Amy Winehouse

Amy Winehouse zingt

Wij reden op Sicilië in een gehuurde Ford K. Het was in de vroege zomer van 2007. Op Radio Kiss Kiss draaiden ze een nummer van een vrouw die geen zin had om in rehab te gaan. Geweldig nummer. Het klonk fris en vertrouwd tegelijk, het swingde de pan uit, het had het soort noodzaak dat goede muziek behoort te hebben. Ik nam aan dat het nummer gezongen werd door een grote negerin die al heel wat had meegemaakt in het leven en die geen zin meer had om te doen wat er van haar verwacht werd.

De dikke negerin bleek een mager Joods meisjes van amper 23. Haar magere armen zaten vol met tattoo’s van pin-ups. Op haar hoofd schommelde een gigantisch doowopkapsel. Ze had een alcohol-en-andere-soorten-drugsprobleem, was manisch-depressief en schreef haar teksten bij voorkeur met een mes in haar armen. Wij kochten haar cd, Back to Black. Onverwoestbare muziek die van een gigantisch talent blijk gaf.

In het begin vond ik het nog wel wat hebben, zo’n probleemgeval die zulke goede muziek maakte. Maar een paar maanden na mijn eerste kennismaking met Amy Winehouse zag ik haar op Rock Werchter. En zag ik de tragiek. Ik schreef toen hier het volgende:

‘Terwijl ze haar liedjes zingmompelde dwaalden haar ogen af richting de hemel. Ze frunnikte constant aan haar jurkje of aan haar haren. Zo nu en dan zette ze een dansje in om zich dan weer te bedenken. Ze trok zich weinig aan van het tempo waarin haar band speelde. Het was alsof ze daar helemaal alleen stond, alsof ze in zichzelf aan het zingen was, vlak voor een optreden, om nog even te herinneren hoe de woorden ook weer gingen. Pas toen iemand haar een tweede longdrink wodka-cola kwam brengen, fleurde ze even op.’

Ik bleef de hoop koesteren dat ze er bovenop zou komen en dat ze hard zou terugslaan. Dat ze revanche zou nemen op de vergooide eerste jaren van haar wereldroem. Maar hoe langer het duurde, hoe meer duidelijk werd dat ze weinig zin had om zichzelf aan haar enorme kapsel uit het moeras van de zelfdestructie te trekken. Totdat gisteren het bericht kwam dat ze dood was aangetroffen in haar flat in Londen. Een etmaal nadat een Noorse psychopaat, overtuigd van zijn eigen gelijk, duizenden levens had verwoest, kwam er een einde aan dat van haar. Hij schonk ons niets dan bagger en ellende en bleef leven. Zij schonk ons schoonheid en ging ten onder. Het is een onrechtvaardige wereld waarin wij leven, dat moge weer eens duidelijk zijn.

Hieronder één van mijn favoriete Winehouse-nummers. Niet van haar zelf, maar van de Zutons. De door Mark Ranson geproduceerde dance-versie hiervan werd haar grootste hit. Deze intieme versie stond op de bonus-cd van Back to Black. Hoor die stem. Onverwoestbaar.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

27 Reacties

  1. Hm. Er stond een nummer. Misschien is het weggehaald omdat het illegaal op youtube stond. Ik ga het even checkon.

  2. Ik begin er langzamerhand ’n beetje een hekel aan te krijgen dat ‘goede muziek vol soul en échtheid’ altijd weer geassocieerd wordt met ‘grote of dikke negerinnen die heel wat hebben meegemaakt’ (btw geen verwijt @ molovich, maar meer in ’t algemeen..)
    Wat een ónzin: Er zijn zát blanke zanger(e)s(sen)/bands die oprechte/soulvolle/bezielende muziek uit het hart maken..
    Dat geloel altijd over ‘zwarte muziek’: totale onzin! Er bestaat geen zwarte muziek, alleen goede/bezielende muziek met als tegenstelling ‘plastic muziek’.
    The Rolling Stones zijn nét zo ‘zwart’ als Chuck Berry: De tweede is niet toevallig de bel.inspiratiebron van de eerste..

    1. mee oneens. Er gaat niets boven een flinke neger wat zang & dans betreft. En andere dingen heb ik me laten vertellen, maar dit terzijde.

      1. kwestie van smaak, uiteraard.
        mijn favo albums zijn van blanke artiesten, maar ik heb óók wel wat SlyStone/Hendrix/Kravitz/B.Marley in de kast staan..

    2. Het was gewoon de associatie. Ik hoorde het, wist niet wie er achter die stem school, maar vermoedde een grote negerin met een flinke bak levenservaring. Ik zeg volgens mij ook niet dat blanken dat niet kunnen, soulvolle bezielende muziek maken, ik zeg alleen dat ik dacht dat Amy Winehouse, voordat ik wist wie Amy Winehouse was, een dikke negerin was. Dat kun je een vooroordeel noemen. Nu zong John Lennon al dat women the niggers of the world waren, dus zo raar is dat allemaal niet van mij.

      1. @molovich, was ook niet aan jouw adres (zoals je zegt: jij kreeg die associatie op dat moment, niks mis mee), maar meer in het algemeen bedoeld.

    1. Frank heeft mij nooit zo kunnen bekoren als Back to Black. Ik heb Frank daarom ook niet in mijn platenkast staan. In vergelijking met Back to Black vind ik Frank er niet zo toe doen. Maar misschien moet ik het maar eens een herkansing geven. Alleen dan wel over een paar maanden, want ik vind het altijd zo pathetisch om direct na iemands dood platen te gaan kopen.

    2. Afgezien van het feit dat ik persoonlijk niet zoveel heb met de artieste Amy, vind ik -tussen twee haakjes-die hele ‘ophemeling’ van de soulzangeres A.Winehouse de laatste paar jaar in de media, wel een ietwat overdreven n.a.v. slechts twéé (!) studioplaten.
      Ik weet, kwaliteit gaat boven kwantiteit, maar twee platen blijft weinig, sinds 2004..nou ja..Amy had andere prioriteiten.
      (frankly speaking, I don’t know ‘Frank’..)

  3. Eigenlijk naar aanleiding van één plaat. Uit Black to black bleek dat zij tot de allergrootsten behoorde uit de naoorlogse muziekgeschiedenis. Maar ze had dat nog veel vaker moeten bewijzen. Ik zal even The New Yorker citeren: ‘Nobody can match Winehouse’s unique transitions or her utterly weird phrasings. She sounded like an original sixties soul star, developed when the landscape had no rules. But now untrammeled traditionalism is in the lead and her beautiful footnote has been cut short. American soul—through visionaries like Erykah Badu and Janelle Monae and Jill Scott—had moved on. But Winehouse was a fine shepherd of the past. What hurts most is how “Back to Black” hadn’t completed the idea. There were more songs, maybe many. Now? The jukebox is off and we’re being ushered back home, with no address.’

    Hier het hele artikel: http://m.newyorker.com/online/blogs/sashafrerejones/2011/07/troubled-soul-amy-winehouse-1983-2011.html

  4. Ik vraag me af wat dat is. Ik ben een karakter voor een verhaal aan het ontwerpen die stout is. Verslaafd aan drugs en alcohol enzo. Nou heb ik Amy Winehouse altijd een treurige trut gevonden, maar Keith Moon bijvoorbeeld, die vond ik fantastisch, qua verslavingen. Bij de beatles vind ik het weer jammer, herman brood WAS drugs. Letterlijker dan Dali, in elk geval. Wat maakt nou het verschil tussen een coole junkie en een sukkelige junkie?

      1. Los daarvan sloeg uw commentaar enkel op Amy de Drug Addict. Het hoeft niks te zeggen over Amy de Artist, wier fonkelende ster tot in den eeuwigheid hoog aan het firmament zal blijven staan.

        1. Haha! Ja! Das waar! Haar muziek vind ik ook kut. Ik hoorde laatst een plaatje van Adele, met haar rollend door een rivier ofzo, en dat vond ik nou aardig, dus dacht ik: weet je wat, jij cynische klootzak, koop nou eens die cd om de muziekindustrie een hart onder de riem te steken. (nou ja eigenlijk was het bedoeld als kadootje voor me babe maar blijkbaar vond zij caro emerald goed. Allemaal hetzelfde dacht ik, maar nee). Anyhoo die cd vond ik ook kut. Amy winehouse heb ik eigenlijk alleen de singles gehoord, dus weet u wat: ik probeer het wel gewoon. Misschien is dat dan weer andersom, hoop ik.

          1. Adèle, die mag niet in Amy’s schaduw staan. En die Caro al helemaal niet. Al die cocktailmuzak, het is inderdaad allemaal hetzelfde. Hoewel die laatste cd van Adele wel aardig is. Maar het haalt het niet bij Back to Black, vinnik. Een jaar na Sicilië was ik in Umbrië op vakantie. Weer radio Kiss Kiss op. En het wemelde ineens van de tweederangs Amy Winehousejes. Duffy en Adele en weet ik veel wie. Je had ook een Italiaanse Amy, die was dan weer wel goed, Giusy Ferreri met Non Ti Scordar Mai Di Me: http://www.youtube.com/watch?v=dSc1LWqLDew&feature=related

            Mooie, schorre stem, goed lied, maar ook zij is geen Amy Winehouse. De rest van wat ik van haar gehoord heb was ronduit kut. Toevalstreffertje, vrees ik.

  5. Ik hield gewoon niet van die stem. Vulgair geblèr erin. De muziek onder wat ik ervan gehoord heb vond ik ook nix. Leek uit een goedkope blik te komen. Ik zapte ook steevast als zij op de radio kwam. Begreep die hype in zoverre het op de meeste hypes leek: ging over mensen met wie ik geen affiniteit heb, ben eraan gewend dat 90 procent van de mensen een andere smaak hebben. Nu ze dood is blijkt de hype echter verder te gaan dan dat – zij wordt gelijkgesteld met de groten der aarde wat muziek betreft. Daardoor mijn verbazing. Dát ze dood ging zal die hype aanzienlijk voeden.

  6. Nah. Ik rekende haar voor haar dood al tot de groten der aarde. Niet dat ik dat overal liep te verkondigen, dat ik dat vond moet je dus maar van me geloven. Het is eigenlijk zo: ik wist dat ze tot de groten der aarde behoorde, maar dat had ze natuurlijk nog wel een paar kaar moeten bewijzen. Nu is het bewijs wat karig: twee platen, waarvan één wel aardig (iets te jazzy naar mijn smaak) en één perfect. Ik geloof dat ze met de derde bezig was. Er zal nog wel het een en ander van haar uitgebracht worden.

  7. Ik ken van Amy Winehouse alleen haar singles, de radiohitjes. Niet eens de titels van die songs. Maar 1 nummer trof mij altijd zo, vooral vanwege het, heet dat zo, het arrangement. Het is dat nummer waarin plots rapper KRS-One een stukje rapt. En dat vind ik zo op z’n plek, passend en geniaal. Hoe kom je op het idee: ja, en dan doen we daar een stukje rap, zing jij daarna weer verder. Ik meen het nummer zelfs een keer gehoord te hebben zonder de bijdrage van KRS-One, kan dat? Toen vond ik het stukken minder.

  8. Meneer Kippfest en alle anderen die niet van Amy Whinehouse houden: schaam je! U bent in mijn achting gedaald.

    Daar moet ik bij zeggen dat de allereerste keer dat ik haar op de tv live zag zingen, ongeveer 5 jaar geleden ergens bij MTV, ze al zo dronken was dat ze de maat noch de wijs kon houden.

    Talent en karakter gaan niet altijd samen. Kijk maar naar Mozart, dat was ook zo’n flierefluiter.

  9. hallo allemaal,
    erg jammer hoe sommige over deze geweldige meid praten… ikzelf vind amy winehouse heel bijzonder, ik weet dat ze hier nog bij ons is alleen kan ze helaas geen muziek meer voor ons maken…als die ene jongen in haar leven er nou niet was geweest, dan hadden we amy nog… Jammer, Helaas is Amy weg, ze zal voor altijd een ster blijven in de muziek geschiedenis !!
    Amy winehouse , rest in peace (ll)

Laat een antwoord achter aan Kippfest Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *