De vlaai

Koningin Beatrix keek naar de vlaai. Er was één punt uit. Dat zat nu in de maag van Emile Roemer. ‘Oeh, dat sla ik niet af, majesteit,’ had hij gezegd toen ze hem vroeg of hij wellicht een stukje wilde. Waarna de lakei de punt afsneed en deze aan Roemer overhandigde. Hij schrokte het naar binnen alsof hij in geen jaren gegeten had. Beatrix had er met een mengeling van afschuw en bewondering naar zitten kijken. Je bent een man van het volk of je bent het niet.

Gisteren had ze de vlaai gekregen. Van de jarige Geert Wilders. ‘Aangezien het vandaag mijn verjaardag is, leek het mij gepast om te tracteren. Alstublieft, majesteit.’ Met welke woorden hij de vlaai overhandigde aan de lakei. Zoals het heurde. ‘Wilt u een stukje?’ vroeg Beatrix. ‘Nee, dank u, majesteit, ik moet aan mijn lijn denken.’ Hij klopte op zijn buik. Er mocht inderdaad wel wat af, zag ze nu. Wilders had net zo’n vadsige kop als haar zoon. ‘Wie weinig bewegingsvrijheid heeft, beweegt ook weinig,’ zei Wilders. Dat zei haar zoon ook altijd.

Cohen had nurks gegromd terwijl hij over de vlaai gebogen stond met zijn lange lichaam. Hij had zich omgedraaid en ‘Terzake nu’ gezegd. ‘Wat raadt u ons aan,’ zei Beatrix. Cohen meende dat de VVD nu wel lang genoeg het voortouw had genomen. De wens van Rutte om een regeerakkoord te schrijven, was logisch, maar zou niet gehonoreerd mogen worden. De VVD had mogen openen. Tot drie keer toe. En tot drie keer toe moesten de stenen weer teruggezet worden. Eigenlijk was de PvdA nu aan zet. Maar in het kader van de algehele ontevredenheid bij een substantieel deel van de bevolking, was Cohen bereid om dan maar samen met de VVD een openingszet te doen. ‘Ik wist niet dat u van schaken hield,’ had Beatrix gezegd. ‘Doe ik ook niet,’ zei Cohen, ‘ik haat het.’

‘Nee dank u,’ had Rutte gezegd toen ze hem de vlaai aanbood. ‘Ik eet pas iets van Wilders als wij een akkoord hebben.’ De eerste keer dat hij hier was, stond hij te trillen van de zenuwen. Hij kon maar ternauwernood de thee in zijn kopje houden. Maar nu zat hij hier zelfverzekerd, de benen over elkaar. Klink was weg. Dit was een unieke mogelijkheid om tot een rechts akkoord te komen. Wat er al op papier stond, daar zou rechts Nederland zijn vingers bij aflikken. Hij had het weer gezegd. Precies zoals hij het in de persconferentie had gezegd, afgelopen vrijdag. Beatrix had zin om de rijstevlaai in Rutte’s gezicht te smijten en ‘Lik dit maar af’ tegen hem te schreeuwen.

‘Rijstevlaai, daar ben ik dol op,’ had Maxime Verhagen gezegd. ‘Van de heer Wilders gekregen,’ had Beatrix gezegd. ‘Jammer dat ik net gegeten heb,’ zei Verhagen. Zijn gezicht plooide zich van vrolijk naar ernstig. Het hoofd een tikje schuin. De wenkbrauwen licht naar beneden wijzend. De mondhoeken naar beneden. ‘Klopte het, wat Klink schreef,’ vroeg Beatrix. ‘Ik kon mij er niet in herkennen,’ zei Verhagen. ‘Maar klopte het?’ vroeg Beatrix. ‘Klink is een idealist,’ zei Verhagen, ‘ik een pragmaticus. Ik weet wat het doel is. Dat doel dient bereikt te worden. Klink hecht alle belang aan de weg ernaartoe. Ik heb geprobeerd die weg voor hem te effenen. Maar hij blijft te bang om zijn been te breken op oneffenheden. Ik kijk naar de horizon en zie een prima begaanbare weg. Klink kijkt naar beneden en ziet wat stenen los zitten. Ik hoop dat u ook naar de horizon wilt kijken.’

De anderen hadden de vlaai ook laten staan. Alexander Pechtold hield niet van vlaai. Marianne Thieme meende dat door de vlaaiindustrie de korenwolf met uitsterving bedreigd wordt. Rouvoet had vriendelijk gezegd dat hij niet best in de buik was. Aan die nieuwe van de SGP had ze het niet gevraagd. Die jongens eten hooguit een droog mariakaakje bij de thee. Femke Halsema lachte hard en grinnikte iets over de vlaaibaarheidsfactor van Geert. En Opstelten had gezegd: ‘Vriendelijk bedankt, maar ik heb zojuist een croquette gegeten.’

De vlaai zag er smakelijker uit dan hij ongetwijfeld was. Ze hield er niet van, van rijstevlaai. Die korrelige weeïgheid. Bij elk werkbezoek aan Limburg kreeg ze er een paar. Sinds halverwege de jaren ’90 had ze er geen meer gegeten. Willem-Alexander at ze meestal op. De bakker had een kroontje van slagroom gemaakt. Beatrix stopte haar vinger in de vlaai, haalde haar vinger door de vlaai en stopte de vinger met vlaai in haar mond.

Niet slecht.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *