Abortus

Er woedde eventjes een golf van verontwaardiging om de open brief van Mariska Orbán-de Haas aan VVD-Kamerlid Jeanine Hennis-Plasschaert in het Katholiek Nieuwsblad. Daarin, maar ook in de daarop reagerende goedbedoelde uitlatingen, veelvuldig genoemd: ‘De pijn en het verdriet van een abortus.’

Op mijn conto: 3 abortussen (officieel ‘overtijdbehandelingen’, want alle in een zeer vroeg stadium van de zwangerschap, in dit artikel consequent met de medisch onjuiste term ‘abortus’ aangeduid), 3 bevallingen en 1 miskraam. Laat ik hier kort over zijn: het valt heel erg mee met die pijn, en met dat verdriet.

De fysieke pijn van een abortus verschilt met de methode die gehanteerd wordt. Zo heb je de chemische overtijdbehandeling (met hormoonpillen) en de curetage, in een abortuskliniek. Die laatste is voor even de pijnlijkste (vooral de mijne, want zonder verdoving uitgevoerd), daarbij wordt je baarmoeder immers gestofzuigd, maar dan ook: voor je het weet is het over. Rest een weekje van baarmoederlijke krampen zoals wij vrouwen elke maand te verduren hebben. Ietsjes heftiger misschien. Wij kunnen dat hebben. De pillenvariant heb ik zelf niet ondergaan, maar een rondvraag onder mijn vriendinnen heeft me geleerd dat je van die hormonen een paar dagen flink beroerd kan worden. Bovengenoemde krampen krijg je daar ook gratis bij.

Allesbehalve fijn, hoor ik u roepen. Maar nu. Voor je de abortus onderging was je zwanger, én dus misselijk, en niet zo’n beetje. Het onsje meer misselijkheid van de pillen kun je zo wegstrepen tegen de negen maanden ellende die een zwangerschap met zich mee had gebracht. Over de fysieke pijn bij de klinische ingreep kan ik het volgende meedelen: ik onderga met alle liefde 20 abortussen als ik maar nooit meer hoef te bevallen. Volgt u mij? Een bevalling: dat is pas een traumatische ervaring. Ik hoef dat hier niet voor u tekenen, hopelijk. You get the message.

Dan komen we bij het hebben van die babies. Ook dat is een regelrechte marteling, die pakweg 20 jaar duurt. Het heeft zijn mooie kanten, zeker. Het levert fantastische momenten van gelukzaligheid. Maar het doet ook pijn. Dat we dat constant angstvallig onder het tapijt schuiven doet niets af aan het bestaan ervan. Jarenlang extreem slaapgebrek, alsof dat niet pijnlijk is. Om maar iets te noemen. Keihard werken om al die mondjes te blijven voeren, elke dag van je leven: ook geen pretje.

Nu het verdriet. Het verdriet van de abortus. Spaar me. In de regel wilde je dat kind niet als je besloten hebt dat te laten weghalen. Van verdriet is dan geen sprake: je bent geweldig opgelucht. MAAR DAT MOGEN WE NIET ZEGGEN. We moeten verplicht gebukt gaan onder een enorm schuldcomplex. Na een abortus word je in de armen van een psychologe geduwd. Want gij zult spijt hebben van uw daad. Ik had dat niet, nooit gehad ook. Ik zat daar: ‘’Nee hoor, prima. Reuzeblij dat ik verlost ben. Mag ik nu naar huis? Ik bloed nogal.’ De psychologe kon dat niet geloven: ze bleef en bleef vragen, want mijn geweten moest toch ergens diep in mij knagen? Wat voor monster was ik niet? Ook hier geldt: het verdriet van een abortus, als het daar überhaupt is, kun je moeiteloos wegstrepen tegen de decennia van psychologische ongemakken die bij het grootbrengen der kroost horen. Maar DAAR hoor je niemand over.

Maar nu wel: ik heb er schoon genoeg van. Ik walg van dit restant van christelijke normen en waarden. Die pijn, dat verdriet, het wordt ons aangepraat door de betuttelende goegemeente. We hoeven die niet te voelen. Ja, als je een Marokkaanse of Turkse tienermeid bent die anders vermoord wordt als het uitkomt. Dan heb je verdriet. Zoals in alle andere gevallen waar je een diep gewenst kind niet mag krijgen. Maar voor de rest: korte metten ermee.

Want laten we wel wezen: abortus is een zegen voor ons vrouwen. Laten we dat goed in onze hoofdjes prenten en nooit meer vergeten. Laten we ervoor waken munitie te geven aan reactionaire lieden die ons dat recht willen afpakken. ‘De pijn en verdriet van abortus’ is die munitie. Weg ermee. Leve abortus! Baas in eigen buik!

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

26 Reacties

  1. Ik stel voor dat iedereen die reageert even aangeeft vanuit welk kader hij of zij spreekt. Mij hebben doorstaan: 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap, 2 miskramen, 2 bevallingen, 0 abortussen. Ondanks dat mijn persoonlijke abortusteller op 0 staat, gun ik iedere vrouw het recht om te bepalen hoe haar toekomst eruit ziet. En verder gun ik ieder kind een moeder die er echt voor heeft gekozen om hem of haar met genoegen, want ik vond het helemaal niet zo’n drama, d’r uit te persen. En of ja, nog even een politiek statement: laten we toch vooral de scheiding van kerk en staat in ere herstellen in dit land.

  2. Even over de oproep van Vrouwke: alleen als je boven de 45 bent en niet van plan bent nog enig nieuw maatschappelijk nut te moeten vervullen. Je zou keihard hierop afgerekend kunnen worden.
    M.a.w.: mijn voorbeeld NIET volgen, voor uw bestwil.

  3. Overigens, over de ellende gesproken die je bespaart blijft als je een abortus pleegt, in zijn boek Freakonomics betoogt Steven Levitt dat, dankzij een abortuswet in de jaren ’70, de misdaadcijfers in het Amerika van de jaren ’90 veel lager zijn dan het geval zou zijn geweest wanneer die abortuswet er niet was geweest. Dankzij die wet hebben heel veel kansarme tieners geen potentiële crimineeltjes op de wereld gezet.

  4. Abortus blijkt toch link op een ander vlak: ik ken twee gevallen waarin de dame in het ziekenhuis lag (voor de abortus dus) en de heer maakte van dat moment gebruik om even vreemd te gaan. Zal wel iets biologisch bepaald zijn dan.

  5. OZ, ik wilde als tegenstander van abortus niet reageren maar nu ik persoonlijk word aangesproken (boven de 45 en niet van plan nog enig nieuw maatschappelijk nut te vervullen)kan ik niet weg blijven.
    Voor Vrouwke even mijn kader: 5 zwangerschappen waarvan ongeveer 2 min of meer gepland, 6 kinderen, geen miskramen, geen abortussen.
    Sterilisatie ca 2 jaar geleden. Sindsdien is mijn leven zinloos. Ik wil nu ook geen menstruatie meer, geen PMS, geen gespannen borsten en geen seks maar dat gaat allemaal gewoon door terwijl er nooit meer een baby zal komen. Onverdraaglijk.

    Ik ben hartstochtelijk tegen abortus maar nog erger tegen een verbod erop.
    Liever 20 Oud Zeikwijven dan 1 Mariska de Haas.

  6. @Molrat: “Ik ben hartstochtelijk tegen abortus”. Voor jezelf bedoel je?

    @Vrouwke: Boven de 45, 0 zwangerschappen, 0 miskramen, 0 aborta, 1 x buikgriep, 2 x ondraaglijke pijnen in de voorhoofdsholte in het vliegtuig.

  7. Bob, in de eerste plaats bij mezelf ja maar ook bij anderen vind ik het een akelige ingreep.
    Nogmaals: ik pleit niet voor een verbod of een verandering in de wetgeving en soms is abortus nu eenmaal de minst slechte keus.

  8. @bob: als je het per se wilt, dan zou je de zwangerschappen, miskramen, abortussen en andere concepties kunnen noemen die jij veroorzaakt hebt.

  9. Even als buitenstaander en als mosterd na de maaltijd reageren. Ben niet zo belezen als velen van jullie en ken zelfs Mariska de Haas’ verhaal niet anders dan verteld door derden. Maar ik kan me er, als oud katholiek, natuurlijk wel van alles bij voorstellen.

    En, o ja, ik ben 56 jaar, een late zwangerschap (olé!) met pijnlijke langdurige maar goed gelukte bevalling op 44e en nog een korte zwangerschap met AU! miskraam een jaartje of zo later. Maar ik kóós hier zelf voor (geen pijnbestrijding, bedoel ik, want dat mag tegenwoordig ook niet meer..)Pijn mag. Verdriet mag ook.

    Mijn stelling is dat leven zonder pijn of verdriet geen leven is. Hoe kan je in vredesnaam geluk afmeten als je nooit de schaduwkant leert kennen? Wat dat betreft ben ik het niet met OZ eens.

    Als ik niet zou willen bevallen en besluit te aborteren dan is dat 100% mijn beslissing. Daar zou geen kerk of staat of moralist zich mee mogen bemoeien.

    Ik heb in mijn omgeving, zoveel moeders en kinderen van moeders ontmoet die hadden moeten aborteren, daar word je niet vrolijk van. Totaal gefrustreerde kinderen, waar eindeloos en harteloos mee wordt gesold. En dan kan ik het alleen maar met Steven Levitt’s conclusie eens zijn: abortus is een preventieve vorm van misdaadbestrijding (èn sadismebestrijding, zou ik daar zelf nog aan willen toevoegen.)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *