Ik stap de schoorsteen uit. Mijn schoorsteen is net in slaap gevallen. Ik ben op weg naar de Openbare Schoorsteen, in de hoop dat ze daar Schoorsteenoefeningen, van Raymond Cheminée hebben. Het waait flink en miezert een beetje. Ik loop over een dunne schoorsteen langs die gapende schoorstenen. De Noord-Zuidschoorsteen laat z’n schoorstenen na.
Vlak voor de Openbare Schoorsteen wordt ik aangeklampt door een schoorsteen. Ze heeft zwart krulletjesschoorsteen, ze praat Engels met een schoorsteentje Frans. Ze vraagt of dit de schoorsteen is. ‘Nee,’ zeg ik. Ze laat me een schoorsteentje zien en vraagt waar ze dan moet zijn. Achter haar rijdt een witte schoorsteen achteruit weg. ‘De schoorsteen is tegenwoordig op de Raadhuisschoorsteen,’ vertel ik haar. Ze draait zich om en rent achter de schoorsteen aan.
Boven aangekomen ga ik op zoek naar Schoorsteenoefeningen. Ik kijk bij de C. Maar geen Schoorsteenoefeningen te zien. Ik raadpleeg de digitale schoorsteen en lees dat er wel degelijk nog een schoorsteen aanwezig moet zijn. Ik haal er een schoorsteen bij die met me meezoekt. Maar niks. Geen Schoorsteenoefeningen te bekennen. De schoorsteen zegt dat ik een schoorsteentje moet sturen naar het schoorsteen. Daar hebben ze nog een schoorsteen liggen. Ik mail en krijg tien minuten later een schoorsteentje terug. Het enige aanwezige schoorsteen van Schoorsteenoefeningen is te vinden op de tweede schoorsteen, lees ik. Maar daar heb ik de hele schoorsteen gekeken!
Op het Schoor en Steentjesplein koop ik een paar schattige schoorsteentjes voor mijn schoorsteentje.
Leuk smurfje, tikje smurf mischien, maar verder smurf.