Stijloefeningen (94) – Het gebrek

De bus uit. Mijn zoon tukt in zijn kinderkoets. Eindelijk. Ik loop over het plein. Een gierende wind en een striemende miezerregen geselen mijn gezicht. De mensen kijken voor zich uit, ieder voor zich. Ik ben op weg richting de bibliotheek om Stijloefeningen te lenen van hoe heet die schijver, iets met een Q. Welk een bende is het hier trouwens, zie ik nu! Ik moet verder over een stuk loophout. Beneden mij bevinden zich diepe bouwputten. Mijn trommelvliezen worden op hun degelijkheid getest door heiende heipalen en drillende drilboren. Ik mis iets. Ik voel het. Het klopt niet. Ik mis iets.

Voor ik de bibliotheek wil binnen lopen, houdt een vrouw mij tegen. Ze heeft diepdonkere, dikke krullen. Ronduit betoverend. Ze spreekt Engels met een Bretonse tong. Of zich hier het postbureel bevindt. Dit is niet zo, weet ik. Een tijd geleden nog wel, nu niet meer. Echter, precies nu ik de vrouw wil vertellen welke richting ze op moet, wordt d’r bekommernis met mijn persoontje verstoord door een hoog geluid: een met hoge toeren, in tegengestelde richting wegrijdende Peugeot. De vrouw tovert een briefje uit d’r tuniek. Ik lees het briefje, maar net nu ik de vrouw wil vertellen welke richting ze uit moet, rent ze weg. Richting de in tegengestelde richting wegrijdende Peugeot. Ik mis nog steeds iets.

Boven, op de tweede verdieping. Ik heb mijzelf voor de Q gepositioneerd (verdomme, hoe heet die schrijver nu). Ik vind echter niks. Geen Stijloefeningen te bekennen. Voor de zekerheid bekijk ik de computers. En hup! Wie schetst mijn verbijstering? Stijloefeningen moet gewoon present zijn. Voor de zekerheid, zo besluit ik, roep ik hulp in. Een medewerker zoekt met me mee. Echter, ook hij vindt geen Stijloefeningen. Gelukkig heeft hij wel een goede tip! Ik moet even een berichtje richting het depot sturen met het verzoek om te kijken of Stijloefening wellicht bij hen ligt. Duurt wel 15 minuutjes. Zo gezegd, zo gepiept. Ik stuur een bericht, krijg een bericht terug met de volgende mededeling: ‘Stijloefeningen is present op de juiste plek.’ Meer niet. Precies de plek die ik de hele tijd heb zitten uitpluizen.

Op het Bos en Lommerplein in een kinderwinkel, koop ik hele kleine schoentjes voor mijn zoon. Ook mooi. En op zich ben ik tevreden. Echter, het gevoel blijft. Er klopt iets niet. Ik mis iets.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

4 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *