Automatische incasso: jaren wilde je er niet aan, je vertrouwde die bedrijven niet zo. Misschien zouden ze voor je er erg in had van alles incasseren. Je had die maandelijkse reminders in de vorm van acceptgiro’s niet meer, dus de methodiek van het checken van die bedragen zou verwateren. Dat wist je van jezelf. Je zou niet elke keer op internet gaan checken of het allemaal wel klopte, die discipline had je niet. Als een acceptgiro op de mat plofte dan was het duidelijk, vond jij, al die jaren.
De (nuts-) bedrijven bleven je porren: kom nou, neem automatische incasso! Zo makkelijk! Geen omkijken meer naar. Je hield je poot stijf. Neen. Geen. Incasso.
Bij een potje golfen spraken hooggeplaatsten bij de nutsbedrijven daarover met een TNT-kopstuk. Zij uitten hun bezorgdheid: de burgers wilden maar niet aan het automatisch incasseren. Ze eisten hun acceptgiro’s in de bus, elke maand weer, en dat koste hen een kapitaal aan mankracht en zendkosten. Het was hopeloos. De TNT’er wist er wel wat op. Wat nou als de acceptgiro’s de klant niet meer zouden bereiken? Dan zouden ze toch vanzelf overstappen op automatisch? Dat viel niet in dovemansoren. In een split second begrepen de telecommers, Nuon’ers en Waternetters wat hun golfpartner bedoelde en zagen dat wel zitten. Maar de TNT’er dan weer: ‘Voor wat hoort wat, hè. We lopen straks wel tonnen aan porti mis…’ De nutsbazen moesten er iets tegenover stellen. ‘Kijke,’ zei Aldo terwijl hij in de verte tuurde naar het balletje dat hij met een puike swing over het veld had gestuurd, ‘het ieze simpel: als jullie nou je contract bij Selektmail, Deutsche Post en Sandd openbreken, dan kunnen we verder praten.’ Emile nam Aldo bij de elleboog, liep een paar stappen van de groep terwijl hij in zijn oor fluisterde: ‘Ze zijn veel voordeliger dan de TNT, en bovendien zullen ze me taxeren voor dat vroegtijdige openbreken…’ Maar Aldo weer: ‘Het is kiezen of delen, si. Ieke zal een vriendenprijsje voor je maken. Pronto. Wat die boete betreft, het is maar eenmalig, zo moet je het zien. De kosten van die acceptgiro’s daarentegen… ’
Die vervloekte acceptgiro’s. Daar had je ze weer. Emile kon er niets meer over horen. Ze kwamen hem de keel uit. Hoe konden consumenten zo ouderwets zijn? Het was 2011 mensen, twee duizend fokking elf! Maar ze eisten nog steeds hun middeleeuwse toestandjes. Dat was een kwestie van hechting, vond hij. De mens moest zich maar beter leren onthechten.
Aldo onderbrak zijn rêverie: ‘Kom oppe jongens, even naar de club. Ieke trakteer.’ Hij wreef zijn handpalm over zijn gitzwart haar om het model te checken. De zon spiegelde even heel heftig op de diamanten van zijn ring en deed Emile zijn ogen sluiten. Het zat Emile niet lekker. Hoeveel was het voordeel ook al weer? En hoeveel kostte hem die hele afhandeling van de acceptgiro’s? Hij moest de cijfers maar eens goed laten nakijken.
Ze klommen op de golf cart en tuften richting clubhuis.
