Baardmans

Toen ik gistermiddag wat voor mij uit stond te staren in de Albert Hein voor de stoommaaltijden met een komkommer in mijn hand, werd ik ruw gestoord door een man met een vieze baard.

‘Jezus, wat mot je van me. Lul.’ Ik mompelde de woorden maar niet al te hard, want alhoewel dit zich afspeelde in de Watergraafsmeer (een vrij gemoedelijke, bedeesde wijk in Amsterdam Oost, red.), moet je altijd een beetje rekening houden met de bejaarde lapzwansen die hier op scootmobielen rond crossen. Voor je het weet krijg je een – kapot – gehoorapparaat ingesmeerd met jam in je lurven gedrukt. Lachen! En dan snel er vandoor, verstoppen achter de oliebollenkraam.

Goed. Baardmans keek mij aan met een brede lach. Zo van: ‘Meissie!’ Ik heb niet zoveel met baarden. Mijn vader had er een en daar mocht ik nooit aan trekken. Wat heb je er dan aan, vroeg ik mij af en ging weer verder met het experiment ‘duw een kraal in een neusgat en zie hoe ver je kan komen’.  Misschien leek het alsof ik baardmans wilde gaan slaan met de komkommer, in ieder geval deed hij een stap naar achteren en leunde nonchalant tegen de bak met mandarijntjes. Hij schraapte zijn keel. ‘Ik wil mijzelf niet opdringen maar ik moet je zeggen dat de gelijkenis zo overweldigend treffend is dat ik gewoon niet meer kan ophouden met lachen!’ Fuckieduck, waar heeft die gast het over, dacht ik. Hij deed weer een stap naar voren. Nu drukte ik mij tegen de bakken met runderreepjes en teriyakisaus aan, de komkommer voor mij houdend als een zwaard. Met een vloeiende beweging sloeg hij de staaf uit mijn handen en drukte mij tegen zijn witkanten jurk aan. ‘Mijn geliefde tweelingzuster, ik dacht je nooit meer te zien na die brute ontvoering. Ik leed zelf pak ’m beet twintig jaar aan een geheugenstoornis en werd tijdelijk blind aan een oog. Maar het moet zo zijn, ons lot is niet te ontlopen. Wil je alsjeblieft voor Nurks komen schrijven?’ Ik schudde mijn hoofd zoals de Thaise mensen zo mooi kunnen: een beetje naar voren en naar achteren en weer terug en vroeg voorzichtig of hij me nu dan kon loslaten. De man trok zijn mijter weer recht en gaf toen zijn mailadres.

Fuckieduck.