Cannibal Corpse

Ik durf het u haast niet te bekennen. U kent mij als een groot liefhebber van oude muziek: Byrd, Dufay, Ockeghem, Desprez, Agricola, Palestrina, noem maar op. Dat is ook de mooiste muziek die ooit gemaakt is.
Maar ’s avonds of ’s nachts gelden bij mij thuis andere regels. Als ik klaar ben met het schrijven van mijn stukje of met het bekijken van een stuk (meestal ondraaglijke) tv, dan neem ik een glas rode wijn of een glaasje port en dan ga ik op YouTube rondzwerven, of ga ik rondkijken op StumbleUpon. Een gezond mens gaat natuurlijk meteen naar bed. Ik niet.
En ik ben dan niet op zoek naar video’s van Byrd’s muziek of naar de missen van Tomas Luis de Victoria, maar bijvoorbeeld naar de jazz van de jaren zestig. Daar is enorm veel van te vinden op YouTube. Ook is er enorm veel te vinden van de hardere soorten metalmuziek. Daar ben ik ook een liefhebber van.
Vooral de death metal kan mij bekoren, omdat je in dat genre de geweldigste drummers en gitaristen vindt. Helaas grunten de zangers, zodat je ze niet kunt verstaan. Ze grunten ook allemaal ongeveer hetzelfde, veel variatie zit daar niet in.
De zanger van de Amerikaanse death metal band Cannibal Corpse doet het ietsje lager dan de meeste andere zangers, en dan kun je min of meer verstaan dat  hij het heeft over spine splitters of over zijn verslaafdheid aan vaginal flesh of over murder worship. Reden waarom ze jarenlang in Duitsland ongewenst waren.
Die zanger interesseert me niet zo. Zijn lyrics gaan compleet langs mij heen. Wat mij interesseert aan dat Cannibal Corpse, zijn de fantastische drummer en de even fantastische gitaristen. Luistert u maar eens naar dit Frantic disembowlment. (Direct na dat nummer hoort u die zanger grunten over I will kill you enzovoorts. Dat is dus minder interessant.)