Gedempt (15)

‘Luister hier eens naar!’ zei mijn vader, aan het eind van de jaren vijftig. Het lied waarnaar ik moest luisteren was Net als toen van Corry Brokken, dat ik nog steeds kan meeneuriën. ‘Daar heeft ze het mee gewonnen in Europa!’ zei mijn vader. Het Eurovisie Songfestival van 1957 of 1958, daar wil ik van af zijn – voor dat soort gegevens kun je uitstekend terecht bij Wikipedia, maar daar ga ik niet naar zoeken. Het kan evengoed in 1955 zijn geweest.
Later, in 1969 of 1970, was mijn vader ook alweer zo enthousiast over De troubadour van Lenny Kuhr (wier achternaam hij overigens als Kúúr uitsprak, want dat die presentatoren steeds maar Koer zeiden, dat leek hem bijna beledigend voor de familie Kuhr). Dat nummer kan ik ook nog steeds meeneuriën.
Dat meeneuriën doe ik ook met alle stukken van Bach, Mozart, Byrd (daar is het wel moeilijk mee, want welke stem moet je volgen?, maar toch neurie ik mee), Zappa, noem maar op. Het meeneuriën gaat ook gepaard met armbewegingen, soms, dus ik dirigeer, zeg maar, Corry Brokken of Glenn Gould. Daar werd ik op gewezen toen Alice, mijn gestorven geliefde, mij eens zei: ‘Het mag ook wat minder kunstzinnig, rare jongen!’
Maar ik heb nog steeds de neiging om bijvoorbeeld bij Gould-video’s (en dit is nog steeds de beste) mee te neuriën, net zoals Gould het zelf deed.

10 Reacties

  1. Wat een vreemd mannetje is die Glenn Gould ook, een soort Barend -Asperger- Servet gekromd achter de piano. Maar wat mooi. En dat geneurie belandt ook op de plaatopname? Mooi vind ik dat altijd, geluid dat eigenlijk niet bij de muziek hoort, maar wel op de plaat belandt. Daar is bijvoorbeeld dat geluid, het gaat nu over gitaren, dat de vingers glijden over de snaren (roetsj, roetsj) van de ene plek naar de andere. Mooi.

    1. Columbia Records wist van 1955 tot 1982 in elk geval niet hoe ze Gould’s geneurie moesten matigen, zodat het niet hoorbaar zou zijn op zijn elpees. Hij neuriede ook tijdens concerten en dat kon je ook goed horen.

  2. Het is altijd leuk om kwaad te spreken over iemand die je diep bewondert. Glenn Gould was de eerste westerse pianist die in Moskou kwam spelen. Dit speelt in de jaren 1958 of 1959. Gould komt aan en wordt begeleid naar zijn hotel. Maar hij komt na 10 minuten uit zijn kamer en zegt tegen zijn Intoerist-begeleidster: ‘Deze kamer is te koud. Zoek een ander hotel voor mij, please.’

    1. Aan de andere kant, kouwe (dus stijve en stroeve) handen, is het laatste waar een pianist voor een optreden behoefte aan heeft.

      1. Hij hield zijn handen altijd even onder een warme kraan voor een optreden of een plaatopname. Dat had hij ook in Moskou kunnen doen.
        Hij ging dus niet in dat hotel Continental zitten, maar in een ander hotel. Gewoon uit aanstellerij.
        Dat bezoek aan Moskou is wel zeer beroemd geworden, want de Russen hadden nog nooit Bach horen spelen, en zo mooi als Gould het speelde, heeft tot nu toe nog geen mens het gedaan.
        Vandaar dat er nog steeds Russische pianisten zijn die Glennah Gold proberen na te doen.

          1. Ja, en jouw ervaring is er één van vele westerse gasten. Maar het Continental hotel was er juist voor om speciale westerse gasten te ontvangen: staatslieden, zakenmensen etc. Dus ik denk dat daar wel een gewone verwarming en gewoon koud en warm water was.

  3. Dat geneurie van Glenn Gould (waaraan ik me nooit heb gestoord, maar waaraan veel muziekliefhebbers zich hebben geërgerd) zou nu pas kunnen hebben worden voorkomen. De BBC laat nu tenniswedstrijden zien, met ausgerechnet een Duitse uitvinding, waarin het verschrikkelijke gekrijs van sommige speelsters onhoorbaar is geworden, maar waarbij tegelijk het commentaar normaal hoorbaar is. Ik meen ook dat het publieksgeluid minder goed hoorbaar is geworden, dus dat is het grote nadeel.

Laat een antwoord achter aan OZ Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *