– Agienes?
– Agyness. Zo schrijf je het. Ik weet niet hoe je het uitspreekt.
– Agyness Dien?
– Deyn. Was Dean, maar dat was niet goed genoeg.
– Dus maakte ze van de a en y. Ok. Ja.
– Ja.
– Die voorkeur voor de y verklaart dan ook die ongebruikelijke voornaam? Dat was… Agnes?
– Ja. Dat was Laura.
– Laura was niet goed?
– Ik vind Laura een prachtige naam. Altijd gevonden. Het had weinig gescheeld of we hadden onze oudste dochter zo genoemd. Maar de vraag is: kun je er een succesvol model mee worden?
– Eh… Laura Esposto?
– Nee dus, en zéker niet in combinatie met de achternaam.
– Dean of Deyn?
– Hollins.
– Ah, ik heb ‘m door geloof ik. Ze gaat naar een modellenbureau, en daar zeggen ze ‘Prima, maar Laura Hollins werkt niet. Wat dacht je van… Agnes Dean?’ En toen zij weer: ‘Goed, maar laten we dat een beetje opvallend spellen’ En zo werd het Agyness Deyn.
– Jij denkt dat het bij modellenbureaus net zo gaat als vroeger met filmsterren?
– Ja. Mamie Van Doren heb ik altijd een mooie gevonden. ‘Joan Olander’, dat was niks. Mamie…
– Mamie. Geen gangbare naam. Ik ken één andere Mamie, dat was first lady Mamie Eisenhower.
– Mamie was naar Mamie Eisenhower, en Van Doren…
– Naar Charles Van Doren! Quiz Show! Geweldige film!
– … Van Doren was een goede intellectuele naam voor een blondine die het antwoord op Marilyn Monroe moest zijn.
– Maar zo gaat het bij modellenbureaus dus niet. Of misschien ook wel, maar deze keer niet. Laura Hollins mocht gewoon Laura Hollins blijven.
– Dus ze veranderde haar naam op eigen initiatief?
– Ja, het ging haar niet snel genoeg.
– Voor de draad ermee maar: hoe komen al die y’s erin?
– Laura ging niet over één nacht ijs. Ze huurde een numeroloog in.
– Ah, dat alle letters van je naam een waarde krijgen en dat je dan met veel rekenkundige bewerkingen het getal van het beest krijgt etc.?
– Of zoals in Oorlog en Vrede, dat Pierre Bezoechov, die zichzelf als het beest ziet, denkt dat zijn naam verkeerd gespeld wordt. Als hij hem als l’Russe Bezouhoff spelt, komt het precies goed uit.
– Dus dat was de techniek van Laura’s adviseur – de naam herspellen om hem bij een positief nummer te laten passen?
– Exact.
– En hoe komt hij aan die nummers?
– Elke letter krijgt een getal tussen de 1 en de 9 toegekend, volgens een drieduizend jaar oude Chinese techniek.
– Een drieduizend jaar oude Chinese techniek?
– Je weet wel, de Chinezen, uitvinders van het alfabet. Vanuit China via de zijderoute naar de Phoeniciërs, en van hun naar de Grieken, de Romeinen en de rest is geschiedenis.
– Jaja. En waarom schrijven ze dan zelf met duizenden verschillende karakters?
– Ze kregen er spijt van. Bleek toch niet te werken voor het Chinees.
– Verdomd. Dat is waar.
– Al die homoniemen. Dat krijg je als een taal is gebaseerd op lettergrepen die allemaal een zelfstandige betekenis hebben, terwijl hij tegelijkertijd beperkt is in het aantal klanken dat mag.
– ‘Schrijf het op!’ Zegt de ene Chinees tegen de andere als hij iets niet begrijpt. Ga je het dan fonetisch spellen, dan weet die ander het nog niet.
– Dit is toch onzin he?
– Het enige dat in het bovenstaande gelogen is, is dat de Chinezen een westers alfabet hadden en het naar het Westen exporteerden.
– Zie je wel. Hoe kan je dan een Chinese techniek gebruiken voor manipulaties met het Westerse alfabet?
– Beats me. Nu even geen moeilijke vragen meer stellen, OK?
– Je wilt door met je betoog.
– Och.
– Hoe heet die numeroloog?
– Laurence Y Payg.
– Briljant! Toevallig ook twee y’s. Of is dat niet zijn geboortenaam?
– Hij zegt trots dat hij zijn naam al drie keer veranderd heeft.
– Hm. Maar Agyness Deyn was in einem Zug goed?
– Ja. Plotseling stroomden de opdrachten binnen. Terwijl, daar wijst Payg nadrukkelijk op, Agyness verder in niets veranderd was. Zelfde modellenbureau, zelfde look.
– Dat is zo irritant aan die sterrenwichelaars. Moeten niets van de gevestigde wetenschap hebben, maar als het ze zo uitkomt gebruiken ze opeens zo’n concept als gelijkblijvende randvariabelen. Waar hij trouwens niets van af weet. Hoe weet hij nu hoe de beslissing om Agyness in te huren tot stand is gekomen?
– Maar áls het zo is dat ze als Laura geen opdrachten kreeg, en als Agyness wel, dan kun je het onmogelijk een slechte stap noemen.
– O. Vind jij het meedoen aan de postcodeloterij goed?
– Nee natuurlijk. Nou ja, als je wint…
– Aha. Dan is het opeens wel goed?
– Dan heb je er in ieder geval juist aan gedaan.
– Jij ook al. Dit is blijkbaar zo moeilijk. Iedereen weet dat een goed antwoord na een foute redenering een fout antwoord is. Zo is een gunstige uitkomst van een foute beslissing… prettig natuurlijk, maar het maakt je beslissing niet minder fout.
– Leg dat maar eens uit aan een postcodeloterijwinnaar.
– Hij ziet me aankomen. Hoe zit het met andere patiënten van die Payg?
– Nou, moeder Lorraine en zus Emily van Agyness hebben hun achternaam ook laten veranderen. En moeder heet nu Lorrayne, dat ze ook aan die twee gelukkige y’s komt.
– Met meetbaar effect?
– Ze hebben er een zekere bekendheid mee verworven.
– Fantastisch. Bekend als de mallotige moeder en zus van de mallotige maar succesvolle Agyness Deyn.
Verdomd! Pierre Bezoechov! Pierre! Toen ik Oorlog & Vrede las, als begin twintiger, identificeerde ik mij helemaal met Pierre. Ja, who cares, maar ik vond het leuk om ‘m (z’n naam dan) weer even tegen te komen.
Verdomd, die naam bestaat dus echt. Ik heb het moeten googelen. Te gek voor woorden.
Ik beweer dat zij niet succesvol is dankzij die naam, maar ONDANKS die naam. Tenminste, dat hoop ik. En als het toch zo is, dan is het de schuld van Maxime Verhagen.