Het was een dag die hoorde bij de overgang van de seizoenen.
Het gras donkergroen, bestrooid met boomblaadjes alsof het zaaigoed betrof. In de bomen, waar het licht al flink door de toppen kwam, de kleuren rood, bruin, groen en geel.
Lange schaduwen van lager licht.
Het ongeruste geluid van vogels die zich groeperen voor de lange reis die aanstaande is, zonder dat zij weten wanneer, waar naar toe en met wie zij zullen gaan.
De oude man op het bankje dat uitkeek over het water zat te dubben. Zou hij nog even blijven zitten? De onrust, die hem zijn hele leven al in een ijzeren greep had, maakte dat hij op wilde staan. Weg van hier. Op naar… tja, naar wat? Naar huis?
Hij zuchtte. Thuisgekomen zou hij zijn jas uitdoen, koffie maken en de televisie aandoen. Daarna zou hij gaan zitten en onrustig worden. Hij kende zichzelf.
Zijn blik ging naar het water waar de eenden luid kwakend ruzie leken te maken. Hij kende dat water, hij kende deze bomen en hij kende dat gras. De lucht, de wolken en de lage zon die de wereld in brand leek te zetten, hij kende het allemaal zo goed. Toch had hij geen idee waar hij was. Zijn leven was een droom geworden waaruit hij maar niet leek te ontwaken.
‘Godverdomme!’ vloekte hij veel te luid.
‘Nou, nou,’ klonk een vrouwenstem naast hem. Hij schrok en draaide met een ruk zijn hoofd naar rechts. Een paar meter bij hem vandaan stond een vrouw. ‘Neemt u mij niet kwalijk,’ mompelde hij snel. Hij stond op maar ging direct verbaasd weer zitten. Zijn ogen staarden naar zijn voeten. Hij bewoog zijn tenen, alsof hij bevestigd wilde zien dat het zijn tenen waren.
‘Ik heb geen schoenen aan?’ vroeg hij hardop.
‘Hier,’ sprak de vrouw vriendelijk. ‘Zal ik u even helpen, meneer Hoverman?’
De vrouw hielp hem met zijn schoenen en strikte zijn veters.
Hij protesteerde niet, hij kende deze vrouw.
Net als hij dit water, dit gras en deze volgelzwermen kende.
‘’Verdomme!’ dacht hij bij zichzelf. ‘Als ik maar wist wie zij was!’
