Het menselijk tekort

Op mijn oude dag word ik lollig. Als kind was ik dat niet. Bazig, ja. En avontuurlijk, en intellectueel. Maar lollig? Nee. Lolligheid is me voor het eerst aan komen waaien met de persoon van mijn oudste zoons vader.

Hij was een groots komiek. Zag er overal en altijd de humor van in. Elke avond rolden wij, als wij elkaar niet de haren uit het hoofd trokken, van pure lol van de bank af. Eens had ik in een vlaag van zwangerschapsdebiliteit een poging gewaagd tot het haken van een panty. Toen die af was bleek één been minstens 40 cm korter dan het andere. Ik besloot ter plekke om het geval in te lijsten en het de titel te geven: ‘Het Menselijk Tekort.’ Het kwam vast door de wiet die wij veelvuldig gebruikten, dat we daar wekenlang de slappe lach van kregen. Telkens als we die ingelijste panty zagen was het raak.

Wij hadden allebei een dijk van een ego dus is het geluk ons toch op een zeker tijdstip ontglipt: een offer in het gruwelijkste gevecht om het welzijn van onze kroost. Toen de wapens eindelijk waren gestreken en we uitgeput eensweegs gingen, was het een tijdje gedaan met de lol. Maar hulde! De Lol is terug.

Het ging stapvoets. Ik merkte dat het wrange des levens een steeds minder zware wissel op mijn gemoed trok. Ik hing de grapjas uit, dartelde vrolijk rond met mijn vriendinnetjes en vergat daarbij totaal mijn leeftijd. Zelfs toen de vrouw-die-me-sinds-2001-stiekem-haatte (en die het al die tijd lukte om de schijn op te houden dat het precies andersom was) een faux-pas beging waarbij zij mij en plein public te kijk zette, moest ik, na een eerste ‘Verdomme! Weer!’, knap snel met een binnenpretje vaststellen dat ze me ongewild een dienst had bewezen. En zelfs toen mijn liefste, lieve oma lag te versterven, verlamd vastgeklemd aan het infuus, en ik aan haar bed zat te kokhalzen van het gejank, ging ik snel over in uit volle borst zingen (het verplegend personeel wist zich geen raad van gêne) en met haar lachen: ‘Ils vont te reéduquer, mémé.’ Bulder. Reéduquer is in het Frans net zoveel revalideren als heropvoeden. Het grappige van brave ziekenhuissloofjes die mijn excentrieke oma gingen heropvoeden was sterker dan het aanblik van de dood.

Het karkas sleept zich voort door de middelbare leeftijd en begint van binnenuit te stinken, maar een warme deken komt op haar schouders neergedaald, als een balsem op de ziel, als een kruik water voor de barre tocht door de ouderdom. Zo wil ik tot ik neerval. En als ik eens aan de poort der eeuwige jachtvelden toch nog moet aankloppen, zal ik eerst vragen: ‘Valt hier nog wat te lachen?’ Zo niet, dan maak ik stante pede rechtsomkeert. U zult mij gauw weer herkennen: ik ben de eeuwig lollige.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

28 Reacties

  1. Ik sta compleet paf van mijn eigen schrijverij. Word ik (nietig, vaak debiel) mensje bij tijd en wijle overgenomen door een Grotere Geest uit het Pantheon der Gevallen Zielen? Je zou het haast zeggen. Het KAN simpelweg niet dat IK dat geschreven heb. Dit is voodoo.

  2. Nou, ja, het ís een goed stuk natuurlijk. En voor goede stukken moet een hogere macht zich van je meester maken. Maar die hogere macht had het niet door iemand anders kunnen laten schrijven, dat dan ook weer niet.

  3. ‘Op mijn oude dag word ik lollig’, schrijf je. (Mooie zin, trouwens, om een verhaal mee te beginnen.) In elk geval zó lollig dat je Rutger Castricum een klap hebt verkocht op dat blogkampioenschap, las ik in de Volkskrant.
    Goede daden moeten altijd worden toegejuicht. Hoera, dus!

  4. De eeuwig lollige? Je zal dat kruis maar moeten dragen…
    Nou is dat chanson aan oma’s bed niet lollig maar humor-met-een-hoofdletter. Dat zijn momenten waar een mens voor leeft (excuses voor de melodramatiek).
    Ik vind een mislukte gehaakte panty inlijsten een geniale vondst. Bestaat het object nog? Ik neem hem graag over voor mijn maakbaarheids-award (in voorbereiding).

    1. Nee het is in een brand bij mijn ex omgekomen, helaas. Wat je wel makkelijk voor je awards kan scoren is de überkitsche oversized dutchbloggies cup die Rutger Geen Stijl kreeg. Hij zei het meteen weer kwijt te willen. Ik dacht: hmmmm… echt een mooie cup voor de blogparel van Peter.

          1. waar stond/zat je bij de (gaap) toespraken? Bijdewee, je gaat hoop ik niet zulke langdradige slaapverwekkende toespraken houden op het BB he? Pleeeeeaaaase, pleeeeaseee, don’t. Het was gruwelijk. Het is dat Molrat mij vastpinde aan mijn barkruk anders was ik weggevlucht.

          1. Hoe dat kan? Ik had een klein beetje de hoop dat Oud Zeikwijf er ook zou zijn, dus keek ik uit naar bejaarde bloggers. Mijn schuld. Ik verwar te vaak Oud met Bejaard.
            Ik besef nu dat Oud in dit geval een voornaam is. Volgend keer kijk ik uit naar voorname mensen.

    1. Ah, ik snap het. Op volkskrant.nl staat de tweet van @marjanbetuwe die een foto heeft gemaakt, vlak vóór Oud Zeikwijf Rutger een klap geeft.

  5. Het was overigens met mijn laptop. Kijk, mij kun je beledigen wat je wilt, ik ben onbeledigbaar. Maar mijn laptop! Die vuile schoft begon over mijn laptop! Mijn oogappeltje! Dat het een stom oud ding was, uit de mode en zo. Ik schreeuwde toen terug: “wil je eens voelen hoe hij voelt dat oud stom ding?”en BÊM op z’n kanes. En BÊM nog een keer! En die gast maar door blijven filmen. Lachen, man.

  6. Ze wou mij knijpen om te kijken of ik echt was. Ze dacht namelijk dat ik niet bestond en dat het blogbal een grap was. Nee, echt, hoe erg wil je het maken? Ik heb me zoooo ingehouden om haar niet ook een klap met mijn laptop te geven…

  7. Heleen van Lier lette natuurlijk niet op; kan je ook niet verwachten van een Volkskrant-journalist.

    Rutger zei dat Dominique niet aanwezig kon zijn omdat hij altijd zo lang in de schmink zit voor PoWNews.
    Mooi snel gedaan van Rutger, om 23:00 al een itempje klaar… met Heleen van Lier… leuk ding wel….

  8. wacht even, ik liet me wat afleiden door het hilarische relaas van Het Menselijk Tekort dat Geen Stijl, Rutger of Weessie heet.. Maar wat zou ik ook graag leren om ‘lollig’ te worden, weg met die subtiele humor, weg met dat serieuze gemaar en vandaag nog hard zingen bij mijn buurvrouw in het ziekenhuis. Pssstt, hoe doe je dat?

  9. Dat lijkt me nou een uitstekende vraag voor “vraag het Oud Zeikwijf” de nieuwe toekomstige rubriek van Nurks, uw algemene tijdschrift voor enz enzoverder.
    ***
    Iets anders: die laptopklap op de kop van Rutger, dat was, ben ik zojuist achter gekomen, een zwaar geval van PMS.

  10. “Het karkas sleept zich voort door de middelbare leeftijd en begint van binnenuit te stinken, maar een warme deken komt op haar schouders neergedaald, als een balsem op de ziel, als een kruik water voor de barre tocht door de ouderdom.”
    Dit ga ik mijn vriendin laten lezen, die is bang dat ze als buitenlander nooit de taal hier kan beheersen. Beheersen, zal ik zeggen, fucking overmeesteren en wurgen!

Laat een antwoord achter aan Peter Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *