Ik ben de laatste tijd wat depressief geweest en ik heb er anafranil tegen geslikt en dat slik ik er natuurlijk nog steeds tegen (ik sta ook pas tegen tweeën op, ’s middags, dus dan weet u het wel: je dag is al verpest voordat je eraan begonnen bent).
Maar ik zie eindelijk tekenen van herstel. Ik herinner me weer een melodie die van William Byrd was, en die ik al vijftien jaar lang probeer te vinden. Ik hoop ooit nog eens dat werk te ontdekken.
Maar vooral: een jaar of twintig geleden las ik in de notities van Kingsley Amis iets over een documentair werkje van Francis Lotham (1777-1832, hij is bij sommigen bekend om zijn Gothic verhaal The water spectre).
Ik heb er eigenlijk nooit naar gezocht, en dat ga ik nu ook niet doen. Ik ga niet allerlei sites aflopen enzovoorts. Het moet me in de schoot vallen, zogezegd.
Ik vraag me af of meer mensen zulke wensen hebben. Niet: m’n handen nog eens kunnen wassen in diamanten, want dat is totaal irrationeel. Maar wensen zoals ik heb: een muziekstuk of een boek nog willen lezen, voordat je sterft. Een redelijke wens, die waarschijnlijk onhaalbaar zal blijken te zijn, maar die toch misschien… Het moet ook een wens zijn, waarvoor je niets doet. Het moet je dus, zoals ik al zei, in de schoot geworpen worden.
Nou, dat ik, toevallig dan, in de trein bijvoorbeeld, of bij een benzinestation, nog ‘ns een oudklasgenoot tegenkom.
Een boek lezen valt je natuurlijk niet in de schoot. Soms denk ik wel: ik ben al over de helft, ik moet verder geen hedendaagse meuk meer lezen, maar alleen werken die al 100 jaar klassiek zijn en zichzelf bewezen hebben. Maar ja, vorig jaar ernstig vastgelopen in Oorlog en vrede. Ulysses misschien, is dat wat, boekhandelaar?
Ulysses, for Christ’s sake. Als je daarin verder komt dan halverwege de tramrit naar huis dan kun je ook moeiteloos Oorlog & bloody Vrede uitlezen.
Ja ja, zo dacht ik ook al, vandaar. Dan zou ik wel willen weten hoe het met Sonja is. Zij zat een klas lager dan ik, en ik heb een keer een hele zaterdagmiddag haar huis in de gaten gehouden om te kijken of ze naar buiten kwam. Ik was toen 9. Verder heb ik denk ik geen wensen.
Dat ik een keer geinterviewd word door Andries Knevel.
Bij mij was het (jaren geleden gelukkig) de wens om een spontane glimlach te voelen. En het is gelukt, héél erg veel zijn er sindsdien mijn gezicht gepasseerd.
Foxx, dat soort wensen zijn tegenwoordig heel snel (en flauw) te vervullen met allerlei social media sites en schoolbanken en zo. Maar de lol van het hunkeren is dan wel weg.
Precies. Ik zit weliswaar op Schoolbank, maar weet niet of zij er op zit. Net als Ben wil ik dat ook niet zo opzoeken. Da’s net zoiets als schaken met de hulp van een computer. Of gewichtheffen met een vorkheftruck.
En het is dan ook nog ‘ns: je vindt iedereen (of alles), behalve degene (of dat)waar je naar zoekt.
@Foxx: Bij mij heette ze Linda en ze zat twee klassen hoger. Voor de rest: zaterdagmiddag en zo, met een bal tegen de muur gespeeld.
Ik wil niet weten hoe het met haar gaat. Ik wil ook niet weten hoe ze eruit ziet!! Blondie is al erg genoeg, en die ziet er eigenlijk nog goed uit.