Er zijn soms dingen die je niet snapt. Zoals in dit pianoconcert van Mozart, dat voortreffelijk gespeeld wordt en waarvan ik ook houd (hoewel ik wel vijf componisten uit die tijd weet, die met hetzelfde materiaal iets veel beters zouden hebben gedaan. Maar die dat niet hebben gedaan). Het Praagse publiek houdt er niet van, lijkt het: het applaudisseert matig, het lijkt alleen geïnteresseerd in, ja wat?
De beste maatregel lijkt mij: bij de ingangscontrôle zeggen: ‘Dit is een dúúr concert, mevrouw. Hoeveel heeft uw jurk gekost? 500 euro? Dan kost uw entreekaartje 150 euro.’ Dan krijg je tenminste hun armoedige geld binnen.
De alcoholcontrôle moet ook scherper worden in de gebieden van de concertarena’s, zou ik zeggen: de M.E. staat paraat bij de uitgang en begeleidt de mensen, uiterst kalm uiteraard, er zijn nog geen slagenuitwisselingen, nog niet, naar hun automobielen. De mensen vertrekken rustig.
De volgende ochtend is de burgemeester op AT5: ‘De operatie is kalm verlopen dit keer. Godzijdank! Er was een Strawinsky! Dus we moesten de zaken wel op orde hebben. Het was ook voor de omwonenden een ongewisse zaak wat er zou gebeuren. U ziet links en rechts van mij wel de gebarricadeerde winkels. Maar er zijn, op een enkele uitzondering na, geen tegels gelicht. Er zijn ook geen gewonden gevallen, nee twee. Drie, zegt u. In het ziekenhuis? Dan moet ik daar op een draf naar toe!’