Het muzikale equivalent van een uitgeknepen puberpuist

Sinds ik mij kan heugen wordt de Top Zoveel Aller Tijden aangevoerd door Bohemian Rhapsody van Queen. Op de voet gevolgd door Hotel California van The Eagles, Child in Time van Deep Purple en Stairway to Heaven van Led Zeppelin.

Allemaal verachtelijke nummers. Maar Bohemian Rhapsody is de ergste. Een gedrocht van een nummer. Het muzikale equivalent van Ton Elias die op een regenachtige herfstnacht in de modderige loopgraven van Ieper afwisselend teder en woest de liefde bedrijft met Fred Teeven. De volle maan schijnt op de witte, trillende billen van Fred Teeven die huilt als een wolf. Edelkitsch van het verderfelijkste soort.

En toch eindigt dat nummer elk jaar op nummer 1. Hoe kan dat? Zijn er werkelijk zoveel mensen die jaar in jaar uit Bohemian Rhapsody in hun top 5 aller tijden zetten?

Als je naar die vier nummers kijkt, dan zijn dat epische nummers. Kennelijk verwarren mensen indrukwekkend met goed. Het moet langer dan vijf minuten duren, er moeten gevoelige stukjes in zitten, maar ook keiharde. Hotel California vormt hierop overigens de uitzondering. Hotel California is het muzikale equivalent van een eeuwig durende gaap.

Maar als je Hotel California buiten beschouwing laat, passeert in de overige drie nummers het hele scala aan menselijke emoties de revue. Wil je je in de top 5 aller tijden wurmen, dan moet je een nummer schrijven dat de luisteraar heen en weer laat slingeren tussen dood en geboorte, geweld en liefde, tussen woede en spijt, vreugde en verdriet, tussen keiharde gitaren en fluweelzacht getokkel.

Dat hele assortiment aan menselijke emoties, dat heen en weer geslingerd worden van hoogtepunt naar dieptepunt, dat doet heel erg denken aan het verschrikkelijke leed dat puber zijn heet. Kijken wij naar het decennium waarin die nummers het levenslicht zagen dan zijn dat de jaren ’70, toen ook de rockmuziek zich in de puberteit bevond. De jaren ’50 waren de babyjaren, de jaren ’60 de kinderjaren, de jaren ’70 de puberjaren en daarna werd de rockmuziek volwassen, ging zij zich settelen en heette zij Jon Bon Jovi. Maar in de puberteit van de rockmuziek ging het alle kanten op, met als dieptepunt de uitgeknepen puberpuist Bohemian Rhapsody.

Maar ik zal even een bekentenis doen. Toen ik mij in mijn vormende jaren bevond, vond ik dit ook stuk voor stuk fantastische nummers. En ik ben niet de enige. De meeste mensen zullen dit wel fantastische nummers vinden als ze een jaar of vijftien zijn. Echt van die nummers waar je van onder de indruk kunt raken, omdat ze zo naadloos lijken aan te sluiten bij je belevingswereld. Terwijl de hormonen door je lichaam gieren, zie je al je verwarrende gevoelens vertaald in de epische shit van Stairway to Heaven, Child in Time en Bohomian Rhapsody.

En als je dan jaren later zo’n lijstje invult met je favoriete nunmer aller tijden, en je hebt in de tussentijd niet een zodanig goede smaak ontwikkeld dat je deze nummers veracht, dan denk je terug aan die vormende jaren, en dan ga je die romantiseren en dan verwar je de heilige plicht om de beste nummers aller tijden te selecteren met de vermeende plicht om trouw te blijven aan je wortels en dan, tja, dan kan het dus zomaar gebeuren dat je Bohemian Rhapsody in je lijstje opneemt.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

32 Reacties

  1. Ja, dat ‘epische’ nummers ook goede nummers zijn is een machtig misverstand. Wat meespeelt is denk ik dat alleen heel gevestigde bands ze mogen maken. Een episch nummer schrijven is waarschijnlijk niet extra moeilijk, maar een band die nog niet zo bekend is, zou verschrikkelijk uitgelachen worden als ze opeens met zoiets kwamen. Bij de groten is het publiek al bij voorbaat in awe, wat het beoordelingsvermogen hindert.

  2. We moeten constateren dat elke verkiezing waar veel mensen aan meedoen een uitslag heeft waar we ons niet in kunnen vinden. De gemiddelde mens blinkt nu eenmaal niet uit in goede smaak. Of dat nu om muziek gaat of om politiek.

  3. Bohemian Rhapsody als pendant van “Zigeunermeisje met een traan.” Tip van Oud Zeikwijf: als je geliefd wil zijn bij de culturele elite, doe iets ZONDER Roma’s erin.

  4. Hahaha, ik vind al die nummers, hoe doodgeluisterd dan ook, nog steeds fantastisch! Of ze de beste zijn, tsja, ik zelf vind “10 years gone” een veel betere zeppelin bij voorbeeld, maar goed. Ik denk trouwens niet dat een gebrek aan smaak de top 10 van de duizend parten speelt, maar de vaagheid van het begrip “beste”. Iedereen zal wel favoriete liedjes hebben, maar als je dat langs de lat van AWESOMEHEID moet leggen is voor veel mensen “beste” nog steeds synoniem aan “meeste”. En wat die nummers stuk voor stuk hebben is alles, zoals Dhr. Molovich al aangeeft. Rustig, druk, lekker gek gillen of hoge stemmetjes, uithalen… En dan klinken die nummers niet eens slecht, ook. Dat pianodingetje van bohemian rhapsody, de drums van stairway to heaven, getokkel van hotel clalalalallaifornia, orgeltje van child in time, etc. Op zichzelf zouden het allemaal redelijke standaard plaatjes zijn, zo van “oh ja leuk die irriteert niet. Ofzo.” maar in zo’n brei, met andere dingetjes die passen, ja, ik snap dat wel. MAAR DAT BEN IK. HE.

  5. Goed punt. De mensen kunnen niet kiezen, dus kiezen ze een nummer dat ALLES heeft. Bohemian Rhapsody verenigt hardrock, suikerpop en zelfs opera, dus dat moet wel goed zijn. Mensen houden van alles.

  6. Gek, op zulke momenten mis ik Kornuit die met al z’n capslocks los en z’n uitroeptrekens even z’n relativerende maar toch dwingende punt maakt.

  7. Kornuit is bezig een eenmanssekte op te richten. Eentje waarin niets hoeft. En zelfs dat hoeft niet. Hij is ‘los van alles’, om het in z’n eigen woorden te zeggen.

  8. ‘Stairways to Heaven’ schijnt de meest aangevraagde verzoekplaat aller tijden ter wereld te zijn. De leukste uitvoeringen hiervan kan je zien op de verzameling van de Australische comedy/tv show ‘The money or the gun’ http://is.gd/jJ2Nq
    Het lied heeft ook de meest belachelijke lyrics ever. Niemand die het kan begrijpen, misschien daarom wel de populariteit?
    Ooh, it makes me wonder

        1. Na deze idd geniale videoclip kun je een echt optreden van Freddie Mercury bekijken. Wat mij het meest bevangt is angst. Angst met terugwerkende kracht. Ik vind die man namelijk het aanbiddelijkste stuk op aarde en ben achteraf geweldig opgelucht dat ik hem nooit tegengekomen ben IRL, dat hij 100% homo was, en dat hij sowieso niet naar zo’n onooglijke dwerg zoals ik om zou kijken. Anders had ik nu AIDS.

  9. Kornuit is een wijs man. Dat zouden meer mensen moeten zijn: los van alles. Als die shampoorockers van Queen los van alles zouden zijn, zouden ze Bohemian Rhapsody nooit gemaakt hebben. Daarvoor is Bohemian Rhapsody te geforceerd complex. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand hier een goed gevoel van krijgt. Misschien moet een top zoveel zich daar wel op richten: op de platen waarvan je een goed gevoel krijgt.

    Met een beetje mazzel gaat dat gevoel samen met een bepaalde stof die vrijkomt in de hersenen. Dan kunnen we gewoon een aantal mensen onder een MRI-scanner leggen terwijl we ze een hele reeks nummmers laten horen. Op basis van de hersenactiviteit stellen we dan een top-2000 op. Als het goed is zijn we dan af van de gewoonte om Bohemian Rhapsody op 1 te zetten. Want dat is het denk ik: een gewoonte. Een andere verklaring heb ik niet. Aan het nummer kan het niet liggen.

  10. Overigens wordt complexiteit wel vaker verward met genialiteit. Terwijl het juist geniaal is als je een complexe zaak op een eenvoudige manier kunt overbrengen. Met een link naar een andere discussie: als James Joyce werkelijk een goede schrijver zou zijn, hadden meer mensen zijn boek uitgelezen.

  11. Dat hangt af van de definitie van goed. Goed in de zin van vreugde gevend aan gans het volk, nee, idd. Goed in de intellectuele zin van moeilijk geschreven, bestemd voor de doorzetters: wel. Goed in pecuniaire zin: vraagteken. Worden de boeken van Joyce net zo slecht verkocht als gelezen? Vast meer.

  12. @ Tom. Daar zit veel waars in. Finnegans wake is zo’n boek van Joyce, waarbij je na het lezen van een halve pagina al denkt: dit is te ingewikkeld voor mij, eenvoudige lezer. Het bevat teveel raadselen.
    Maar Ulysses kun je, op die eerste paar hoofdstukken na, toch heel goed lezen. Ik denk dat het door de taaiheid van het begin komt dat dat boek ongelezen in de boekenkasten is blijven staan. Ook door de roem natuurlijk die het boek is gaan omgeven.

  13. Ik kom er een beetje te laat bij, bij deze discussie, maar ik ben het eens met Kippfest.

    Dit soort discussies ontstaan als je muziek TE SERIEUS gaat nemen. Als je het teveel gaat analyseren. We hebben het over popmuziek, waar een lied soms in 10 minuten in elkaar geflansd wordt. Waar het gaat om emoties, en om het juiste tijdsgevoel te treffen.

    Is het misschien zo dat sommige mensen zich ervoor schamen dat ze deze muziek vroeger zo goed vonden? Geen enkel lied is nog goed als je het te vaak gehoord hebt, en dat geldt niet alleen voor popmuziek.

  14. Eindelijk eens iemand die ‘min of meer de waarheid’ verkondigt betreffende de ‘Sultans of Swing-diarree’ die ons argeloze, onschuldige burgers eind december pleegt te overspoelen, via Radio 2 of via meneer van Nieuwkerk op de beeldbuis.
    Misschien wordt het tijd voor een alternatieve Nurks Top 200(0) volgend jaar.
    Ik zal alvast ’n aftrapje geven met mijn persoonlijke Top 3 die -dat moet gezegd- aan fluctuatie onderhevig is: Morgen kan zij weer anders zijn samengesteld.
    De Top 3 van nu:
    1) Downtown Dirt, L.Reed
    2) Ian Fish, U.K Heir, D.Bowie
    3) Butt Town, I.Pop

  15. Wtf, gaat meneertje Soul Food vreemd, tegenwoordig ? Beetje op andere sites lurken en reaguren ? Egootjes strelen ? Zekers ook al in de hoop dat je hier mag schrijven ? Nou, ga maar los hoor. Laat je mede KutBinnenlanders maar weer in de stront zakken. Opportunist !

  16. Rustig maar, heer van Densen:
    Ik zal altied een KutKinnenlander blijven..bij de juiste gage.
    (Of een KutBuitenlander, in de ogen van -pak ‘m beet- een Deen, een Turk, of een Swazilander..of een gebelgde Belg..)

  17. Hypocrisie is een kustvorm, mensen, een die ik altijd met veel plezier pleeg. Voor wie ‘m niet snapte nadat ik hier zowaar ook al een stukje geplaatst had…………..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *