Je ziet vaak in Amerikaanse politieseries een moordenaar bekennen: ‘And then I MUHRRDERED her!’ Gevolgd door een huilbui. Er wordt dan nog gevraagd hoe de verdachte het heeft aangepakt, en de verdachte roept dan geheel overstuur: ‘With my KITCHEN KNIFE!!!’ Weer een huilbui, want dat willen we allemaal graag zien.
Totaal in tegenstelling daarmee deed BTK (Dennis Rader) het, een jaar of zes geleden. Hij zei gewoon: eerst pakte ik meneer Otero, daarna mevrouw Otero, toen hun zoontje en tenslotte pakte ik het dochtertje, dat ik ophing in de kelder van hun huis. De rechter vroeg nog: wat deed u daarmee? Rader: ik had er seksuele fantasieën bij.
Totaal geen berouw. Geen spijt, niks.
Rader was een erge moordenaar, maar was hij minder erg geweest als zijn bekentenis meer ‘gemeend’ was geweest? Met meer compassie voor de nabestaanden, bijvoorbeeld? Ik geloof het niet.
Eerder op de avond zag ik op Canvas iets over de Pink Panthers (dat is een bende Servische overvallers van juweliers, die in geheel Europa actief is, al tien jaar lang – Servië moet dus alleen maar Europees kunnen worden, zolang die bende achter de tralies zit, zou ik zeggen. Niet eerder). In dat programma kreeg je één van die Serviërs te zien, die aangesproken werd in een Montenegrijnse gevangenis, met vertoning van zijn foto bij één van die overvallen. Tijdens zijn proces waren ook getuigen van de overval die hem aanwezen, maar hij blijft gewoon keihard ontkennen.
Dat ontkennen van die Serviër lijkt veel op die bekentenis van Rader, vind ik. Ze hebben gewoon geen geweten, zulke mensen.