Kunst, Zorg en Ontwikkelingshulp

Bolkestein wil mogelijke bezuinigingen op Kunst verhalen op Ontwikkelingshulp. Ik zeg: oké (heb toch een broertje dood aan ontwikkelingshulp) maar verhaal het ook vooral op de Zorg.

Niks ‘meer geld naar Zorg’. Zorg heeft genoeg geld. Zorg is een monster geworden, een zichzelf in leven houdend monster, onnoemelijk gulzig en onverzadigbaar. Vergeet oma en haar luiers: die kunnen we moeiteloos betalen. Het gaat om oma die na haar 4de beroerte peperdure behandelingen toegesmeten krijgt om haar miserabele draadje leven tot in het oneindige te rekken. Het gaat om de kankerpatiënt als ultieme kip met de gouden eieren, om hightech therapieën waar niemand om heeft gevraagd maar die we binnen de kortste keren als onmisbaar ervaren. Het gaat om zwanger worden op je 60ste. Het gaat om peperdure specialisten die geraffineerdere manieren hebben om hun onontbeerlijkheid te bewijzen dan Schreeuwen op het Leidseplein.

Het gaat om onze kinderen, die ons kwakkelige eeuwige leven zullen moeten bekostigen, in plaats van ons gewoon met 75 jaar uit te zwaaien, en die daarvoor krom zullen liggen, in plaats van lekker te leven. Het gaat om een trein die al 10 jaar voortdendert en niet meer te stoppen valt.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

13 Reacties

  1. Ik schreeuw met je mee: mogen we tenminste aan ons einde komen? Ik maak het mee dat een cardioloog tegen mij zegt: we kunnen je dotteren! (Met dat enthousiasme.)
    Ik zeg: Ik bén al gedotterd, twee jaar geleden.
    Ik wil maar zeggen: heren, dames. U moogt mijn lichaam hebben als het op is (ongeveer over vier jaar, schat ik, dus wacht u nog even), laat mij verder rustig dingetjes schrijven en bemoeit u zich verder niet met mij. Dank u.

  2. Door haastige onzorgvuldigheid stond boven dit stukje, voor de zoveelste keer, de naam van ondergetekende terwijl hij dit helemaal niet heeft geschreven. Bovendien wil hij graag een jaar of 240 worden.

  3. Als ik je dan nog ken, dan ga ik je herinneren aan dit stukje als je 74 bent.

    * Is het er wel enigszins mee eens, maar vraagt zich af of degenen om wie het gaat dat ook zijn *

  4. Laten we deze discussie eens op scherp zetten. Ik ben 57 jaar, slecht ter been, met een hartprobleem (en weet ik welke andere problemen). Was ik een ander dier dan een mens geweest, dan zou ik allang dood zijn geweest. Maar dat ben ik niet, ik slik een hoop medicijnen.
    Wat zou er tegen zijn om te zeggen: als je ouder bent dan 50 jaar, krijg je (bijvoorbeeld) geen chirurgische ingrepen meer vergoed tegen kanker, nier-, lever- of harttoestanden.
    Ik zag vanavond (donderdag 25 november, Ned. 1) een open hartoperatie worden uitgevoerd op een zeventigjarig iemand. Operatie geslaagd, kon trots worden vermeld.
    Hoe trots moeten we daarop zijn?
    Als je een open hartoperatie op een kind uitvoert, en die operatie lukt, dan kun je trots zijn.
    Doe het ouwe spul maar weg, zeg ik. Ikzelf bijvoorbeeld moet geen operatie meer aan mijn lijf. Daar ben ik te oud voor.

  5. @ben: 57 jaar is nog wel erg jong voor passieve euthanasie. (ja! ik zet hier de standards jongens)
    @bob: ik heb een zwak gestel, kan nergens tegen. Ik zou de goden op mijn blote knieën danken als ik de 74 haal.

  6. @bob dat is dus mijn punt. Dat we het niet meer normaal vinden om met 75 jaar de pijp aan Maarten te geven. Dat we onszelf zielig vinden als we niet minstens de 90 halen. Op mijn rouwkaart zal een vers uit de Ise Monogatari komen te staan (krijg helaas de karakters niet hier geschreven, die zijn heel erg mooi): “Even if you live a thousand years, it will still feel like the dream of one night.”

  7. Wat hier onderbelicht blijft qua kostenplaatje, is de zorg-CAO. Loonkosten vormen een enorme punt in de financiele taart. Maar het lastige in de zorg is: stijgt het salaris van het ‘voetvolk’ (lees: verpleegkundigen) met 1 %, (lees: een paar tientjes), dan stijgt het salaris ook van de specialisten, chirurgen, internisten, directeuren – maar dan met heel andere bedragen, terwijl het toch diezelfde 1% betreft. Wat te doen? CAO opsplitsen?

  8. En toch en toch en toch. Ik denk dat het stoere praat is, en als het erop aan komt wil iedereen nog een jaartje langer leven (als je nog enigszins gezond bent natuurlijk).

    Ik heb een sterk gestel, als ik tenminste genoeg geerfd heb van mijn vader zijn familie. Hij is zelf 81, en gaat in februari noh met ons op wintersport, zoals ieder jaar. Mijn oma is 101 geworden, ze was de laatste 5-10 jaar licht dement.

  9. @rigo maar weet je wat het is? De overheid (ja, ook de linkse overheid) heeft de rijken nodig, want die spekken de staatskas. De overheid belooft van alles aan de armste kiezers (“we zullen de rijken een poepie laten ruiken”) maar als puntje bij paaltje komt (=als ze eenmaal op het pluche zitten) dan zullen ze rijkdom aanmoedigen. 50% inkomstenbelasting. Kassa! (en niet Tjakkaa! zoals ik jaren dacht).

  10. Echt iets voor mij om op mijn negentigste eindelijk helemaal gelukkig te zijn: gezond, helder, fijne nieuwe liefde, maatschappelijk actief, riant inkomen en dan beide heupen te breken bij het versieren van de kerstboom.

Laat een antwoord achter aan OZ Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *