Homo telepathos

Telepathie hoeft niet meer. Toen ik jong was werd je ermee doodgegooid: telepathie hier en telepathie daar, in boeken, in films, en in de conversaties van mensen. Zooo 20ste eeuw! Volkomen passé.

Nu hebben we het mobieltje. Razend op weg naar telepathische mogelijkheden. In afwachting van de geïmplanteerde chip kan de telepathiepionier alvast zelf zijn mobieltje onder zijn huid naaien. Gewoon een kwestie van een stanleymesje nemen, in de wodka doppen, een ondiepe snee van 3 cm maken, het mobieltje eronder wriemelen, en daarna dichtplakken met secondelijm. Een gaatje of twee open laten voor een beter geluid is geen slecht idee. Zolang de toetsen nog digitaal (in de letterlijke betekenis van het woord, met de vingers dus) geactiveerd worden, zal men de cijfers/letters op de huid moeten tatoeëren of hun positie uit het hoofd leren. Maar er wordt hard gewerkt aan een versie waarbij je alles kunt inspreken.

Nu de telefoontjes nog enig formaat hebben zul je een strategische plek moeten zoeken. Bij vrouwen in plaats van borstimplantaten bijvoorbeeld. Al zal het even wennen zijn om meiden in het openbaar konstant op hun boezem te zien trommelen. Voor de heren kunnen de apparaatjes in serie op de buikspieren aangebracht worden: de coolste versie van het sixpack.

Je ziet ze nu al volop op straat, de voor zich uit pratende mensen. Eerst dacht ik dat ze psychic waren, geconnecteerd met voor de rest van ons onhoorbare golflengtes. Maar nee. Ze waren gewoon aan het telefoneren. Als ze straks massaal mijn aanwijzingen volgen hoeven ze geen externe items meer mee te zeulen. Ze zullen ermee naar bed gaan en ermee opstaan, en verkeren in een blijmakende staat van eeuwige communicatie. Als kers op de taart zullen ze, als de moderne credit cards die ze geworden zijn, ongehinderd doorlopen bij de kassa, en hun parkeertarieven afrekenen zonder omweg naar de zuil.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

3 Reacties

  1. In de begindagen van het handsfree bellen dacht ik ook dat er ineens veel meer waanzinnigen door Amsterdam liepen. Ze lopen sowieso wel rond in onze geliefde hoofdstad, mensen met stemmen in hun hoofd die voor zich uit raaskallen. Maar dat aantal was in een paar weken tijd vertienvoudigd, leek wel. Overal stonden mannen en vrouwen voor zich uit te praten. En het rare was: de nieuwe gekken gingen zeer goed gekleed. Vrouwen in mantelpakjes, mannen in krijtstreep. Het heeft echt nog wel een paar weken geduurd voordat me begon te dagen dat al die mensen aan het telefoneren was.

  2. Overigens heb ik al heel lang de theorie dat het telepathisch vermogen van de mens aan het afnemen is door het mobiele telefoneren.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *