De vorige twee jaren bleef het droog op Wimbledon, dus hoefden ze het schuifdak niet te sluiten boven het centre court. Dat deden ze, wegens de aanhoudende regen, de afgelopen dagen wel. Het dichtschuiven van dat dak (40 minuten) wordt dan gevuld met BBC-lulpraatjes, over bijvoorbeeld de gezondheid van de grasmat, de snelheid die een bal in die geheel andere omstandigheden through that air zou aannemen, het geluid waaraan de dames en heren tennissers toch zeer zouden moeten wennen, en nog veel meer. Het gezeik neemt geen einde.
Ik heb hierbij drie opmerkingen. 1. Waarom moet dat 40 minuten duren? Is er dan niemand die een schuifdak kan maken dat binnen 5 minuten dicht is? 2. Waarom niet heel Wimbledon overdekken? Dan hebben we nooit meer dat gezanik en kunnen we gewoon, ook op baan 18, ordentelijk doortennissen. 3. Wat de dames en heren commentatoren van de BBC misschien niet weten (ze spreken geregeld over courtesy to the roof): 99,9% van de kijkers hééft een dak! Hééft geen last van de regen of de sneeuw of de wind. Kan zelfs geheel gerust gaan slapen, gelukzalig denkend aan Sabine.
Sabine Lisicki is een Duitse, van Poolse oorsprong. Een tennisspeelster. Ze heeft dikke knieën, daar moet u aan wennen. De meeste tennisspeelsters hebben van die puntige knieën. Sabine heeft ze net zo dik als Serena Williams. Ze serveert ook ongeveer net zo goed als Serena, en zeker zo hard.
Ik heb vanavond alleen de derde set gezien tussen Sabine Lisicki en Na Li (of Li Na, daar wil ik van af zijn). Na Li was de winnares van de Franse Open, en er werd wel wat verwacht van haar. Ze maakte de verwachtingen misschien niet helemaal waar: ze maakte in die laatste set teveel foutjes. Maar ze kon ook niet op tegen de pure kracht van Lisicki, die uiteindelijk won met 8-6.
Mijn dark horse was inderdaad die Na Li, maar dat is nu natuurlijk Sabine Lisicki geworden.
Gek toch hoe mensen kunnen verschillen. Want het gelul over de gezondheid van de grasmat kan mij persoonlijk nooit lang genoeg duren. Fascinerend vind ik dat, het vermogen van Britten om urenlang over volstrekt niets te kunnen praten.