Dwang

In mijn jonge jaren hoorde je vaak het credo: ‘Een man kun je niet veranderen als die zelf niet wil.’ Na de helft van de mannelijke bevolking van Amsterdam te hebben versleten weet ik: ‘Wil je een man houden dan MOET je hem veranderen, VOORAL als hij niet wil.’

Het zit simpel in elkaar: de mannen waar het hier om gaat zijn niet de uitzonderlijk nette en geordende exemplaren die het huishouden vanzelfsprekend op zich nemen, in hun tienerjaren al wisten dat ze vader wilden worden en een voorbeeldige hang naar een gezonde levenstijl ten toon spreiden. We hebben het hier over de eeuwig puberende kerel, de seriële monogaam, de sloddervos, de zich dagelijks aan roesbevorderende middelen bezondigende man. De man die op zijn 30ste nog wekelijks bezoek van mamie krijgt, die de vieze lakens even komt wassen, de aangekoekte pannen schrobt en de schimmellaag in de koelkast te lijf gaat. De man die pas op zijn 60ste bedenkt dat hij rijp is voor nageslacht. Ja, de biologische klok van de broeders werkt even net iets anders dan de onze.

Als vrouw die voor zo’n type is gevallen, heb je twee opties:
1) Je laat hem zijn gang gaan
2) Je omvormt hem

Optie 1 kan alleen als je geen kinderen wilt. Je moet wel bereid zijn om op jullie oude dag een jonge godin ten tonele te zien verschijnen om hem van de nodige kroost te voorzien. Je bent immers tegen die tijd al lang door je voorraad eitjes heen. Dat wordt pensioeneren in je eentje of met z’n drieën, plus babies, plus een complete nieuwe schoonfamilie, waar de schoonouders even oud zijn als jij. Gezellig.

Optie 2 is geen sinecure. Jullie gaan door een hel. Hij zal je spoedig niet meer kunnen luchten en op hoge poten vertrekken. Àls je zijn eerste bent. Na de tweede, derde of, voor de hardleerse, vierde poging tot hechte relatie zal hij:
– inzien dat jij gelijk hebt
– of niet.

Mijn methode is dus allesbehalve doeltreffend. Ik was mijn handen in onschuld: ik heb tenslotte niet gezegd dat het zou werken.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

11 Reacties

  1. Waarom waarom waarom willen vrouwen hun man altijd veranderen???

    Zoek toch een man die je leuk vindt zoals hij is, dan kan je hem zo laten.

    Ik word er zo vreselijk moe van. Bij ons ging het een tijd lang goed, maar het vrouwenbloed kruipt waar het niet gaan kan. En ik ben nog wel de keurige versie met de gezonde levensstijl. Vind ik.

    Het enige dat ik aan mijn vrouw wil veranderen is het feit dat ze mij wil veranderen. Voor de rest is ze perfect.

  2. Ha, geld dat zelfs voor oude zeikwijfen? Ik dacht dat die beeldschets eentje was van generatie Fight Club. Ik voel me gelijk veel mannelijker.

  3. Mevrouw heeft wel een punt. Vrouwen moeten mannen veranderen. Ook ik ken de jaren waarin ernstig werd getobd met de vraag “was will das Weib”. Mijn god, wat waren dat een lastige tijden. Tot ik het licht zag en tot me doordrong: ze wil me veranderen!
    Sindsdien is het getob voorbij. Het is een spel geworden. Elke dag, met het ouder worden wat minder, weer iets bedenken dat veranderd kon worden. Ik kan het iedereen aanraden. Je wordt er erg creatief van, het houdt de relatie speels en luchtig.

    Soms vergt het wat opoffering. Van huis uit ben ik erg proper, dus het kostte wat moeite de bruine vegen op de wc aan te brengen. Dat hoefde gelukkig niet voor lang, want de vrouw ging me veranderen.
    En je moet alert blijven. Laatst verzon ik iets waarvan de vrouw riep: die hebben we al gehad. Je moet de vrouw niet vervelen. Da’s regel twee voor een duurzame relatie.

  4. Daar zeg je iets belangrijks, Peter: je moet de vrouw niet vervelen. Dat heb ik altijd als de belangrijkste opdracht gezien. Zo’n drie jaar geleden kwam Alice bij me over de vloer. We kenden elkaar van het internet. Ze wou wel eens zien wat voor halve gare ik was.
    Ze wist wel ongeveer waar mijn muzikale en literaire voorkeuren lagen, wat ik lekker eten vond, wat ik overdag deed (schrijven, hoofdzakelijk), wat voor ziektes ik had etc., maar nu kon ze het ook eens zien. Ten eerste stelde ik: jij blijft uit mijn keuken, want daar ben ik de baas! Je mag ook niet schoonmaken en dweilen en weet ik wat sommige vrouwen dan doen, want daar had en heb ik een werkster voor.
    Ik wil je hebben voor de conversatie, zei ik Alice. Daar was ze het godzijdank helemaal mee eens. We hebben voornamelijk gepraat over de viola da gamba (instrument dat zij bespeelde) en de piano (instrument dat ik bespeeld heb), over de oude Engelse muziek, waarvan we allebei erg hielden, ze leende boeken van me en het mooiste boek vond ze De gave van Nabokov. Dat vind ik ook een schitterend boek. Ik vind het nog beter dan Lolita.
    Ze heeft me voornamelijk iets geleerd over het internet en over Joomla. Voorts heeft ze me veel geleerd over de diverse kankers die ze in haar lichaam had en waaraan ze gestorven is, driekwart jaar geleden.
    Daar heeft ze me in veranderd.

  5. Zij was het (met dank aan wie?)helemaal met je eens? Neem de vraag niet kwalijk, maar was het dan wel een vrouw? Of was ze het met je eens en maakte ze toch stiekum hier en daar iets schoon?
    Een vrouw die het helemaal met je eens is. Man, waar vind je die?!

  6. Of ze stiekum nog iets schoon wist te maken, dat weet ik niet natuurlijk. Er zitten behoorlijke vlekken in mijn tapijt in de woonkamer, daar scheen ze nooit in geïnteresseerd te zijn, en dat vond ik wel goed, want die vlekken kwamen van de vorige bewoner.
    Verder waren we het NOOIT eens, kan ik je zeggen. Over de bespeling van instrumenten bijvoorbeeld, God, daarover konden we uren met elkaar zitten strijden. Mijn mening was altijd: speel als Gould, dan komt het altijd goed. Zij was meer een Richter-fan.
    Maar over de normale dingen der wereld: daarover waren we het eens, ja. Volledig eens. Ik kook, en jij wacht af. (Ik moest dan wel elke avond iets MOOIS koken, dat begrijp je wel.)
    Maar ook wat de TV betreft: nooit enig geschil gehad. Alice was de vrouw van mijn leven.

    1. Ha, fantastisch, een vrouw om mee oneens te zijn. Dan telt elk jaar voor 20. Toch jammer dat het er zelfs dan geen 140 zijn :-(

    1. En jij ook niet in de prijzen gevallen als reacteur, terwijl ik je nog zo heb aanbevolen. Ksss. Leuk dat jullie komen! De portier zal een plakkertje op jullie kleding doen met Rigo Reus, en met Mevr. Rigo Reus erop, zodat iedereen weet wie jullie zijn. Dat doen we met iedereen. We hebben gezien bij de DB dat dat zeer nodig is, zo’n naamkaartje met je nick erop, of de naam van je blog. Anders loopt men de hele avond naar zijn/haar geliefde bloggers te zoeken. En Nurks gaat maskers online zetten, voor wie zijn smoel niet wil laten zien.

Laat een antwoord achter aan Peter Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *