!

“Hoe kun je hond? Hoe kon je?” fluisterde ik, met opgetrokken benen op de bank zittend, met vernieuwde blik en ogen kijkend naar deze verscheurder van families, van levens, en hij lag daar maar op zijn kleed zijn piemel te likken. Of te slapen. Hoe kon hij met zichzelf leven? Hee, weet je, ik begrijp het best, als je aan het spelen bent met iemand dan kan het best gebeuren dat dan die iemand anders per ongeluk dood gaat. Dat gebeurt ons allemaal nou eenmaal weleens. Maar hij zat er echt totaal niet mee. Alsof hij dacht “We spelen een spelletje, tikkie jij bent dood, haha ik heb gewonnen.”
Alsof beesten opjagen en doodmaken het spelletje was!
Hm.

HET EIND

Van de intermezzo dan. En deel drie en een half (het eerste). Of nee wacht, dan is het het begin van deel drie en een half. Maar dat komt later! Dus is het nu niet echt het begin. Uhh…

HET EIND VAN HET EERSTE DEEL VAN DEEL DRIE