Ik heb dat filmpje van Galliano gezien, en natuurlijk is het een schandaal dat zo’n man dronken wordt getoond. Net zo schandalig zou het zijn om een filmpje te maken van de hoererij van Geert Wilders. Ik weet natuurlijk helemaal niet of hij naar de hoeren gaat, maar ik geef het als voorbeeld.
Wat Galliano daar zegt, is natuurlijk ook schandalig. Zo ga je niet om met mensen. Maar hij was dronken, dus daar zullen politie en rechter in Frankrijk misschien rekening mee houden. Hij is ontslagen bij Dior, waar hij werkte.
Frits Wester had nog nooit van Galliano gehoord, blijkens Frits’ optreden bij Pauw & Witteman. Ik had ook nog nooit van de man gehoord. Als ik zou moeten hebben geraden, zou ik wel aan de modewereld denken, ik zou niet aan de kunstwereld hebben gedacht.
‘Weer zo’n hork,’ zal Hanneke Groenteman wel denken. Maar ten eerste: is het zo erg om niet direct te weten wie John Galliano is? Ik wed dat Frits ook niet weet wie William Byrd was. Dat lijkt me helemaal niet erg.
En ten tweede: dat combineren van mode en kunst zit me dwars. Dat zijn twee dingen die volgens mij haaks op elkaar staan: als je elk half jaar komt met iets nieuws – daarbij eigenlijk zeggend: draag mijn vorige creaties niet meer, want dan bent u hopeloos ouderwets, of u bent hopeloos op de centen –, dan ben je geen kunstenaar. Een kunstwerk blijft namelijk, het maakt niet uit wanneer het gemaakt is.
Galliano
We hebben het hier over haute couture, meneer Hoogeboom. Dat blijft ook, en zie je zo nu en dan wel in musea hangen. Misschien moet je het onder nijverheid scharen. Kunst en nijverheid. Je hebt van die musea waar ze ook gebruiksvoorwerpen tentoonstellen. Een zwaard of een maliënkolder of een zilveren beker, u kent het wel. Haute couture zit denk ik tussen kunst en gebruiksvoorwerp in. De creaties van Galliano zijn waarschijnlijk niet eens bedoeld om mee op straat te gaan zitten lopen.
Ja, meneer Molovich. Maar als iets in een museum komt te hangen, dan betekent het nog niet dat het kunst is.
Je voorstel om het bij de kunstzinnige nijverheid onder te brengen, bevalt me wel. Daaronder zou ik ook graag die hedendaagse mode van het maken van ‘installaties’ willen vatten.
Ik heb Sharon Stone en nog een andere filmster zien lopen in een Gallianootje. Dat stond er in de caption tenminste bij. Daar hebben ze inderdaad niet mee over straat gelopen: het was bij een filmpremière of zoiets, en da draag je weer een ander flanelletje.