MD is een chronische hersenziekte: je komt er niet meer van af. U heeft misschien gisteren, maandagavond, om 11 uur de fantastische documentaire Jeanne gezien, over een MD-meisje. Zij kwam er min of meer bovenop door lithium te gebruiken.
Ik ben zelf ook manisch depressief en ik heb alle middelen tegen depressiviteit wel gebruikt, behalve dat ene: lithium. Ik wist: daar word je een zombie van. Geen emoties, geen diepe emoties meer, ook niet als je manisch bent.
Ik geloof dat mensen met deze ziekte langzaam moeten accepteren dat ze die ziekte hebben. Alsof een been je geamputeerd is: op één been kun je nog steeds, zij het wat langzamer dan de normalen, lopen.
Ook kan het geen kwaad je te gaan specialiseren op een paar onderwerpen, en daarover regelmatig artikelen te gaan schrijven. Of verhalen. Of stukjes op een blog. Zoals ik het deed, op mijn 20ste of 21ste: ik maakte een paar aardige onderwerpen waarover ik zou kunnen briefschrijven aan een paar vrienden. ‘Hoe doet de vrouw het?’, ‘Waarom verwachten wij niets meer vanuit de Russische literatuur?’, ‘Ontwerp een nieuw logo voor de PSP!’ en zo verder. Dan werd ik weer depressief, maar ik had een voorraadje dingen waarover ik het kon hebben. Dat helpt.
Een voorraadje dingen waarover je kunt praten of schrijven. Schrijven, in mijn geval. Mij heeft het gered.
P.S. Jeanne, neem geen kinderen. Er is een te grote kans dat ze ook MD zullen hebben. Een te grote kans op ongeluk.
Jasper was manisch depressief. Jaren ging het goed en dan bêm! kwam de manie eraan. Dan maakte hij iederen stapelgek. Op het laatst kreeg hij lithium: hij werd een andere man. Alsof zijn ziel weg was.
Jasper?
de antirookmagiër.
Je bent mensen aan het ontmoedigen om lithium te gebruiken? Goed bezig!
Dat haal ik er niet uit. Wel dat het niet Bens manier is om ermede om te gaan.
@ Ben:
Ik wil toch echt wel kinderen. Je kunt het ook zo zien: je bent er vroeg bij en je weet hoe je het aan moet pakken.
Je mag juist blij zijn als een van je ouders er ervaring mee heeft…
Lithium werkt voor mij overigens prima. Zonder dat middel zou ik dit niet hebben kunnen schrijven…
Wat aardig dat je reageert, Jeanne! Ik zie aan je website ook dat het prima met je gaat, een stuk beter dan vóór de lithium. Dus: elke dag blijven innemen.
MD is een genetische kwestie. Zit het in je familie, dan is er een grote kans dat ook jouw kinderen er last van zullen hebben. Dat kan zo erg zijn dat jouw kind in diepe depressie zichzelf vermoordt. Hoe goed je het ook doet als ouder. Denk dus goed na of je wel kinderen wilt hebben.
Het is zelfs zo: stel dat je een verhouding krijgt met een mede-MD’er. Jullie maken een kind. Dan is de kans dat dat kind MD krijgt nog groter dan wanneer maar één ouder MD heeft.
Maar je kunt ook heel goed oud worden met MD, hoor! Ik ben 57 jaar bijvoorbeeld en heb die rotziekte al 40 jaar. Ik heb ermee leren leven.
Had ik al gezegd dat je website enorm goed is? Ik zet hem in mijn Google Reader.
Hou je taai, lieve Jeanne!
Op één been kun je niet lopen, Ben. Je kunt je voortbewegen. Springen zou je het kunnen noemen. Of hinkelen. Met krukken zou je het lopen kunnen noemen.
Van lithium weet ik niets. Behalve dat het een van de beste nummers is van Nirvana:
Een hele goede vriendin heeft twee jaar ernstig manisch in Santpoort gezeten. Na alles te hebben geprobeerd en na vele zelfmoordpogingen is ze uiteindelijk dankzij de lithium toch weer eruit gekomen. Ze heeft de lithium een paar jaar nog geslikt, kon er tevens goed bij functioneren en kon op gegeven moment gewoon verder zonder. Supercarriëre gemaakt en nog steeds erg tevreden met haar leven. Niet iedereen wordt een zombie van lithium, wil ik maar even zeggen…
Daar heb je gelijk in, Lies. Niet iedereen wordt een zombie van lithium. Jeanne bijvoorbeeld ook niet. Maar het risico is er. De hoogte- en dieptepunten worden afgevlakt en dat leidt er bij sommigen toe dat ze ‘halve’ emoties overhouden. Die kans wou ik niet lopen.