Geert Wilders vloog ergens hoog boven de Atlantische Oceaan. Als hij naar buiten keek, zag hij een fel verlicht wolkendek. Gelig witte peroxidewolken. Het deed pijn aan je ogen. Wat een rust hier, wat een vrede. Hoog boven alles. Hiervandaan had je helemaal geen notie meer van de schaal der dingen. Alles was nietig. De mensen waren onzichtbaar, de wereld was onzichtbaar. Wie weet wat er onder dat wolkendek gebeurde.
De Manic Street Preachers klonken door zijn koptelefoon. And if you tolerate this, then your children will be next, zongen ze. De kern van zijn boodschap in een aanstekelijk refrein. Wat waren ze weer bang geweest, de sukkels. Weird Wilders zal ons wel weer voor schut zetten. Hij zal iets over een achterlijke cultuur en een fascistische ideologie zeggen. En nu waren ze allemaal opgelucht. Hij had zich ingehouden. Maar hij had zich helemaal niet ingehouden. Hij was niet gek. Dit was het wereldtoneel. Iedereen luisterde mee. Dit was het podium waar hij echt moest vertellen hoe het in elkaar zat zonder zijn boodschap te overschreeuwen met stoerdoenerij. Hier hoefde hij niet te schreeuwen om gehoord te worden. Het geschreeuw was nodig geweest om daar te komen staan. Maar nu hij er stond, kon hij rustig vertellen hoe het zat.
Tolerantie heeft een grens. En die grens heet intolerantie. Het is de paradox van de open samenleving. Je moet vrijheidsbeperkende maatregelen nemen om de ware vrijheid te beschermen. Hij hoorde zijn criticasters. Wat is dat voor vrijheid waarin geen plaats is voor moskeeën, waarin Korans verboden zijn? Alsof die arrogante klootzakken weten wat vrijheid is. Hij wist wat vrijheid was. Hij had het niet. Hij werd 24 uur per dag omringd door veiligheidsagenten. Hij moest onderduiken. Hij wisselde constant van verblijfsadres. Als hij werd vervoerd vloog er een helicopter boven hem. De enige vrijheid die hij nog bezat was de vrijheid om te denken wat hij dacht en om dat zo duidelijk mogelijk voor het voetlicht te brengen. Opdat de mensen zouden begrijpen dat hun vrijheid broos is. Hij was daar het levende bewijs van. Ground Zero was daar het levende bewijs van. In zijn toespraak had hij Ground Zero heilig verklaard. Het heiligdom van het vrije westen. Het fotonegatief van Mekka.
Geert Wilders was zonder noemenswaardigheden de douane doorgekomen. Hij kreeg een aparte behandeling. Werd via een speciaal beveiligde ingang naar binnen geleid. Maar hem onderzoeken, dat achtten ze blijkbaar niet nodig. Ze hadden hem routineus gefouilleerd. Gedachteloos bijna. Zijn bewakers kwamen er ook zonder al te veel problemen doorheen. De mensen begrepen niet hoe het moslimterrorisme in elkaar stak. Snapten ze dan niet dat er ook tussen zijn bewakers een terrorist kon zitten? Wat is nu een betere dekmantel? Niemand verdenkt een bewaker van Geert Wilders. En juist daarom moet je ’m in de gaten houden.
Geert Wilders keek naar zijn bewakers. Eentje zat er te slapen. Eentje zat er door een Penthouse te bladeren. Eentje zat voor zich uit te staren. Twee zaten op fluistertoon met elkaar te praten. Wie weet wat ze bekokstoofden. Ze zouden er allemaal eentje kunnen zijn. Hijzelf zou er ook één kunnen zijn. Geert Wilders: moslimterrorist. Jaren lang ten strijde tegen de Islam om zijn ware aard te verbergen. De wereld zou wel staan te kijken. Je kon niemand vertrouwen. Misschien moest hij de Tweede Kamer opblazen om de mensen eindelijk duidelijk te maken hoe de Islam in elkaar stak.
Geert Wilders draaide aan het zenderknopje. Otis Redding zong Try a little tenderness. Nu ja. Vooruit dan maar. Nog even. Hij keek naar buiten. Het wolkendek was onveranderd. Lag nog steeds als een aangename deken over de aarde heen. Het zonlicht verblindde hem. Hij deed het luikje naar beneden en sloot zijn ogen.
1 reactie