Onlangs kreeg ik een sneak preview van Kunst en Cultuur in Nederland in de 21ste eeuw. Na vier jaar Wilders-Rutte-Verhagen zal de linkse kerk met haar elitaire kunstuitoefening verbannen zijn naar schuilkerken en zal de overgrote meerderheid van Nederland zich laven aan de ware volkscultuur in de kathedralen van Aalsmeer en Hilversum.
Ik was er op een willekeurige zaterdagavond al te gast: Studio 21 te Hilversum. De dinnershow Dreams beloofde mij en honderden andere gasten een overgetelijke avond vol muziek en dans. En niet te vergeten, tussen de optredens door een culinaire ontdekkingstocht aan de hand van het menu van Jonnie Boer. Dat is heel wat anders dan een zompige zondag op Oerol, in de kou kijkend naar tergend zwaar toneel onderwijl in een belegd broodje bijtend.
Ik moet bekennen, de intro van Dreams was matig: een Russische acrobate die druk in de weer was met een hoepel en dat op klassieke muziek. Mijn onbekende tafelgenoten kon het niet echt bekoren. De acrobate natuurlijk wel, maar die klassieke muziek… Gelukkig kregen we tegelijkertijd een onbestemd hapje voorgeschoteld waar Jonnie ooit over nagedacht had. De uitvoering liet te wensen over, maar ja…die Russin zag er des te appetijtelijker uit.
Na het voorgerecht begon de voorstelling pas echt. Kanonnen uit de stal van, ja van wie eigenlijk, betraden het podium. De artiesten hadden jarenlange ervaring in musicals opgedaan, verder was er een zingende en dansende tweeling en of het allemaal nog niet genoeg was trad de winnares van Holland’s Got Talent voor ons op. Dus met het talent zat het allemaal wel snor.
Naarmate de voorstelling vorderde werd het verband met het thema Dreams duidelijker. We zagen grijze beelden van een zwarte man die telkens riep dat ie een droom had, waarna een moonwalking Michael Jackson dubbelganger ten tonele verscheen. Vervolgens hoorden we opzwepende rimboegeluiden en zagen we een andere zwarte meneer vrolijk naar ons zwaaien. Dat leek wel de man die ook bij de afsluiting van het WK voetbal werd rondgereden op het voetbalveld.
Bij de Zuid-Amerikaanse klanken van ‘Baila Me’ ging het dak eraf. Het concept Dreams werd echter steeds lastiger te ontdekken, want ik zag geen beelden van zwarte mannen meer verschijnen. Ik dacht zelf nog wel aan de Cubaanse kerel die altijd op T-shirts wordt afgebeeld, maar daar had de regisseur blijkbaar niet bij stilgestaan. Toen uiteindelijk de Chinese parade begon was de boodschap geraffineerd sublimaal: zag ik in mijn onderbewustzijn dat plein met die man voor een legertank voorbij flitsen? Mijn onbekende rechter tafelgenoot wist het niet. En het maakte ‘m ook helemaal niet uit, want de afterparty was al begonnen. Wij mochten allemaal nog 40 minuten meedansen met de hele cast. Wat een feest!
Tijdens mijn bezoeken aan high brow culturele programma’s van de linkse kerk heb ik nog niet één keer zelf mee mogen doen. De toekomst van Kunst en Cultuur in Nederland is rooskleurig. Over 4 jaar weten we niet eens meer hoe het ooit was. Vroeger.
Perfect! We hebben in Dirkswoud nog de R.K. Kantklosvereniging Sint Clara, die gaarne haar medewerking wil verlenen. Ook hebben wij nog een presentatrice, die te hard spreekt en altijd kwaad kijkt, dus telkens als zij de microfoon pakt, schrikt het publiek. ‘EN DAN NU KANTKLOSVERENIGING SINT CLARA UIT DIRKSWOUD! LET U OP DE PRECIEZE AFWERKING!!! DE KANTKLOSVERENIGING SINT CLARA UIT DIRKSWOUD!’