‘Ik leef op geleende tijd.’ Dat was één van de eerste dingen die Alice Stegeman me zei, in 2006. Ze had zes jaar eerder al longkanker gekregen en was daarvan wonderbaarlijk hersteld, ook van de bestraling etc. Ze had nog een man, die zich volgens mij en ook volgens haar weinig aantrok van de situatie, en een zoon die voornamelijk joints rookte.
We raakten in gesprek via het internet, en we werden verliefd op elkaar. Soms gebeurt dat.
Twee jaar later, in 2008, moest haar linkerborst worden afgezet: een nieuwe kanker. Dit was zeer erg voor haar, want haar borsten waren altijd haar trots geweest. Toen ze een nacht bij me was, zei ik: ‘Wat wil je nu, Alice? Doorleven of niet?’ ‘Doorleven!’ zei ze, en ze ging de volgende ochtend naar het ziekenhuis in Delft.
In de twee jaar die volgden hebben wij de gelukkigste tijd met elkaar gehad. Alice leerde mij allerlei dingen van het internet en de computer, want ik was een complete amateur: ik wist niet eens waar die F5-knop voor was. Alice leerde ook Joomla gebruiken, voor een kankersite. Daar was ze ook moderator voor.
Maar begin 2010 kwam het bericht van haar slokdarmkanker. Ik probeerde haar nog op te frissen: ‘We gaan nog vijf jaar door!’ Er is nog een stent ingezet, maar het duurde al bij al nog maar vijf maanden. Ze was in juni dood.
Ik had haar geschreven, in maart 2010: ‘Je mag bij me komen leven, je mag ook bij me komen sterven.’ En godzijdank. Ze heeft geen nare dood gehad, met veel pijn etc.
Ik denk nog elke dag aan die lieve, lieve Alice.
