Dag Ben,
Hebben wij alweer 16,5 miljoen inwoners? Wat gaat dat toch snel. Dat komt natuurlijk doordat wij percentueel gezien met veel te weinig zelfdodingen te maken hebben. Nederland is te gelukkig. En België niet gelukkig genoeg. Ben je wel eens in België geweest? En dan niet in het centrum van Antwerpen. Maar in Charleroi of zo, of in Luik, of in van die onooglijke dorpjes op het Vlaamse of Waalse platteland. Dat is zo hartverscheurend troosteloos. Een paar jaar geleden was ik naar het muziekfestival Rock Werchter. Toen wij terug wilden, kon dat niet via de normale weg. Dus moesten wij binnendoor in de buurt van Antwerpen zien te komen. De dorpen waar je dan doorheen rijdt, Ben, mocht ik ooit nog zin hebben om depressief te worden, dan verhuis ik daarheen. Bakstenen huizen met gesloten rolluiken. Als je door dat soort dorpen rijdt, begrijp je ook meteen waarom Marc Dutroux jarenlang ongestoord in zijn tuin ’s nachts kinderlijken heeft kunnen begraven zonder dat iemand argwaan kreeg. Of waarschijnlijk had heel het dorp argwaan, maar durfde niemand uiting te geven aan die argwaan. Het is een gesloten volkje.
Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Zo was ik gisteren op een concert van Raymond van ’t Groenewoud. Die van Je Veux l’Amour, en van de strofe ‘Meisjes zijn ’t allermooist op aard / Niets dat hun schoonheid evenaart / Zeg dat Van ’t Groenewoud ’t gezegd heeft’. Hij speelde in de zogenaamde Rabozaal van De Melkweg. Het was geen zaal die hem goed lag. Zijn band klonk als een ongeïnspireerde bruiloftsband, wat ertoe leidde dat meneer Van ’t Groenewoud z’n nummers wat afraffelde. Maar zijn bindteksten waren ouderwets gezellig. ‘Voordat wij het tijdige met het eeuwige verwisselen, zou ik het graag nog even met u over het tijdelijke hebben’, om maar een voorbeeld te noemen. Aansluitend bij het onderwerp dat wij hebben aangesneden, Van ’t Groenewoud had nog een liedje dat ik niet kende en waarvan het refrein luidde:
Het is zo lekker, lekker, zonder zwart gemoed
Het is als zwemmen, zwemmen, zonder ondergoed
Je zou het melodietje er ook bij moeten horen. Dat kan hier, zij het dat de kwaliteit wat te wensen overlaat. Van ’t Groenewoud had trouwens ook zijn zoon meegenomen. Tenminste, hij had iemand in zijn band die werd voorgesteld als Leander van ’t Groenewoud. Het kan natuurlijk ook een neef zijn, maar ik gokte toch op zoon. De zoon had een soort clownsrol. Hij mocht de wat lulligere instrumenten bespelen. Zoals de tamboerijn. Of de koebel. Wat mij aan dit filmpje deed denken, waarin Christopher Walken de legendarische producer Bruce Dickinson speelt die ‘more cowbell’ wil. In Finland vinden overigens zoveel zelfdodingen plaats omdat het daar zo lang zo donker is. Het Scandinavië balanceert in de winter op een koord dat gespannen staat tussen zijn en niet zijn.
Even iets heel anders. Misschien een impertinente vraag, en wat mij betreft hoef je ’m niet te beantwoorden (het gaat mij niks aan), maar heb jij een donorcodicil? Het schijnt deze week namelijk donorweek. In april van dit jaar was er een online wervingsactie die een groot succes was. De actie liep op Hyves. Gebruikers kregen een banner te zien met daarop de volgende woorden: ‘Wil jij weten wie van jouw vrienden je leven zou redden?’ Als je dan doorklikte, dan kreeg je een ‘tool’ waarmee je aan je netwerkvrienden kon vragen of ze al donor waren. Waren ze dat niet, dan kregen die vrienden een linkje waar ze zich konden opgeven donor te worden. Het kan aan mij liggen, maar ik vind het iets onbetamelijks hebben om mensen zo’n vraag te stellen. Effectief is het wel, want de actie leverde 25.000 extra geregistreerden op. Misschien neem ik het iets te letterlijk. Moet ik de knipoog wat meer waarderen. Want het lijkt me wel goed dat zoveel mogelijk mensen donor worden.
Maar genoeg geluld weer. Ik moet weer even wat huizen langs. Ben in mijn vrije tijd geldloper voor de maffia, moet je weten. Ik laat je alleen met Twee Meisjes Op Het Strand, mijn favoriete nummer van Raymond van ’t Groenewoud.
Groet,
Max
PS: Wat is er mis met PS’en?
1 reactie