Japanse toeristen, deel II: Poserende Japanse toeristen

Sinds het eerste deel van deze tweedelige serie heb ik vele gesprekken gevoerd met mensen uit verschillende disciplines over het wonderlijke alledaagse fenomeen de Japanse toerist. Dit weekeinde sprak ik op het terras van café De Tuin met een viroloog die beweerde dat Japanse toeristen tonnen ingevroren tonijn laten overvliegen om die vervolgens mee te nemen in de laadruimte van de bussen waarmee ze rondtoeren. De laadruimte waarin  normaal gesproken de koffers en rugzakken der reizigers worden gestopt. Aan de twinkeling in zijn ogen te oordelen, nam de man mij in het ootje, maar helemaal zeker kun je daar nooit van zijn.

Waarom Japanse toeristen zo massaal foto’s maken als ze op reis zijn, daar heb ik ook geen uitsluitsel over kunnen krijgen. Volgens een Antilliaanse paardenfluisteraar (die Helmut heette, wat mij spontaan in lachen deed uitbarsten) zou het te maken hebben met de hoge kosten die zo’n reis naar Europa met zich meebrengt. Omdat ze zo kort de tijd hebben en zoveel willen zien, zouden Japanse toeristen overal maar heel even kunnen zijn. Door er foto’s van te maken, proberen ze zoveel mogelijk uit hun korte bezoekjes te halen. Dat zou best kunnen, zei ik tegen Helmut, maar waarom zit er dan nooit eens een Japanse toerist tussen die tegen zichzelf zegt: bekijk het even, ik ga eens proberen de omgeving daadwerkelijk in mij op te nemen in plaats van ’m digitaal vast te leggen zonder iets te zien? Daar had Helmut geen antwoord op. Gelukkig had ik dat inmiddels wel: omdat de Japanse toerist geen mensch van vlees en bloed is.

In de Nachtzug van Amsterdam naar Basel sprak ik met een Zwiterse jongen die ervan overtuigd was dat China ons deze eeuw zal gaan vernietigen. Gewoon door een ordinaire oorlog te ontketenen. Al die Chinezen die nu nog braaf op hun beurt wachten, krijgen er op een gegeven moment genoeg van en daar zullen wij – de rest van de wereld en dan met name het rijke Westen – de dupe van zijn. Wat ik nu vermoed is dat de Japanse toerist door de Chinese overheid wordt ingezet om ons erfgoed voor het nageslacht te documenteren. Vervolgens kan men in China alles gaan nabouwen. Als alles voldoende, vanuit alle mogelijke hoeken is vastgelegd, kan de huidige wereld vernietigd worden. De Japanse toerist is, kortom, door de Chinese regering ontwikkeld om haar bedoelingen te verdoezelen.

Het gebeurt allemaal open en bloot, wij staan erbij en kijken ernaar en denken bij onszelf: ach, moet je die gekke Japanners nou zien. Maar het zijn helemaal geen Japanners, het zijn Japanse Toeristen®: geavanceerde, door de Chinese regering ontwikkelde androïde robots, die geen eten nodig hebben en die geprogrammeerd zijn om van alle bezienswaardigheden zoveel mogelijk foto’s te maken. Nu zult u ongetwijfeld zeggen, ja maar waarom heeft de Chinese regering dan geen Chinese toeristen ontwikkeld? Om ons zand in de ogen te strooien natuurlijk! Omdat zij ook wel begrijpen dat wij weten dat Chinese toeristen nog niet genoeg geld hebben om massaal wereldreizen te kunnen maken. Inmiddels zie je overigens steeds vaker dat de Japanse Toerist® niet meer alleen de Japanse nationaliteit heeft, maar soms ook de Chinese of Koreaanse. Ze zien er iets anders uit, Japanse Toeristen® uit China of Korea, maar verder zijn ze precies hetzelfde geprogrammeerd.


`Een Japanse Toerist® fotografeert drie collega’s die onopvallend voor het Paleis op de Dam poseren.

Om niet al te veel op te vallen, is de Japanse Toerist® geprogrammeerd om zo nu en dan zelf op de foto te gaan staan. Omdat een normaal mens niet altijd stokstijf, recht voor zich uitkijkend op de foto staat, zit er in de Japanse Toerist® een beperkt aantal poses voorgeprogrammeerd.

Zo is er de pose van de vingers in het V-teken, die ad random kan worden aangenomen (overigens, zoals u als hoogopgeleide veelverdiener ongetwijfeld weet, staat het V-teken niet voor ‘peace’ zoals sommige hippies ons hebben willen doen geloven, maar voor Victorie, voor overwinning; het moge dus duidelijk zijn wat de Japanse Toerist® bedoelt als hij lachend met de wijs- en middelvinger van zijn rechterhand staat te zwaaien).

Daarnaast zijn vele Japanse Toeristen® voorgeprogrammeerd om, indien mogelijk, een zogenaamde imitatiepose aan te nemen. Dit houdt in dat de Japanse Toerist® het te fotograferen object nadoet. U zult straks wel zien wat ik bedoel.

En tot slot is er de groepsfoto, die vooral populair is bij de oudere modellen van de Japanse Toerist®. Let overigens op de witte hoedjes waarmee veel van die oudere modellen van de Japanse Toerist® toegerust zijn, om hen tegen de zon te beschermen. De oudere modellen beginnen sowieso steeds vaker defecten te tonen. Zo las ik ergens dat er jaarlijks vrouwelijke modellen uit met name de jaren ’70 terug uit Europa komen met het Syndroom van Parijs, een kortsluiting die ontstaat omdat het romantische Parijs dat in hun hoofd geprogrammeerd zit, niet strookt met de harde werkelijkheid.

De nieuwere modellen worden steeds geavanceerder. Een paar alinea’s terug schreef ik nog dat de Japanse Toerist® niet van vlees en bloed is. Afgelopen zondagmiddag nam ik de proef op de som nam en volgde een groepje Japanse Toeristen®. Op een gegeven moment begon ik met één exemplaar ruzie  te zoeken opdat ik een excuus had ‘m op zijn gezicht te meppen. Er bleek  zowaar niet van echt te onderscheiden bloed uit zijn neus te spuiten! Dus zover is de techniek in China al. We kunnen inpakken.

Afijn, hieronder dus deel II van mijn fotoreportage: de poserende Japanse Toerist®.

1. Japanse Toeristen® tonen het V-teken

2. Japanse Toeristen® in voorgeprogrammeerde poses

3. Japanse Toeristen® poseren voor een groepsfoto


Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

3 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *