Ik ben gedoopt, deed de eerste heilige communie, kreeg het vormsel, trouwde in de kerk en liet mij uitschrijven. Dat is de levenscyclus van veel voormalig Rooms Katholieken. Toch is mijn relatie met de kerk anders dan die van de meesten. Ik heb namelijk nooit geloofd in de Roomse interpretaties van allerlei kwesties. Ik heb de katholieke kerk altijd bezien vanuit de ‘Ome Huub gedachte’ en die leek in de verste verte niet op wat er vanuit Rome gedicteerd werd. De ‘Ome Huub gedachte’ is de enige reden dat ik überhaupt nog al die sacramenten heb ondergaan.
Ik groeide op in de jaren 70, in Limburg. Kerk, politiek, vakbond…alles was verweven met elkaar. Mijn vader was rooms rood. Een van zijn vrienden was een pater Dominicaan, voor mij Ome Huub. Vlak voor mijn vader overleed, ik was destijds 3, beloofde hij op zijn sterfbed om mijn moeder en de kinderen bij te staan. Dat deed hij trouw, tot aan zijn eigen dood 6 jaar geleden. En zo kwam hij dus regelmatig bij ons thuis over de vloer: als hij de mis had gedaan, als hij huisbezoeken had afgelegd of met een paar zorggevallen terug kwam van het maatschappelijk werk. Mijn moeder maakte thee, we aten vlaai en hij bulderde onophoudelijk tegen de conservatieve krachten uit Rome. De krachten die eisten dat hij zijn toon zou matigen, dat hij (in de jaren 70 en 80!) zou stoppen met het trouwen van homo’s en dat hij de richtlijnen uit Rome (tot hem komend vanuit Roermond) zou gehoorzamen. Hij predikte de gedachte dat geloofszaken bediscussieerbaar zouden moeten zijn en dat de basis van de kerk geen doctrine kon zijn, maar liefde voor mensen en de wereld.
Even had hij hoop dat de progressieve krachten het zouden winnen. Dat was ten tijde van de 8 mei beweging. Maar die ging ter ziele en met haar de barmhartige, ruimdenkende kerk voor gelovigen die geen doctrines nodig hebben voor houvast. Ome Huub verloor de hoop op beter. Hij zag dat de conservatieven de overwinning haalden. En nu pas is duidelijk wat er is overgebleven. De Rooms Katholieke kerk lijkt een sektarisch genootschap dat angstvallig de rangen gesloten houdt.
Ome Huub hanteerde allerlei pseudoniemen waaronder hij publiceerde. Vaak in Vrij Nederland, maar ook met regelmaat in de Volkskrant. Die pseudoniemen waren noodzakelijk omdat hij het al moeilijk genoeg had. Nog meer akkefietjes zouden niet getolereerd worden. Maar het zou me niet verbazen dat, wanneer hij nog in leven zou zijn geweest, hij zijn pseudoniem had afgelegd om Mariska de Haas van repliek te dienen. Als de incorporatie van de onbarmhartige en kortzichtige veroordelaar van mensen, staat zij voor alles wat hij bestreed. Ik mis hem.
wat een ontroerend verhaal Vrouwke. Ik mag je Ome Huub meteen. Hopelijk staan er meer Ome Huubs op! Of je laat de kato’s zichzelf idd steeds meer opsluiten in een kleine sekte, wat is daar op tegen? Dan krijgt niemand meer zin om erbij te horen, behalve 2 1/2 halve garen waar we toch niets mee kunnen. Ome Huubs zijn juist de mensen die ervoor zorgen dat de grote sekte van het christendom aantrekkelijk blijft voor niet al te domme mensen.