Vlák nadat Max Molovich met zijn vrouw I. en hun zoontje M. vanochtend vertrokken waren (ze waren langsgekomen voor een bliksembezoek. Ze zeiden dat hun zoontje nog niet kon praten, terwijl ik toch meerdere lettergrepen kon herkennen, bijvoorbeeld toen hij allerlei snoeren en toetsenborden uit een kastje wist te grijpen) voltrok zich het volgende. (Ik moest ook mijn televisietoestel weer herstellen, want daar had de kleine man ook aangezeten. Ik roep altijd hoera!, want ik vind de vindingrijke sloopzucht der jeugd niet iets om een brief over te schrijven aan Geert Wilders. Die heeft het trouwens al te druk met zijn eigen jeugdherinneringen.) Ze waren de deur nog niet uit, toen zich het volgende voordeed.
Ik woon in Egmond aan Zee, in een appartementencomplex op de zesde etage. Wie wel eens in Egmond aan Zee is geweest, weet dan wel ongeveer waar ik woon: in de Kennedyflat, vlakbij de zee. Ik pak het boek op waar ik in aan het lezen was (De zedeloosheid van Den Haag van J.G. Kikkert), en er wordt aangebeld.
Dus ik open de deur en ik zeg: ‘Komt u ook maar binnen!’
Binnen stappen: een oudere maar zeer aantrekkelijke dame en een wat jongere dame. ‘Koffie?’ vraag ik. ‘Graag!’ antwoorden zij, wat mij deed vermoeden dat zij geen lid waren van enige christelijke vereniging met zendingszucht.
‘Mijn dochter hier wil zelfmoord plegen,’ zei de oudere dame, ‘en mijn vraag aan u is: hoe moet zij dat doen?’
Er volgden enige plichtplegingen omtrent mijn vakmanschap op dit terrein, daarna begon ik mijn betoog: ‘Over het algemeen is het voldoende als men enige tijd nadenkt over de rol van Geert Wilders in het geheel. Dan wil men er wel uitstappen.’
‘Dat wil men inderdaad,’ zei de dame.
‘En de vraag is dan: hoe doet men het? Voor mijzelf zou ik zeggen: neem de zee. Die is nog redelijk koud, in deze tijd van het jaar. Kleed u enigszins en stap de zee in, totdat u tot uw borst in het water staat. Doe dit ’s avonds of ’s nachts, want het is niet nodig dat iemand u opmerkt. U zult zien dat u na een kwartier in het water staan, flink bent onderkoeld. Een paar minuten later bent u dood.’
‘Is het zo makkelijk?’
‘Ja mevrouw, zo eenvoudig is het.’
‘Wel.’ (Ze richtte zich tot haar dochter.) ‘Ik hoop dat je meegeluisterd hebt, lieve kind.’
Nog een aanvulling: kleed u enigzins en loop de zee in, en verzwaar daarbij uzelf door stenen in de zakken van jas, broek te stoppen. En dat heb ik uit een biografie (het is weer boekenweek) over Virginia Wolf: zo stapte, zo zonk zij zelf weg uit haar leven.
Ik heb dat altijd een vrij idiote manier van doen gevonden, dat verzwaren van jezelf. Want daar loop je dan te sjouwen over het strand naar de zee, met hoeveel kilo extra? Vijftig?
Dat is zelfs voor de niets ontziende zelfmoordenaar veel te veel.
Virginia Woolf stapte in een rivier, althans volgens de film The Hours.
Matteo in La Meglio Gioventù sprong van een balkon. Hij deed vooraf zijn schoenen uit en dook, armen en hoofd eerst, over de balustrade.
Duiken of springen wil ik het niet noemen. Hij schoof over de ballustrade en liet zich als een zandzak vallen.
Virginia Woolf, wat moet zij zich ellendig gevoeld hebben. En klopt, zij liep de rivier in. Vandaar dat er stenen voorhanden waren. Zij voelde dat er een nieuwe psychose ophanden was met alle ellende (vervelende stemmen, depressies) die dat met zich meebrengt. Had ze aan het strand gewoond dan had ze haar zakken moeten vullen met schelpen of mosselen.
Van Matteo heb ik nog nooit gehoord.
Is een fictief personage. Uit het zes uur durend familie-epos La Meglio Gioventù.
Ik zal het nog eens terugkijken.
Zonder schoenen val je met je hoofd naar beneden en breek je niet je val of je been en wel je nek?.
Mooi rol van Nicole Kidman in The Hours. Na 20 minuten vroeg ik mij af, Nicole doet toch ook mee… Bleek ze Virginia te spelen met een grote neus.