Ronnie…

Als er één sportman is van wie ik graag de trainer of manager zou willen zijn, dan is het Ronnie O’Sullivan, de snookerspeler. Hij is het grootste talent in zijn sport, maar hij rooit het niet. Hij is regelmatig depressief, hij heeft een vader die nu net uit de gevangenis is gekomen, enzovoorts. Hij loopt geregeld een paar kilometers.

Hij rooit het niet, omdat hij zijn kop er niet bij heeft. Soms, als hij zijn kop er wel bij lijkt te hebben, wint hij een toernooitje. Een wereldkampioenschapje, bijvoorbeeld.

Ik zou ervoor kunnen zorgen dat de man het beter zou doen dan hij het de afgelopen jaren gedaan heeft.

4 Reacties

  1. Die cafésporten zijn ongelofelijk slecht voor je geestelijke gezondheidstoestand. Kijk wat er met darters gebeurt: geestelijke wrakken. Ik had een verre neef die biljart speelde. Pleegde uiteindelijk zelfmoord.

  2. Daar heb je helemaal gelijk in, Vrouwke. Darters zijn inderdaad geestelijke wrakken. Afschuwelijke sport. Maar dat snooker is geen cafésport, hoor! Daar is het te moeilijk voor, en ik kan het weten want de hoogste serie van mijn leven is: slechts 22.
    Ik mag er graag naar kijken. Nu is het U.K. Championship weer aan de gang (BBC 2, vanaf 13.30 uur). Ronnie is alweer uitgeschakeld, gisteren, maar een andere mededepressieveling nog niet. Dat is een Schot die Bolt of Holt heet, en die ik wel eens heb zitten toeschreeuwen, voor de tv: ‘Slik toch anafranil, lulhannes!!’

  3. Snooker is inderdaad geen cafésport. Poolen is een cafésport. (Vraag maar aan Oud Zeikwijf en Berend Quest.) Ik mocht er ook altijd graag naar kijken. Ik kijk er niet meer naar. Waarom, weet ik niet precies.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *